**Cena zdrady. Jak kochanka zabrała męża z rodziny**
Siedziałem w kuchni, obserwując, jak Kinga powoli miesza łyżeczką herbatę w filiżance. Za oknem kołysały się gałęzie klonu, a z podwórka dobiegał śmiech dzieci – nasz młodszy syn Tomek biegał z sąsiadem Stasiem i jego szczeniakiem. Wszystko wydawało się takie zwyczajne, codzienne. Prawie idealna iluzja spokojnego rodzinnego życia. choćby przez myśl mi nie przeszło, iż już za kilka dni jej świat rozpadnie się na kawałki, które potem będzie musiała zbierać z wielkim wysiłkiem.
Telefon zadzwonił w najmniej spodziewanym momencie. To nie był Marek – mój mąż dzwonił rzadko, zawsze krótko, rzucając zdaniami w rodzaju: „Będę późno” albo „Weź coś na obiad”. To był dziwny, nieznany numer, anonimowy i zimny.
– Halo? – odezwała się Kinga, przytulając słuchawkę do ucha.
Głos dziewczyny po drugiej stronie był dziwnie pewny siebie.
– Kinga? Dzień dobry. Nazywam się Agata. Nie znamy się… na razie.
Kinga lekko zmarszczyła brwi. Wyczuła lekką drwinę w głosie tej kobiety. Obce kobiety nie dzwonią bez powodu.
– Tak… słucham?
– Dzwonię, żebyś wiedziała. Twój mąż… powiedzmy, iż nie zawsze jest z tobą szczery. Ja i Marek jesteśmy razem już ponad pięć lat.
Czy Kinga zareagowała? Nie. Jej twarz pozostała nieruchoma, jakby te słowa w ogóle jej nie dotyczyły. Jakby to wszystko było tylko filmem – obraz był, ale jego rzeczywistość pozostawała tam, za ekranem. Tymczasem głos Agaty płynął dalej:
– Długo milczałam, bo, szczerze mówiąc, było mi cię żal. Ale to już przeszło wszelkie granice. On cię nie kocha od lat. Jest z tobą tylko z przyzwyczajenia i litości.
Litość. To słowo jak ostry szpil, od którego krew nagle wypływa na przegub. Cios w jej pamięć, w najczulsze miejsce – w chwile, gdy już sama zaczęła się domyślać, iż ich spojrzenia dawno przestały się spotykać, a słowa wymieniane w sypialni przypominały raczej uprzejmą rozmowę sąsiadów niż męża i żony.
– Dobrze. Czego chcesz? – spytała twardo.
Agata się uśmiechnęła.
– Spotkajmy się. Usłyszysz całą prawdę. Przez telefon tego nie opowiem.
Dwa dni później rzeczywiście się spotkały. Kinga przyszła do kawiarni na obrzeżach miasta – miejsce było duszne i ciemne, ale idealne na takie rozmowy. Agata już czekała przy stoliku w rogu. Młoda, zadbana, z idealną fryzurą i udawaną pewnością siebie.
– Dzięki, iż przyszłaś. Nie każda żona by potrafiła.
Kinga usiadła naprzeciwko, splecione dłonie miała ukryte pod stołem, by nie widać było drżenia.
– Kim dla niego jesteś?
Agata uniosła brew, jakby ważyła odpowiedź. W końcu zaczęła mówić.
Słowa płynęły jak trująca rzeka, rozrywając wszystko w środku Kingi. Agata bez skrupułów opowiadała, jak poznała Marka, jak podróżowali razem, jak jej kupował prezenty. „Nawet pierścionek… choć nie na tę rękę”, dodała z tajemniczym uśmiechem. Twierdziła, iż on przestał kochać Kingę już dawno, iż został tylko dla dzieci i z litości.
Każde jej zdanie brzmiało jak wyrok: „Wygrałam”. Kinga ledwo słyszała własne serce. Siedziała cicho, zaciskając pięści, ale wysłuchała do końca.
Gdy wróciła do domu, Marek już był. Wszystko wyglądało jak zawsze – jego marynarka wisiała na krześle, w telewizji leciał mecz. Ale Kinga nie mogła już milczeć.
– Wynoś się – powiedziała, ledwo przekraczając próg.
– Kinga, o co chodzi? – jego głos był szczerze zmieszany.
Nie wytrzymała – łzy popłynęły jak spod przerwanej tamy.
– Wiem wszystko, Marek. Wynoś się. Przecież kochasz inną.
Zaczęło się tłumaczenie, wymówki, ale Kinga była nieugięta. Mimo bólu, pokazała mu drzwi.
Pierwsze miesiące po jego odejściu były piekłem. Tomek i Kuba nie rozumieli, dlaczego tata już nie wraca. Tomek pytał co noc, dlaczego on ich zostawił; Kuba cicho czekał przy oknie.
Kinga musiała znaleźć nową pracę – sama pensja nie starczała na dawny dom. Marek upierał się przy „sprawiedliwym” podziale. Teraz mieszkała w maleńkim mieszkaniu na przedmieściu: kuchnia tak mała, iż można było zrobić w niej cztery kroki, a za oknem tylko parking. Ale znosiła to. Uśmiechała się do chłopców rano, czytała im bajki na dobranoc. Płakała w poduszkę nocami, ale wierzyła, iż kiedyś będzie lepiej.
Marek nie był ani wolny, ani szczęśliwy. Agata okazała się zupełnie inna, niż ją pamiętał. Jej ciągłe pretensje, niechęć do codzienności, porównania do „ciekawszych” mężczyzn – to wszystko zatruwało ich związek. Coraz wyraźniej czuł między nimi przepaść.
Pewnego dnia Agata spakowała się i rzuciła zimno:
– Przykro mi, Marek, ale jesteś nudny. Potrzebuję kogoś młodego, kto nadąży za mną.
Zniszczyła jego rodzinę dla czegoś, z czego tak łatwo zrezygnowała.
Marek próbował wrócić. Zapukał do drzwi Kingi, błagał o przebaczenie.
– Wybacz mi, Kinga. Byłem idiotą. Możemy to zrobić od nowa?
Popatrzyła na niego z ledwo zauważalnym uśmiechem. Kogo widziała? Nie tego pewnego siebie mężczyznę, z którym kiedyś się związała. Stał przed nią człowiek, który sam pozbawił się wszystkiego – rodziny, szacunku, miłości. choćby mieszkania, bo pieniądze z podziału wydał na remont u Agaty.
– Nie – powiedziała krótko. – Nie ma już dla ciebie tu miejsca.
Jej życie potoczyło się dalej. Mieszkała wciąż w małym mieszkaniu, ale znalazła w tym dziwny spokój. Była wolna. Nauczyła się radzić sama – chłopcom było ciężko, ale byli teraz rodziną, która budowała życie bez fałszywych obietnic.
Lepiej być samotnym, niż z kimś, kto ukradł twoją wiarę w miłość.
Potem ułożyło się jej. Poznała w pracy mężczyznę – najpierw rozmowy, potem randki, w końcu ślub. Kupili duży dom, a Tomkowi i Kubie urodziła się siostrzyczka. Marek nie miał tyle szczęścia. NieA kiedy pewnego dnia przypadkowo spotkał Kingę z nową rodziną w parku, zrozumiał, iż jego największym błędem nie było odejście, ale to, iż nigdy nie docenił tego, co miał.
