Czy kiedykolwiek spotkałeś kogoś w swoim wieku i pomyślałeś

Czy kiedykolwiek spojrzałeś na kogoś w swoim wieku i pomyślałeś:
“Nie ma mowy! Na pewno nie wyglądam tak staro… prawda?”
Pozwól, iż opowiem ci historię mojej znajomej:

—
Nazywam się Bogumiła. Czekałam na przystanku na autobus, a gdy w końcu wsiadłam, zauważyłam identyfikator kierowcy. Było na nim wypisane jego pełne nazwisko — i coś mi się przypomniało.

Nagle ujrzałam w myślach wysokiego, przystojnego chłopaka z czarnymi włosami, w którym byłam zadurzona w liceum… jakieś 35 lat temu.
Przez ułamek sekundy pomyślałam:
“Czy to możliwe, żeby to był on? Ten chłopak, którego tak podziwiałam?”

Ale gdy przyjrzałam się kierowcy, odrzuciłam tę myśl.
Był łysy, siwiejący, pomarszczony, z lekkim brzuszkiem — wyglądał na znacznie starszego!
Mimo to nie mogłam powstrzymać ciekawości.
Zapytałam:
— Przepraszam, czy chodził pan do Liceum nr 35?
— Tak, oczywiście! — odpowiedział z uśmiechem.
— A w którym roku pan zdawał maturę?
— W 1982… A dlaczego pani pyta?

Więc wyrzuciłam z siebie:
— No bo byliśmy w tej samej klasie!

Popatrzył na mnie uważnie przez chwilę…
A potem…
TEN CZŁOWIEK…
ŁYSY,
SIWY,
ZMARSZCZONY,
Z LEEKIM BRZUSZKIEM,
ZAPYTAŁ MNIE:
— A pani nas uczyła którego przedmiotu?

Od tamtego dnia nie oceniam nikogo po wyglądzie.
Choć przyznam… następnego razu poświęciłam znacznie więcej czasu w wybór ubrania, zanim wyszłam z domu!

Prawda, iż to trochę bolesne?