Czy kiedykolwiek widziałeś kogoś w swoim wieku i pomyślałeś?

Czy kiedykolwiek spojrzałeś na kogoś w swoim wieku i pomyślałeś: „Nie no! Ja na pewno nie wyglądam aż tak staro… prawda?”
Posłuchajcie, co pewnego dnia przytrafiło się mojej znajomej:

—

Nazywam się Halina. Czekałam na autobus na przystanku, a gdy w końcu wsiadłam, rzuciłam okiem na identyfikator kierowcy. Było tam jego pełne nazwisko — i coś mi zaświtało.

Przypomniałam sobie wysokiego, przystojnego chłopaka z czarnymi włosami, w którym byłam zakochana po uszy w liceum… jakieś 35 lat temu.

Przez ułamek sekundy zastanawiałam się:

„Czy to możliwe, iż to on? Ten chłopak, który niegdyś zawrócił mi w głowie?”

Ale gdy przyjrzałam się kierowcy uważniej, odrzuciłam tę myśl. Był łysy, przyprószony siwizną, z pomarszczoną twarzą i lekkim brzuszkiem — wyglądał na znacznie starszego!

Mimo to nie mogłam się powstrzymać i zapytałam:

— Przepraszam, czy chodził pan do liceum nr 35?

— Tak, oczywiście! — uśmiechnął się.

— A w którym roku pan maturę zdawał?

— W 1982… A czemu pani pyta?

Więc wyrzuciłam z siebie:

— No bo… byliśmy w tej samej klasie!

Przez chwilę wpatrywał się we mnie uważnie…

A potem…

TEN CZŁOWIEK…

ŁYSY,

SIWY,

ZMARSZCZKOWANY,

Z LEKKĄ OPONKą,

ZAPUSTRZONYMI OCZAMI I POWOLNYM KROKIEM…

SPOJRZAŁ NA MNIE I ZADAŁ PYTANIE:

— A pani uczyła nas… którego przedmiotu?

—

Od tamtej pory nie oceniam nikogo po wyglądzie.

Chociaż przyznam… następnego dnia postarałam się nieco bardziej przy wyborze ubrania!

—

No powiedzcie, czy to nie jest trochę… bolesne?