Chłopiec rozpaczliwie płakał przed grobem matki, twierdząc, iż wciąż żyje — nikt mu nie uwierzył, aż do interwencji policji.

Chłopiec płakał rozpaczliwie przed grobem swojej matki, twierdząc, iż wciąż żyje nikt nie zwracał na niego uwagi, dopóki nie interweniowała policja.
Na początku maja kilka osób zaczęło zauważać chłopca, który regularnie odwiedzał cmentarz.
Miał około dziesięciu lat, nie więcej. Dzień za dniem szedł do tego samego grobu.
Siadał na ziemi, opierając się o zimny kamień, i krzyczał w niebo:
Ona wciąż żyje! Nie ma jej tutaj!
Przechodnie patrzyli na niego ze smutkiem i zrozumieniem. Sądzili, iż przeżywa głęboką żałobę.
Nie potrafił pogodzić się ze stratą matki. Wcześniej czy później musiałby zaakceptować, iż jej już nie ma.
Jednak minął tydzień, potem kolejny, a chłopiec wciąż przychodził na cmentarz, niezależnie od pogody.
Zarządca nie mógł dłużej znieść codziennych krzyków. W końcu zdecydował się wezwać policję.
Młody funkcjonariusz przybył i ostrożnie podszedł do chłopca.
Cześć powiedział łagodnie.
Chłopiec drgnął, podniósł wzrok, ukazując wychudzoną twarz naznaczoną łzami, z oczami, które wyglądały na starsze niż jego wiek.
Wiesz, jak sprawdzić, czy ktoś wciąż oddycha pod ziemią? zapytał.
Policjant był zaskoczony.
Nie to nie są rzeczy, o których dziecko powinno myśleć.
Powiedział mi, iż mama zasnęła za kierownicą. Ale ona nigdy nie była zmęczona.
Nigdy! szepnął chłopiec. I nie pozwolili mi się pożegnać
Funkcjonariusz spojrzał na grób: ziemia była świeża, jeszcze nieubita. Obok leżała łopata.
Kto ci to powiedział?
Ludzie, dla których ona pracowała. Mężczyzna ze złotym pierścieniem i kobieta, która ciągle się uśmiecha, choćby gdy jest zła.
Znasz ich imiona?
Chłopiec je wymienił, a policjant zanotował. Coś w jego głosie utkwiło w pamięci młodego funkcjonariusza, który poinformował przełożonych.
Wkrótce rozpoczęto śledztwo. Okazało się, iż matka chłopca, Anna, była księgową w dużej firmie farmaceutycznej.
Tydzień przed rzekomym wypadkiem zniknęła z pracy.
Jej pracodawca twierdził, iż była wyczerpana, a potem iż zmarła. Śmierć potwierdził lekarz firmowy.
Nie było czuwania, trumna pozostała zamknięta, nie przeprowadzono sekcji zwłok.
Policjant zażądał ekshumacji. Trumna była pusta.
Sprawa trafiła na szczebel federalny. Wyszło na jaw więcej: Anna nie była tylko księgową.
Zebrała dowody przeciwko zarządowi firmy: dokumenty, nagrania, podejrzane transakcje i nielegalne schematy.
Chciała przekazać je prokuraturze, ale ktoś się o tym dowiedział.
A potem stało się coś, o czym choćby chłopiec nie wiedział.
Anna nie miała wypadku. Jej śmierć została sfingowana przez policję.
Tego dnia, gdy zaniosła dowody na komisariat, policja miała już inne sprawy związane z tą firmą.
Podjęto szybką decyzję: Anna trafiła do programu ochrony świadków.
Aby uniknąć podejrzeń ze strony kierownictwa, upozorowano jej śmierć. Trumna od początku była pusta.
Wszystkie dowody trafiły do sądu, ale chłopcu nie powiedziano nic, by chronić operację.
Wiedział tylko jedno: jego matka nie umarła.
I miał rację.
Trzy miesiące po procesie, gdy sprawa została zamknięta, a winnych aresztowano, Anna stanęła w drzwiach swojego dawnego domu.