Chciwość, skryta pod płaszczem troski, często okazuje się zdradą. jeżeli ktoś wierzy, iż więzy krwi gwarantują miłość i wierność, ta historia będzie dla niego zimnym prysznicem.
Halina Nowak zawsze była kobietą skromną i dobrą. Życie nie oszczędzało jej trudów – owdowiała młodo, sama wychowała dwoje dzieci: córkę Kingę i syna Jacka. Pracowała jako salowa w szpitalu, nigdy nie narzekała, nie prosiła o pomoc. Wszystko, co w życiu miała, oddawała dzieciom, wierząc, iż w zamian otoczą ją opieką na starość.
Gdy Halina skończyła 73 lata, zdrowie zaczęło ją zawodzić. Serce szwankowało, nogi odmawiały posłuszeństwa, ciśnienie skakało. Kinga zaproponowała, by matka sprzedała stary dom na wsi i zamieszkała z nią w miejskim mieszkaniu.
„Mamo, sama tam na odludziu to nie może być, a u nas będzie ci ciepło, dzieci przy tobie, wnuki codziennie cię widzą” – przekonywała córka, patrząc w oczy z wymuszonym uśmiechem.
Halina uwierzyła. Sprzedała dom, oddała córce pieniądze – na remont, na „wspólną przyszłość”. I przeprowadziła się.
Pierwsze tygodnie faktycznie przypominały sielankę: spokój, wnuki, wspólne posiłki. Ale niedługo Kingę zaczęło drażnić niemal wszystko: zapach starości, rady matki, prośby o ściszenie telewizora. Każde słowo wiązało się z naruszeniem jej przestrzeni.
„Mamo, musisz zrozumieć, iż jesteś starszą osobą. Potrzebujesz opieki. Znalazłam świetny dom spokojnej starości. Tam są lekarze, zabiegi, spacery… i nikt na ciebie nie będzie krzyczał”.
I tak Halinę zabrano do domu opieki. Bez łez, bez wyjaśnień. Zapisano ją jako tymczasowego pensjonariusza – i nigdy już nie przyjechano.
Ale Halina miała jeszcze syna – Jacka. Mieszkał w innym mieście, rzadko odwiedzał, ale matka zawsze mówiła o nim z czułością: „Jacek ma dobre serce. On nie zapomni”. I nie myliła się.
Pewnego dnia Jacek przyjechał bez zapowiedzi – chciał zrobić niespodziankę. ale w mieszkaniu matki nie zastał nikogo. Sąsiedzi opowiedzieli mu wszystko: jak zabrali Halinę, jak sprzedano dom, jak córka rozporządzała pieniędzmi matki.
Jacek wpadł w szał i pojechał do domu spokojnej starości. Zobaczył swoją matkę – niegdyś pełną życia, promienną kobietę – siedzącą na ławce, zgarbioną, z pustym spojrzeniem. Serce ścisnęło mu się z bólu.
„Mamo… mamo, jak mogli tak z tobą postąpić?” – padł przed nią na kolana. – „Czy ty na to zasłużyłaś?”
Płakali oboje. Ona – z bólu i wstydu. On – z winy i gniewu. Wtedy Jacek podjął decyzję: zabierze matkę do siebie, wyrwie ją z tej udręki.
Po miesiącu Halina Nowak zajechała przed nowy dom – niewielki, ale przytulny domek na obrzeżach miasta. W środku pachniało jabłecznikiem i świeżością. W ogrodzie kwitły kwiaty, a w oknach kołysały się firanki.
„Mamo, to twój dom. Tu jesteś panią. A my zawsze przy tobie”.
Synowa Jacka przywitała teściową z otwartymi ramionami: „Jesteś dla nas jak druga matka. Zadbamy o ciebie”.
I wszystko potoczyłoby się ku lepszemu, gdyby nie niespodziewana wizyta Kingi. Przyjechała do domu opieki po „świadczenia” – tak nazywała skromną emeryturę matki, którą zabierała pod pretekstem „trudnej sytuacji”.
Lecz powiedziano jej, iż Haliny już tam nie ma. Kobieta wpadła w panikę. Odkrywszy nowy adres, przyjechała pod pretekstem troski – ze sztucznymi łzami i skargą:
„Mamo, u nas źle. Pieniędzy brak. Męża prawie zwolnili. Przecież zawsze będziesz moją mamą…”
Ale zamiast pokornego spojrzenia staruszki, natknęła się na stanowczy głos brata:
„Kinga, choćby nie próbuj tu wracać. Dom jest mój. Mama tu zostaje. A jeżeli ci tak ciężko – wracaj na wieś, zacznij od nowa. Potrzebujesz opieki? Zapisz się do domu spokojnej starości, tam, jak twierdziłaś, jest taka dobra pomoc”.
„Jak śmiesz?! Ja też jestem jej córką!”
„Ty? Ta, która oddała ją, gdy potrzebowała cię najbardziej? Nie waż się więcej podchodzić. jeżeli jeszcze raz zobaczę cię gdzieś w pobliżu – pożałujesz”.
Kinga odwróciła się i odeszła. Bez łez. Bez skruchy. Tylko z palącym nienawiścią wzrokiem.
A Halina Nowak tego wieczoru siedziała w fotelu przy oknie, trzymając w dłoniach ciepłą filiżankę herbaty. Po raz pierwszy od wielu lat czuła, iż nie jest ciężarem. Że jest komuś potrzebna. Że jest kochana.
Syn podszedł, otulił jej ramiona kocem i pocałował w czoło:
„Wszystko będzie dobrze, mamo. Inaczej niż dotąd. Obiecuję”.
