Myślałam, iż mój mąż mnie zdradza… Dopóki nie poszłam za nim i nie odkryłam, iż prowadzi podwójne życie.
Pierwsze pięć lat z Dariuszem było niczym z filmu o idealnym małżeństwie. Byliśmy dla siebie wsparciem we wszystkim: dzieliliśmy się marzeniami, trzymaliśmy się w trudnych chwilach, śmialiśmy się i płakaliśmy razem. Wydawało mi się, iż to najuczciwszy, najbardziej godny zaufania człowiek pod słońcem. A potem… coś się zmieniło.
Zaczął zostawać w pracy dłużej. Telefon niemal przyrósł mu do dłoni, często wyciszał go i odwracał ekran na dół. Na początku starałam się nie czepiać. Pewnie deadline’y, projekty, zwykłe zmęczenie. Ale niepokój rósł, a wraz z nim podejrzenia.
Pewnego wieczoru, gdy znów wrócił późno, usłyszałam, jak rozmawia w przedpokoju. Mówił cicho, ale wyraźnie:
— Dobranoc, kochanie. Do jutra…
Zamarłam. Tak się nie mówi do kolegi ani przyjaciela. „Kochanie”. Do jutra. Poczułam, jak ugina się pode mną podłoga. Naprawdę mnie zdradza? Myśli wirowały. Nie chciałam w to wierzyć, ale nie umiałam też odpuścić.
Zaczęłam go obserwować. Próbowałam zajrzeć do jego wiadomości, sprawdzać trasę, przeglądać historię przeglądarki. Nic. Żadnego śladu. Ale przeczucie nie dawało za wygraną.
Aż w końcu stało się coś, co zmieniło wszystko.
W sobotni poranek oznajmił, iż musi pojechać na „ważne spotkanie”. Nagle, w weekend? Nigdy wcześniej nie pracował w wolne dni. Kiwnęłam głową, ale w środku gotowałam się. Powiedziałam, iż jadę do sklepu, ale ledwie wyjechał, wskoczyłam do auta i ruszyłam za nim.
Jeździł po mieście prawie godzinę, w coraz bardziej obce dzielnice. Dłonie mi drżały na kierownicy, ale nie mogłam się wycofać. Musiałam wiedzieć.
Zatrzymał się przy małym, podupadłym budynku. Stary kościół, odrapane ściany, zaniedbany ogródek. Zaparkowałam nieopodal i patrzyłam. Dariusz wysiadł i bez wahania wszedł do środka.
Minęło dwadzieścia minut. Wstrzymywałam oddech. Nagle w drzwiach pojawił się mężczyzna w czarnej koszuli z białym kołnierzykiem — ksiądz. Przywitali się ciepło, uścisnęli, coś rozmawiali półgłosem. Potem mój mąż poszedł z nim dalej.
Nie wierzyłam własnym oczom. Co on tam robi? Dlaczego mi o tym nie mówił? Nigdy nie wspominał o wierze, a tym bardziej o kościele.
Minuty wlokły się niemiłosiernie. Siedziałam w aucie, ściskając kierownicę i nie odrywając wzroku od drzwi. Wreszcie wyszedł. Taki sam, w codziennym ubraniu. Ale… coś się w nim zmieniło. Miał łagodniejszy wzrok, poruszał się z jakąś wewnętrzną lekkością.
Rozejrzał się, a ja w panice schowałam się za kierownicą. Serce waliło mi w skroniach. Odjechał. Ja ruszyłam za nim — do domu.
Gdy otworzył drzwi, stałam już w przedpokoju.
— Cześć — powiedział, patrząc na mnie zdziwiony. — Coś zapomniałaś?
Skrzyżowałam ręce i starając się mówić spokojnie, odparłam:
— Śledziłam cię. Dzisiaj. Widziałam, jak wchodziłeś do kościoła.
Zastygł. Oczy mu pociemniały, ramiona naprężyły się. Czekałam, iż zacznie się tłumaczyć, kłamać, bronić. Ale zamiast tego podszedł do mnie.
— Przepraszam. Powinienem był ci powiedzieć wcześniej. Nie wiedziałem, jak.
— O co chodzi, Dariusz? — głos mi drżał. — Ty… jesteś księdzem?
Skinął głową.
— Uczyłem się w tajemnicy. Przez lata. Zdawałem egzaminy, przygotowywałem się. Zawsze czułem, iż to moja droga. Że mam do tego powołanie. Ale bałem się, iż mnie nie zrozumiesz. Więc żyłem… podwójnym życiem.
Nie wiedziałam, co powiedzieć. To nie była zdrada. Nie było innej kobiety. Było za to całe życie ukryte przede mną.
— Dlaczego milczałeś?
— Bo bałem się cię stracić. Że jeżeli się dowiesz — odejdziesz. Że nie zaakceptujesz mojego wyboru. A to stało się częścią mnie. Powoli, ale nieodwołalnie.
Milczeliśmy. Patrzyłam na człowieka, którego kochałam, i jakbym pierwszy raz widziała go naprawdę.
— przez cały czas chcesz być ze mną? — szepnęłam ledwie słyszalnie.
— Bardziej niż cokolwiek. Ale nie mogę już się ukrywać. I nie chcę kłamać. To moja prawda, Kasia.
Nie odpowiedziałam. Po prostu podeszłam i przytuliłam go. Płakałam, nie mogąc powstrzymać burzy w środku. I może właśnie wtedy zrozumiałam: nie zdradził. Szukał siebie. I znalazł. A ja… muszę zdecydować, czy potrafię być przy nim — prawdziwym.
