Córka poprosiła mnie o tydzień opieki nad wnukiem. Nie wiedziałam, iż z pomocą przyjdą mi mop i fartuch na miesiące.

Córka poprosiła mnie, żebym zamieszkała z nimi na tydzień i zajęła się wnuczkiem. Nie miałam pojęcia, iż zabiorę ze sobą nie tylko ubrania, ale też mopa i fartuch na długie miesiące.

Kiedy Ola zadzwoniła i poprosiła, żebym przyjechała, nie wahałam się ani chwili. Szykowała się do ważnych egzaminów, a dwuletni Kacper potrzebował opieki. Wszystkie koleżanki kręciły przy skroni: „Ewa, ty zawsze musisz być tą najżyczliwszą? Raz powiesz «tak», a potem już się nie wyrwiesz.” Ale nie umiałam odmówić. To moja córka. To mój wnuk.

Przyjechałam do ich małego dwupokojowego mieszkania na Bródnie z jedną walizką i szczerą chęcią pomocy. gwałtownie jednak zrozumiałam, iż potrzebują mnie nie tylko jako babci, ale także jako sprzątaczki, kucharki, praczki, a na dokładkę – darmowej opiekunki na pełen etat.

Zięć, Marek, pracował po kilkanaście godzin dziennie, Ola od rana do nocy przesiadywała przed laptopem – uczyła się. Cały dom spadł na moje barki: gotowanie, mycie podłóg, pralka, która ciągle się zacinała, i zmywarka, która – oczywiście – nie działała, więc naczynia lądowały w zlewie.

No cóż. Pomyślałam, iż wytrzymam. To tylko tydzień. Jeden. Tydzień.

Ale tydzień rozciągnął się na dwa, potem na trzy, aż zleciał cały miesiąc. Ola zdała egzaminy, ale natychmiast zaczęła rozsyłać CV. Szukała pracy. Nie wyjeżdżałam – jak mogłam? Kacper był malutki, bez mnie by sobie nie poradzili.

Nikt mnie nie prosił, żebym została. Ale też nie mówił, żebym wracała. To działo się samo: widziałam, iż jestem potrzebna – więc zostawałam. Tylko z każdym dniem coraz częściej łapałam ich niechętne spojrzenia. Najpierw – bo zupa była za słona. Potem – bo koszulę Marka powiesiłam w niewłaściwym miejscu. A w końcu zaczęłam „przeszkadzać”.

W ich domu stałam się cieniem. Pomagałam, robiłam wszystko, ale czułam się obca. Nikt nie powiedział: „Mamo, dziękuję”. Nikt nie rzucił prosto: „Mamo, wracaj do siebie”. Nie. Tylko krzywe uśmieszki i westchnienia. A ja przecież liczyłam, iż gdy zobaczą, ile dla nich robię, powiedzą choć słowo wdzięczności. Albo przytulą. Albo zaparzą herbatę nie z torebki.

Nie przypuszczałam, iż moja miłość i pomoc zamienią się w takie niewidzialne więzienie.

Mam swoje kawalerko na Mokotowie. Ciche, przytulne, czyste. Tam czekają na mnie druty z wełną, stare książki, parapet z fiołkami. Ale jestem tu. Codziennie wstaję o szóstej, żeby zdążyć zrobić śniadanie, potem nakarmić, przewinąć, wyprowadzić Kacpra. W ciągu dnia – obiad, pranie, podłogi. Wieczorem – kolacja. A w nocy leżę na rozkładanej kanapie w pokoju dziecka i myślę: czy tak już zostanie?

Ale jestem matką. Babcią. I nie odejdę. Czekam. Czekam, aż pewnego dnia Ola powie: „Mamo, jesteśmy ci tak wdzięczni”. Albo chociaż: „Mamo, odpocznij sobie”. Może Marek się uśmiechnie i rzuci: „Bez pani byśmy sobie nie poradzili”.

Na razie – cisza.

Może jeszcze nie zrozumieli. Może młodzi potrzebują więcej czasu, żeby pojąć, ile warta jest matczyna ofiara. I tak, czasem mam wrażenie, iż traktują mnie jak oczywistość. Jak zasób, nie człowieka.

Ale przez cały czas wierzę. Wierzę, iż moja miłość, cierpliwość i troska nie idą na marne. Że nie zostaną zapomniane. Nie chcę, by moje dobro stało się ciężarem, który będą dźwigać z poczuciem winy. Chcę, żeby było podporą, przykładem. Żeby Ola, gdy sama się zestarzeje, zrozumiała, jak ważne jest nie tylko brać, ale i doceniać.

Niech jeszcze nie są gotowi. Poczekam. Jestem matką. A my, matki, mamy w sercach nieskończone zapasy wiary – choćby gdy boli.