Dzisiaj kończę czterdzieści lat i nagle wszystko się zmieniło. Mieszkam z rodzicami w dużym czteropokojowym mieszkaniu we Wrocławiu. Pracuję jako prawniczka w prywatnej kancelarii, wieczorami wracam do domu – kolacja, serial, rzadkie rozmowy z ojcem o polityce i z matką o sąsiadach. Wszystko wydawało się adekwatne, stateczne, spokojne. Tylko jedna rzecz burzyła tę uporządkowaną konstrukcję – moje własne szczęście jakoś nie nadchodziło.
Mama i tato od lat powtarzali: „Znajdź, Krysiu, swoje szczęście! Uporządkuj życie!” A potem sami rozbierali każdego adoratora na części – ten niby nieokrzesany, tamten za cichy, jeszcze inny bez odpowiedniego wykształcenia. Wszystko oczywiście w imię „troskliwej miłości” – z docinkami, uszczypliwościami, sarkazmem. A ja milczałam. Bo kochałam. Bo nie chciałam sprawiać im przykrości. Bo żyłam – jakby w cudzym, choć wypolerowanym na blask życiu.
Pewnego jesiennego wieczoru, wracając do domu, zauważyłam pod klatką mokrą kulkę. Kotek. Mały, drżący, z mokrymi uszami i łapkami ubabranymi w błocie. Oczy pełne strachu. Wzięłam go na ręce, przytuliłam do piersi i zaniosłam do domu. Właśnie tak, w płaszczu, pod deszczem. W domu nalałam mleka, postawiłam miseczkę – kotek rzucił się na nie, jakby nigdy w życiu nie jadł. Rodzice podeszli. W milczeniu. A potem – jakby zawór puścił.
Krzyczeli. Nie mówili – krzyczeli. Że zaraz wszystko obsika. Że podrapie tapety. Że rozszarpie sofę. Że będzie smród, pchły i brud. Że zniszczy parkiet, a mieszkanie zamieni się w schronisko. Ojciec łapał się za serce, matka za głowę. Kazali natychmiast wynieść to „stworzenie”. Albo – oddać do schroniska. Tato choćby znalazł adres w internecie i z triumfem podsunął mi kartkę. Potem oboje, niemal siłą, wypchnęli mnie za drzwi z transporterem w ręku. Nie zapomnieli wsadzić mi do dłoni pięćdziesięciu złotych – „na karmę”.
Usiadłam w samochodzie. Kotek przytulił się do mnie, zwinął w kłębek i natychmiast zasnął. Patrzyłam przez okno, gdy nagle w głowie błysnęła myśl: „Mam czterdzieści lat. I nie mam nic. Absolutnie nic. choćby własnego pokoju. Wszystko należy do rodziców. A ja jestem tylko gościem w tym życiu”. Łzy dusiły, a wewnętrzny głos błagał: „Zrób coś, cokolwiek”. Sięgnęłam po tablet, znalazłam ogłoszenie. Mieszkanie typu studio, niedaleko pracy, do wynajęcia na dłuższy okres. Zadzwoniłam. Umówiłam się. Przyjechałam. Zostawiłam zaliczkę. Wzięłam klucze. Pojechałam tam – nie do schroniska.
Wyjęłam kotka – nazwałam go Pimpuś – i położyłam na poduszce. Usiadłam obok. Po raz pierwszy od wielu lat poczułam: jestem w domu. Nie w mieszkaniu rodziców. Nie w wypolerowanym wnętrzu. Ale w swojej przestrzeni. Małej, obcej, wynajętej – ale swojej. Nikt mnie nie wypytywał, z kim się spotykam, dokąd idę, czemu późno. Liczyło się tylko czynsz. A ja płaciłam. Z radością.
A potem stało się coś, czego się nie spodziewałam. Przed blokiem, gdy spacerowałam z Pimpusiem na smyczy, zderzyłam się z mężczyzną. Marek. Elektryk, miły, prosty, z otwartą twarzą i spokojnym wzrokiem. Słowo po słowie – rozmowa. Rozmowa – w kawę. Kawę – w długie wieczory. I jakoś potoczyło się samo – bez drwin, bez analiz, bez wymagań.
Rodzicom dzwoniłam. Mówiłam, iż wszystko u mnie w porządku. A gdy znów zaczynali krzyczeć – po prostu odkładałam słuchawkę. Może kiedyś spotykalibyśmy się częściej. Może zrozumieliby. A może – i nie. Najważniejsze, iż teraz Krysia miała swoje życie. Z Pimpusiem, już dorodnym, bezczelnym kotem, z Markiem, z nowymi nawykami, z ciszą i wolnością. A wszystko zaczęło się od jednego zimnego wieczoru i jednego uratowanego kociaka.
Czasami życie zaczyna się właśnie tak. Od odrobiny litości. Dla innych. Dla siebie. I od pierwszego kroku – z miejsca, gdzie dusi, tam, gdzie się oddycha.
