Dalszy ciąg historii

Następnego dnia Daniel wrócił do biura mocno zirytowany. W głowie wciąż dźwięczały mu wydarzenia z targu oburzone krzyki ludzi, spojrzenie kobiety, które zdawało się sięgać aż do jego duszy. Próbował odgonić te myśli: *Oni nic nie rozumieją. Życie to walka. Słabi upadają, twardzi się bogacą.*

Ale sumienie jakoś drapało go od środka. Te oczy Wydawały się takie znajome. Skąd?

Następnego ranka jego wspólnik, pan Kowalski, wszedł do biura z kamienną twarzą.
Daniel, mamy problem. Ta scena na targu wylała się w sieci. Są nagrania. Ludzie masowo udostępniają. Tysiące komentarzy: *Wstydź się!*. jeżeli nic nie zrobimy, reputacja firmy legnie w gruzach.
Co?! warknął Daniel, ale gdy zobaczył na ekranie telefonu własną twarz, jak kopie w bezbronną kobietę, zbladł. Nagłówek był bezlitosny: *Milioner upokorzył głodującą matkę.*
Posłuchaj rady ciągnął Kowalski. Musisz ją znaleźć. Dasz jej pieniądze, mieszkanie. Przed kamerami. Będzie wyglądało jak akt dobroczynności. To twoja jedyna szansa.

Daniel zgrzytnął zębami, ale skinął głową. Nienawidził tłumaczeń, ale marka była ważniejsza niż wszystko.

Po południu wrócił na targ. I znów ją zobaczył siedziała w tym samym zniszczonym płaszczu, z tym samym smutkiem w oczach. Gdy na niego spojrzała, nie cofnęła się. Tylko patrzyła.
Proszę pani zaczął Daniel, chłodno grzeczny. Chcę naprawić wczorajsze. Dam pani pieniądze. Mieszkanie. Jedzenie.

Kobieta wpatrywała się w niego długo, jakby przeszukiwała pamięć. W końcu szepnęła cicho:
Darku?

Serce Daniela zamarło. To imię tak czule mówiła je tylko jedna osoba. Matka.
Co pani powiedziała? spytał drżącym głosem.

Kobieta zaplotła drżące dłonie.
Darku synku to ty

Daniel cofnął się o krok.
To niemożliwe. Moja matka nie żyje. Od dwudziestu lat.

Łzy wypełniły oczy kobiety.
Nie, synu. Żyję. Twój ojciec zabrał mi cię, gdy miałeś sześć lat. Szukałam cię latami. Pisałam listy, ale nigdy nie dostałam odpowiedzi. Siły mnie opuściły zostało tylko czekanie.

Daniela ścisnęło w piersi. Przypomniał sobie zapach mydła, miękkie dłonie we włosach, fragmenty kołysanki. Nie chciał wierzyć.
To tylko gra. Chce pani pieniędzy warknął, ale w głosie zabrakło pewności.

Kobieta sięgnęła pod płaszcz i wyjęła zmiętą fotografię. Uśmiechnięty chłopiec, sześciolatek z zabawkowym samochodem dokładnie takim, jakim bawił się Daniel. Obok ona, młoda, szczęśliwa.

W Danielu pękło wszystko. Kolana mu się ugięły.
Boże wyszeptał. Moja matka a ja ja cię kopnąłem

Łzy polały się strumieniami. Milioner, który od lat budował imperio z kamienną twarzą, teraz klęczał na ulicy przed zniszczoną kobietą.
Wybacz łkał. Nie wiedziałem nie poznałem

Wanda wyciągnęła rękę i pogładziła syna po twarzy. Jej palce były słabe, ale pełne czułości.
Nie musisz przepraszać, Darku. Zawsze wiedziałam, iż wrócisz. Moja miłość nigdy nie zgasła.

Ludzie zaczęli się gromadzić wokół nich. Nikt nie odezwał się ani słowem. Wszyscy widzieli, jak milioner załamuje się w objęciach matki, którą uważał za straconą.

Kilka dni później gazety krzyczały: *Milioner odnalazł bezdomną matkę!* Ale dla Daniela to nie miało znaczenia. Zabrał ją do domu, wezwał lekarzy, urządził wygodny pokój. Ale najważniejsze były ich rozmowy. Godzinami. Wanda opowiadała o latach samotności, walce, bólu i nadziei, iż jeszcze zobaczy syna.

Daniel słuchał i czuł, jak coś w nim się naprawia. Ta pustka, której nie wypełniły pieniądze ani sukces, wreszcie się wypełniała.

Pewnego wieczoru, gdy siedzieli na tarasie, Daniel uścisnął dłoń matki.
Wiesz, mamo myślałem, iż to majątek daje życiu sens. A teraz czuję, iż nie szukałem pieniędzy. Tylko ciebie.

Wanda uśmiechnęła się, a łzy błyszczały w jej oczach.
Rodzina jest wszystkim, synku. Nigdy o tym nie zapominaj.

I wtedy Daniel zrozumiał naprawdę: żadne złoto, żaden pałac nie jest wart jednego słowa *mama*.