Cienie miłości: dramat rodzinnego życia
Anna i Paweł wydawali się parą ulepioną z marzeń. Ich miłość świeciła jak gwiazda na nocnym niebie, budząc zazdrość wszystkich, którzy ich znali. Paweł uwielbiał żonę, dla niej był gotów przenosić góry, a Anna odpowiadała mu czułością i ciepłem. Taka harmonia zdarzała się rzadko, a ich związek wydawał się niezniszczalny.
Anna pracowała od świtu do nocy, a Paweł, mający nieregularne godziny pracy, przejął obowiązki domowe. Witał żonę w przytulnym mieszkaniu, gdzie unosił się zapach świeżo ugotowanej kolacji, a podłogi lśniły czystością. W ich świecie nie było miejsca na kłótnie. Mimo młodego wieku nauczyli się gasić spory cichymi rozmowami, znajdując kompromis.
W piątym roku małżeństwa na świat przyszedł mały Tomek. Paweł stał się dla syna nie tylko ojcem, ale i prawdziwą podporą. Prał pieluchy, przygotowywał mieszanki, biegał po dziecięce jedzenie. Tomek wyczuwał obecność taty i marudził, gdy go nie było. Gdy Paweł wyjeżdżał na kilka dni w delegację, Anna zostawała z synem sam na sam. Chłopiec nie chciał zasnąć, więc by nie budzić sąsiadów, brała wózek i wędrowała z nim po zaśnieżonych ulicach ich podkarpackiego miasteczka. Zimno przejmowało do szpiku kości, ale Anna, zaciąwszy zęby, walczyła ze zmęczeniem i snem dla spokoju syna.
Z czasem los zaprowadził ich do innego miasta — Krakowa. Tam Paweł dostał obiecującą pracę, a Anna miała nadzieję na nowy początek. Własnego mieszkania nie posiadali, więc przeprowadzka wydawała się rozsądna. W dodatku w Krakowie mieszkała matka Pawła, która mogła pomóc z Tomkiem. Zdawało się, iż szczęście jest na wyciągnięcie ręki, ale cień nieszczęścia już zawisł nad ich rodziną.
Paweł zaczął zostawać w pracy dłużej. Jego ubrania przesiąkały obcym zapachem — słodkim, kobiecym. Anna próbowała rozmawiać, ale on tylko się wymawiał, unikając jej wzroku. Pewnej nocy wrócił do domu, rzucił się w fotel, nie zdejmując płaszcza, i patrząc na żonę pustym spojrzeniem, wyznał: „Mam drugą. Ona jest tą, której szukałem całe życie”.
Anna zdrętwiała. Serce ścisnęło się jak w imadle. „Dziesięć lat temu mówiłeś mi to samo”, odparła cicho, powstrzymując łzy. „Rozwód?” — spytała, ale Paweł tylko pokręcił głową. Nie wiedział, co robić, rozdarty między dwiema kobietami. Anna w milczeniu wyszła z pokoju, sprawdziła, czy Tomek śpi, i położyła się do łóżka. W nocy obudził ją jego głos — Paweł wołał ją, płakał, błagał o pomoc. Rano nie pamiętał nic, jakby nocny koszmar rozpłynął się w świetle dnia.
Tak minął tydzień pełen bólu i milczenia. Anna chodziła jak cień, jej oczy były czerwone od płaczu. Koledzy z pracy, wiedząc o jej problemach, szeptali za jej plecami — pracowali w tej samej branży co Paweł, a plotki rozchodziły się szybko. Anna nie mogła się przed nikim otworzyć, a samotność toczyła ją od środka. Ostatnią kroplą była śmierć dziadka, którego uwielbiała. Paweł choćby jej nie przytulił, jego chłód był nie do zniesienia.
Pewnego dnia kolega o imieniu Krzysztof zauważył jej rozpacz i zaproponował podwiezienie do domu. Po drodze skręcili nad Wisłę, gdzie się zatrzymali. Tam, w ciszy, Anna w końcu dała upust łzom. Krzysztof słuchał, nie przerywając, a jego współczucie stało się dla niej ratunkiem. Stopniowo między nimi pojawiła się iskra. Krzysztof dostrzegał szczegóły — wiedział, jaką kawę lubi, jak się uśmiecha, gdy jest szczęśliwa. Anna początkowo myślała, iż to tylko sposób na zapomnienie bólu, ale uczucie rosło jak pożar. Z Krzysztofem znów poczuła się żywa, rozkwitła, jakby zrzuciła z siebie lata. Był jednak jeden problem — Krzysztof był żonaty. Jego małżeństwo od dawna było formalnością, ale to nie zmieniało trudnej sytuacji.
Pewnego dnia Krzysztof wyznał: „Zajęłaś zbyt dużo miejsca w moim życiu. To mnie przeraża”. Anna westchnęła i odparła: „Mamy rodziny, Krzysztofie. Nie możemy ich zniszczyć”. Głos jej drżał, ale wiedziała, iż nie ma innego wyjścia.
Gdy wróciła do domu, zaskoczyła ją scena. Paweł przygotował jej ulubione danie — pierogi z kapustą i grzybami. Widząc jej zapłakane oczy, spytał, co się stało. Odwróciła wzrok. Po kolacji Paweł poszedł ułożyć Tomka do snu, a Anna została w kuchni, układając myśli. Gdy wrócił, usiadł naprzeciwko i cicho powiedział: „Chcę być z tobą. Ona żądała, bym zostawił syna, ale nie potrafię. Wybacz mi. Spróbujmy od nowa”.
Anna patrzyła na niego, czując, jak w jej wnętrzu walczą ból i nadzieja. Dla Tomka, dla ich rodziny, skinęła głową. ale w jej sercu pozostał ślad — cień miłości, która o mało nie zniszczyła wszystkiego.
