Całe życie poświęciłam swoim dzieciom, aż w końcu w wieku 48 lat odkryłam, czym naprawdę jest życie.
Zawsze byłam służącą dla swoich dzieci, aż pewnego dnia zrozumiałam, iż przez te wszystkie lata wcale nie byłam matką ani żoną, tylko kimś w rodzaju niewidzialnej pomocy domowej.
Danuta siedziała na starym kanapie w swoim mieszkaniu w Krakowie, wpatrując się w wyblakłe tapety, których nie zmieniała od dwudziestu lat. Jej dłonie, zniszczone latami prania, gotowania i sprzątania, leżały bez życia na kolanach. Była matką trójki dzieci i żoną, która zawsze stawiała rodzinę na pierwszym miejscu. Ale w wieku 48 lat nagle uświadomiła sobie, iż całe jej życie to była tylko służba. Służba we własnym domu, gdzie jej marzenia rozmyły się w codziennej rutynie.
Jej dzieci Kacper, Zosia i Weronika były centrum jej świata. Od dnia ich narodzin Danuta zapomniała, co to znaczy pomyśleć o sobie. Wstawała o piątej rano, żeby przygotować śniadanie, ubrać je do szkoły, sprawdzić lekcje, uprać ubrania, podczas gdy jej własne sukienki walały się w szafie. Gdy Kacper chorował jako dziecko, siedziała przy nim całe noce, zapominając o śnie. Kiedy Zosia chciała chodzić na balet, Danuta oszczędzała na wszystkim, żeby opłacić zajęcia. Gdy Weronika marzyła o nowym telefonie, brała dodatkowe zlecenia, żeby jej go kupić. Nigdy nie zastanawiała się, czego *ona* chce. Wierzyła, iż jej rolą jest dawać wszystko, aż do ostatniego tchu.
A jej mąż, Marek? Ten wracał z pracy, siadał przed telewizorem i czekał na obiad, jakby to było oczywiste. Jesteś matką, to twój obowiązek mówił, kiedy Danuta odważyła się poskarżyć na zmęczenie. Milczała, połykając łzy, i kręciła się jak wiewiórka w kołowrotku. Jej życie sprowadzało się do jednego: uszczęśliwiać innych, choćby jeżeli w zamian dostawała tylko okruchy uwagi. Dzieci rosły, stawały się samodzielniejsze, ale ich żądania nie malały. Mamo, zrób coś dobrego, Mamo, wypierz mi spodnie, Mamo, daj pieniądze do kina. Danuta słuchała, jak automat, nie widząc, iż jej własne życie wymyka się jej z rąk.
W wieku czterdziestu ośmiu lat czuła się jak cień. W lustrze widziała kobietę ze zmęczonymi oczami, siwiejącymi włosami, na które nie miała czasu, i szorstkimi od pracy dłońmi. Jej przyjaciółka, Bożena, powiedziała kiedyś: Danuta, żyjesz dla innych. Ale gdzie w tym wszystkim jesteś *ty*? Te słowa ją poruszyły, ale tylko wzruszyła ramionami. Czy mogła postąpić inaczej? Była matką, żoną jej obowiązkiem było dbać o rodzinę. A jednak gdzieś głęboko zaczęła tlić się iskra…
Przełom nastąpił nagle. Pewnego dnia Zosia, już dorosła, rzuciła niechętnie: Mamo, znowu źle wyprałaś moje rzeczy, są zniszczone! Danuta, która całą noc prasowała jej ubrania, zamarła. Coś w niej pękło. Spojrzała na córkę, na porozrzucane ciuchy, na kuchnię pełną brudnych naczyń i zrozumiała: *ma dość*. Tego wieczoru nie ugotowała kolacji. Po raz pierwszy od dwudziestu lat zamknęła się w pokoju i płakała nie ze smutku, ale z poczucia, iż jej życie przeciekło jej przez palce.
Następnego dnia Danuta zrobiła coś, na co nigdy wcześniej się nie odważyła: poszła do fryzjera. Siedząc na fotelu, patrzyła, jak jej matowe włosy spadają pod nożyczkami, i czuła, jak ciężar przeszłości znika. Kupiła sukienkę pierwszą od lat, nie zastanawiając się, czy spodoba się rodzinie. Zapisała się na kurs malarstwa, o którym marzyła w młodości, ale który porzuciła dla innych. Każdy mały krok był jak łyk powietrza po latach spędzonych pod wodą.
Dzieci były w szoku. Mamo, nie będziesz już gotować? spytał Kacper, przyzwyczajony do jej poświęcenia. Będę, ale nie zawsze. Nauczcie się radzić sobie sami odpowiedziała Danuta, drżącym głosem, w którym czuć było strach i determinację. Marek burknął coś pod nosem, ale ona już się nie bała jego niezadowolenia. Nauczyła się mówić nie i to słowo stało się jej wyzwoleniem. Nie przestała kochać rodziny, ale po raz pierwszy postawiła na pierwszym miejscu siebie.
Rok później Danuta patrzyła na świat inaczej. Wystarczyła swoje obrazy na lokalnych targach. Śmiała się częściej niż płakała. Jej krakowskie mieszkanie nie było już składzikiem rzeczy innych ludzi stało się jej przestrzenią, pachnącą kawą i farbami. Dzieci zaczęły pomagać, choć na początku marudziły. Marek wciąż narzekał, ale Danuta wiedziała jedno: jeżeli nie zaakceptuje jej taką, jaka jest, odejdzie. Nie była już służącą. W wieku 48 lat w końcu odnalazła samą siebie.
