Codziennie pisałam listy do syna z domu spokojnej starości nie odbierał, aż pewnego dnia pojawił się nieznajomy, by zabrać mnie do domu
Mój syn namówił mnie, bym przeprowadziła się do domu opieki, a ja każdego dnia wysyłałam mu wiadomości o tym, jak bardzo tęsknię. Ignorował je, dopóki pewien niespodziewany gość nie wyjaśnił przyczyny jego milczenia i nie zaproponował, bym wróciła do swojego domu.
Gdy skończyłam 81 lat, zdiagnozowano u mnie osteoporozę, przez którą trudno mi się było poruszać. Mój syn Marek wraz z żoną Danutą postanowili odesłać mnie do domu spokojnej starości, bo moja choroba utrudniała opiekę nade mną.
Nie możemy zajmować się tobą całą dobę, mamo powiedział Marek. Musimy pracować, nie jesteśmy profesjonalnymi opiekunami.
Nie rozumiałam, dlaczego tak się wobec mnie zmienił. Zawsze starałam się być niezauważalna, a gdy wychodziłam ze swojego pokoju, używałam balkonika, by nikomu nie przeszkadzać.
Przysięgam, będę siedzieć cicho. Proszę, nie oddawajcie mnie do tego miejsca. Twój ojciec zbudował ten dom dla mnie, chcę tu żyć do końca dni błagałam.
Marek tylko machnął ręką, mówiąc, iż dom, który wzniósł mój nieżyjący mąż Stanisław, jest za duży dla jednej osoby.
Mamo, pozwól nam z Danusią tu zamieszkać! Pomyśl, ile tu przestrzeni można urządzić siłownię i osobne gabinety. To miejsce aż prosi się o przebudowę przekonywał.
Wtedy zrozumiałam: jego decyzja nie była podyktowana troską, ale chęcią przejęcia mojego domu. To złamało mi serce. Płakałam, zdając sobie sprawę, iż mój syn stał się egoistą. Gdzie popełniłam błąd? pytałam siebie tej nocy. Byłam pewna, iż wychowałam dobrego człowieka, ale widocznie się myliłam.
Bez wyjścia zgodziłam się na przeprowadzkę do pobliskiego domu opieki, gdzie, jak zapewniali, otoczą mnie profesjonalną opieką.
Nie martw się, mamo, będziemy cię odwiedzać tak często, jak to możliwe obiecał Marek.
Naiwnie pomyślałam, iż może nie będzie tak źle, jeżeli będą mnie widywać. Nie wiedziałam jednak, iż to tylko puste słowa dla uciszenia jego sumienia.
Dni w domu spokojnej starości wlokły się w nieskończoność. Personel był uprzejmy, sąsiedzi mili, ale tęskniłam za bliskimi, nie za obcymi. Nie mając telefonu ani tabletu, codziennie pisałam do Marka, pytałam o zdrowie, prosiłam o odwiedziny. W odpowiedzi cisza. Ani jednego przyjazdu.
Minęły dwa lata, a ja straciłam nadzieję na spotkanie z kimś z rodziny. Proszę, zabierzcie mnie do domu szeptałam w modlitwach, choć starałam się pogodzić z losem.
Pewnego dnia pielęgniarka powiedziała, iż na recepcji czeka na mnie mężczyzna około czterdziestki. Czyżby Marek? pomyślałam, chwytając balkonik. Ale zamiast syna zobaczyłam kogoś, kogo nie widziałam od lat.
Mamo! zawołał, obejmując mnie.
Leszku? To ty, Leszku? zdziwiłam się.
To ja, mamo. Jak się masz? Wybacz, iż tak długo cię szukałem. Dopiero wróciłem z Niemiec i od razu pojechałem do twojego domu odpowiedział.
Do mojego domu? Byli tam Marek i Danuta? Dwa lata temu wysłali mnie tutaj i od tamtej pory się nie odezwali powiedziałam.
Leszek westchnął i poprosił, bym usiadła. Gdy zajęliśmy miejsca na kanapie, zaczął mówić.
Mamo, wybacz, iż dowiesz się tego ode mnie. Myślałem, iż już wiesz rzekł. Rok temu Marek i Danuta zginęli w pożarze domu. Dowiedziałem się o tym dopiero, gdy przyjechałem i zobaczyłem pusty budynek. W skrzynce znalazłem wszystkie twoje listy nigdy ich nie przeczytali.
Nie mogłam uwierzyć w jego słowa. Mimo żalu do syna wiadomość o jego śmierci rozdzierała mi serce. Cały dzień płakałam za nim i za Danutą. Leszek cicho trzymał mnie za rękę, aż się uspokoiłam.
Był chłopcem, którego kiedyś przygarnęłam. W dzieciństwie on i Marek byli nierozłączni. Po śmierci rodziców żył w biedzie z babcią, a ja karmiłam go i ubierałam jak własnego syna, aż wyjechał na studia do Niemiec. Tam znalazł dobrą pracę i straciliśmy kontakt. Nie spodziewałam się go już zobaczyć, aż tu nagle przyszedł po mnie.
Mamo powiedział, gdy trochę ochłonęłam nie jest tu twoje miejsce. Pozwól, iż zabiorę cię do domu. To dla mnie zaszczyt się tobą opiekować.
Nie powstrzymywałam już łez. Choć nie byliśmy spokrewnieni, ten młody człowiek wyciągnął do mnie rękę, gdy mój własny syn mnie odrzucił.
Naprawdę to dla mnie zrobisz?
Tak, mamo. To ty uczyniłaś mnie tym, kim jestem. Jestem nikim bez ciebie odparł Leszek, obejmując mnie.
Tamtego wieczoru pomógł mi spakować rzeczy i zabrał mnie do swojego nowego domu. Tam zobaczyłam, jak jego rodzina przyjęła mnie z ciepłem i miłością. Moje ostatnie lata wypełniły się euforią i troską tych, którzy naprawdę mnie docenili.
Życie uczy nas, iż czasem ci, których najmniej się spodziewamy, okazują się największym błogosławieństwem. Prawdziwa miłość nie zna granic krwi rodzi się z czystego serca.
