W szarym mieście, gdzie mgła spowijała ulice jak całun, panowała martwa cisza, przerywana jedynie dalekimi syrenami karetek. W murach miejskiego szpitala, gdzie każdy krok odbijał się echem cudzego cierpienia, wrzała burza, dorównująca tej za oknami. Ta noc nie była zwykła wisiała na krawędzi, jakby sam los postanowił wystawić na próbę tych, którzy stoją na straży życia.
W sali operacyjnej, zalanej ostrym światłem lamp, Kazimierz Nowak chirurg z dwudziestoletnim doświadczeniem, człowiek, którego ręce ocaliły setki istnień toczył swoją walkę. Od trzech godzin stał przy stole, nieustępliwy wobec okrucieństwa czasu. Jego ruchy były precyzyjne jak zegar, wzrok skupiony, jakby czytał nie tylko ciało, ale i cienką granicę między życiem a śmiercią. Zmęczenie wisiało na nim jak ciężki płaszcz, ale wiedział słabość to luksus, na który nie może sobie pozwolić. Każdy gest, każda decyzja ważyła tyle, co złoto. Otrząsnął pot z czoła i nie odwracając wzroku, sięgnął po kolejne narzędzie. Obok, niczym cień, stała młoda pielęgniarka, Weronika skupiona, z iskrą nadziei w oczach.
“Szew” rzucił cicho Nowak, a jego głos, zwykle stanowczy, teraz brzmiał jak rozkaz dla losu: nie poddawaj się.
Operacja dobiegała końca. Jeszcze chwila, a pacjent będzie bezpieczny. ale wtedy, jakby sama rzeczywistość postanowiła się wtrącić, drzwi sali rozwarły się z hukiem. Na progu stała starsza pielęgniarka, twarz wykrzywiona lękiem.
“Kazimierzu! Natychmiast! Kobieta nieprzytomna, liczne urazy, podejrzenie krwotoku wewnętrznego!” wyrzuciła z siebie, a w jej głosie czaił się strach, jakiego rzadko się tu słyszało.
Nowak nie wahał się ani chwili. “Kończcie tu” rzucił asystentowi, zrywając rękawiczki. “Weronika, za mną!” wydał rozkaz, już kierując się do wyjścia.
W izbie przyjęć panował chaos. Powietrze gęste od krzyków, kroków i zapachu środków dezynfekujących. Na noszach leżała młoda kobieta, blada jak płótno, cała w siniakach, jakby ktoś metodycznie, z zimną krwią, pokrył jej ciało bólem. Nowak podszedł do niej jak do pola bitwy. Jego doświadczone oczy natychmiast zaczęły analizować. “Natychmiast na stół! Przygotować wszystko do laparotomii! Sprawdzić grupę krwi, założyć kroplówkę, wezwać reanimację!”
“Kto ją przywiózł?” zapytał pielęgniarkę, nie odrywając wzroku od pacjentki.
“Mąż” odparła. “Mówi, iż spadła ze schodów.”
Nowak tylko sucho prychnął. Wiedział schody nie zostawiają takich śladów. Jego wzrok sunął po ciele kobiety jak skaner: stare krwiaki, połamane żebra, symetryczne oparzenia nadgarstków. A potem dostrzegł coś więcej ledwo widoczne linie na brzuchu, jak po ostrzu. Nie przypadkowe zadrapania, ale ślady tortur.
Po pół godzinie kobieta leżała już na stole. Nowak pracował jak maszyna, ale z duszą. Tamował krwotoki, zszywał tkanki, walczył ze śmiercią. Nagle jego dłoń zawisła w powietrzu. Ujrzał coś, czego nie powinno tam być wyryte na skórze słowa, jakby ktoś chciał wymazać jej tożsamość.
“Weronika” szepnął. “Gdy skończymy, znajdź męża. Niech czeka. I wezwij policję. Cicho.”
“Pan myśli, że?” zaczęła pielęgniarka.
“Rozumowanie zostaw śledczym” przerwał. “Naszym zadaniem jest ratować życie. A te obrażenia to nie wypadek. To przemoc. Systematyczna, zimna, obliczona.”
Operacja trwała jeszcze godzinę. W końcu stan kobiety się ustabilizował. Życie ocalone. ale dusza jeszcze nie.
Gdy wychodził, zmęczenie runęło na niego jak lawina. W korytarzu czekał już młody policjant sierżant z notatnikiem.
“Kapitan Kowalski jest w drodze. Co pan może powiedzieć?”
Nowak wymienił wszystko: krwotok, pękniętą śledzionę, ślady starych złamań. “To nie upadek” zakończył. “To katowanie. Ktoś latami niszczył tę kobietę. Najpewniej ten, który powinien ją chronić.”
Wkrótce pojawił się kapitan Kowalski bystry, z przenikliwym spojrzeniem, jakby widział nie tylko fakty, ale i kłamstwa.
“Zna pan poszkodowaną?”
“Pierwszy raz widzę” odparł Nowak. “Ale gdyby nie my, nie dożyłaby świtu. Jej ciało to mapa cierpienia. Każda blizna dowód czyjejś okrucieństwa.”
Kowalski skinął głową i ruszył do izby przyjęć. Nowak podążył za nim nie z ciekawości, ale z poczucia, iż stał się częścią tej historii.
W poczekalni nerwowo przechadzał się mężczyzna schludny, jasnowłosy, w szarym swetrze. Na twarzy miał maskę troski, ale w oczach coś zimnego.
“Jak moja żona? Co z Kasią?” rzucił się ku lekarzom.
“Katarzyna Nowicka?” upewnił się Kowalski. “Jest pan jej mężem, Tomaszem?”
“Tak! Mówcie, co z nią?!”
“W reanimacji. Stan ciężki” odparł sucho Nowak. “Jak dokładnie upadła?”
“Potknęła się na schodach” wyrecytował mężczyzna. “Byłem w kuchni, usłyszałem huk Znalazłem ją nieprzytomną.”
“Od razu przyjechaliście?” spytał Kowalski.
“Oczywiście! Miałbym ją zostawić?”
Nowak wpatrywał się w niego. Na pozór wzorowy mąż. ale w jego oczach było coś, co nie pasowało do niepokoju. To było spojrzenie człowieka przyzwyczajonego do kontroli. I karania.
“Panie Tomaszu” zaczął Kowalski stanowczo. “U pańskiej żony znaleźliśmy ślady starych urazów. Oparzenia, cięcia, złamania. Jak to wytłumaczycie?”
Mężczyzna zastygł. Potem wybuchnął: “Kasia jest niezdarna! Ciągle się potyka, parzy! Gotuje ot, co!”
“Na kuchni parzy oba nadgarstki symetrycznie?” spytał zimno Nowak. “A cięcia na brzuchu to też kuchenny wypadek?”
Mężczyzna zbladł. ale gwałtownie się opanował. “Co, oskarżacie mnie?! Moja żona leży w szpitalu, a wy mnie przesłuchujecie?”
“Nikt nie oskarża” odparł spokojnie Kow
