Czym jest pasywna agresja?
Wydaje się, iż kilku czytelników ma pewne problemy ze zrozumieniem, czym jest pasywna agresja, dlaczego jest postrzegana jako kobieca i dlaczego przejawianie biernych agresywnych zachowań przez mężczyzn jest oznaką niskiej pozycji społeczno-seksualnej. To naprawdę nie jest trudna koncepcja, zasadniczo zachowanie pasywno-agresywne jest celowym atakiem na inną osobę dokonanym z przynajmniej pewnym stopniem wiarygodnego zaprzeczenia co do ataku, zamiaru lub celu. Powodem wiarygodnego zaprzeczenia jest to, iż osoba pasywno-agresywna chce być w stanie zaatakować kogoś innego, nie dając swojemu celowi uzasadnienia do odwetu.
Jeśli zostanie przesłuchany, bierno-agresywny napastnik zwykle zaprzeczy, iż dokonywał ataku lub iż zamierzał coś takiego dokonać, lub iż osoba, którą oczywiście atakował, była w rzeczywistości celem. Tak więc bierna agresywność jest formą ataku, która z natury jest tchórzliwa, unika konfliktów, jest niesprawiedliwa i jest zwykle wykorzystywana przez słabsze strony, które czują, iż nie są w stanie wygrać w bezpośredniej i jawnej konfrontacji.
Jest to całkowicie rozsądna strategia konfliktu dla kobiet, które są przeciętnie mniejsze, słabsze, wolniejsze i mniej inteligentne niż mężczyźni. Jest to również powód, dla którego mają one tendencję do bycia w tym bardzo wykwalifikowane, ponieważ pasuje to do ich naturalnego talentu werbalnego [posługiwania się słowem], a ich umiejętności są doskonalone przez dziesięciolecia pasywno-agresywnej walki ze sobą, począwszy od najmłodszych lat. Film Druhny (Bridesmaids) jest okropny, ale jest godny uwagi ze względu na sposób, w jaki pokazuje niektóre skrajności kobiecej pasywnej agresywności, na przykład gdy kobiety udają, iż się zgadzają, podczas gdy bezpośrednio sobie zaprzeczają. Nie jest to zabawne po pierwszych pięciu lub sześciu przykładach, ale jest pouczające.
Oczywiście wskazuje to bezpośrednio na prawidłowy sposób radzenia sobie z bierno-agresywnym zachowaniem: konfrontacja z nim i wymuszenie otwartego konfliktu. To podstawowa strategia sztuk walki. jeżeli przeciwnik chce kopnąć, przejdź w zasięg ręki. jeżeli chce cię chwycić, pozostań poza jego zasięgiem. Głównym powodem, dla którego ludzie unikają bezpośredniego konfliktu i preferują formę pośrednią, jest ten sam powód, dla którego jeżeli wiesz, iż masz tylko nóż, a drugi facet ma broń, lepiej upewnij się, iż będzie to walka na noże.
Chociaż nie ma nic złego w tym, iż mężczyzna przyjmuje kobiece formy komunikacji, wskazuje to na to, iż ma on podobny stosunek do innych mężczyzn jak kobiety, co oznacza, iż jest metaforycznie mniejszy, słabszy, wolniejszy i mniej inteligentny. A upodobanie do uciekania się do kobiecych taktyk jest niezawodnym wskaźnikiem niskiej rangi społeczno-seksualnej, dlatego ich silne poleganie na pasywno-agresywnym konflikcie sprawia, iż tak łatwo jest zidentyfikować gammę.
Źródło: What is passive-aggressiveness?
Zobacz na: Mężczyźni wychowywani na wybrakowane kobiety – Rian Stone
Gry o władzę: przewodnik terenowy – Rian Stone
[Męskie] strategie przeciw [kobiecym] strategiom – Rian Stone
Rozwój agresywnych dzieci – Jordan Peterson
[Męskie] strategie przeciw [kobiecym] strategiom – Rian Stone
Huśtawki i Piaskownice – zasady w Kobiecej Matrycy Społecznej – Ian Ironwood
Męska matryca społeczna: powrót do piaskownicy – Ian Ironwood
„Przez całe życie kobiety zaspokajają potrzeby swoje, swoich dzieci i wnuków, a tym samym muszą minimalizować ryzyko doznania fizycznej krzywdy. Sojusze z osobami, które pomogą im w osiągnięciu tych celów, zwiększają prawdopodobieństwo przetrwania i sukcesu prokreacyjnego. Wysoki status w społeczności zwiększa dostęp do zasobów fizycznych i cennych sojuszników. Krewni, partnerzy i powinowaci podzielają genetyczne zainteresowania matki, podczas gdy niespokrewnione kobiety stanowią główną konkurencję.
Począwszy od wczesnego dzieciństwa, dziewczęta rywalizują przy użyciu strategii, które minimalizują ryzyko odwetu i zmniejszają siłę innych dziewcząt. Konkurencyjne strategie dziewcząt obejmują unikanie bezpośredniej ingerencji w cele innej dziewczyny, ukrywanie konkurencji, jawne konkurowanie tylko z pozycji wysokiego statusu w społeczności, egzekwowanie równości w społeczności kobiet i społeczne wykluczanie innych dziewcząt.” – Źródło: Philos Trans R Soc Lond B Biol Sci. 2013 Oct 28;368(1631):20130079; The development of human female competition: allies and adversaries
“Agresja psychiczna była mierzona poprzez połączenie pytań opartych zarówno na agresji ekspresyjnej (np. wyzywanie), jak i przymusowej kontroli (np. taktyki izolacji lub groźby wyrządzenia krzywdy). Agresję psychiczną ze strony partnera zgłosiło 48,4% kobiet i 48,8% mężczyzn. W związku z tym przemoc emocjonalna wydaje się być najczęstszą formą przemocy ze strony partnera intymnego (…)
Skutki przemocy emocjonalnej są równie szkodliwe, jak skutki przemocy fizycznej. Jednak prawo uznaje przemoc fizyczną i seksualną za przestępstwa przeciwko jednostce, ale przemocy emocjonalnej nie uznaje (Rivara i in., 2009), chociaż jest to wszechobecna forma znęcania się w związku (Black i in., 2011). Dlatego ważnym jest, aby pogłębiać naszą wiedzę na temat przemocy emocjonalnej i jej wpływu na ludzką psychologię i zdrowie.” – Źródło: Violence Vict. 2013; 28(5): 804–821. Emotional abuse in intimate relationships: The role of gender and age
„Celem tego badania było sprawdzenie przewidywań wynikających z teorii męskiej kontroli nad przemocą ze strony partnera intymnego (Intimate Partner Violence – IPV) i typologii Johnsona (1995). 1104 studentów zgłosiło stosowanie agresji fizycznej i zachowań kontrolujących wobec partnerów i osób tej samej płci niebędących ich partnerami. W przeciwieństwie do męskiej teorii kontroli, kobiety okazały się bardziej agresywne fizycznie wobec swoich partnerów niż mężczyźni, a odwrotny wzorzec stwierdzono w przypadku agresji wobec osób niebędących intymnymi osobami tej samej płci. Co więcej, nie zaobserwowano znaczących różnic między płciami w zakresie zachowań kontrolujących, które istotnie prognozowały agresję fizyczną u obu płci. Przemoc ze strony partnera okazała się być powiązana z agresją fizyczną wobec osób tej samej płci niebędących intymnymi osobami, wykazując tym samym związek z agresją poza rodziną. Stosując typologię Johnsona (1995), kobiety częściej niż mężczyźni były klasyfikowane jako “intymni terroryści”, co było sprzeczne z wcześniejszymi ustaleniami.
Ogólnie rzecz biorąc, wyniki te nie potwierdzają teorii męskiej kontroli nad przemocą ze strony partnera intymnego. Wpisują się raczej w pogląd, iż przemoc intymna ze strony partnera nie ma szczególnej etiologii i lepiej jest badać ją w kontekście innych form agresji.” – Źródło: Aggress Behav. 2014 Jan;40(1):42-55; Testing predictions from the male control theory of men’s partner violence. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/23878077/
