Były mąż obiecuje synowi mieszkanie, ale żąda, żebym ponownie wyszła za niego za mąż!

Mój były mąż obiecuje synowi mieszkanie, ale żąda, żebym po raz kolejny się z nim ożeniła
Mam sześćdziesiąt lat i mieszkam w Krakowie. Nigdy nie pomyślałam, iż po dwudziestu latach ciszy i spokoju przeszłość tak nieczuło i cynicznie wdarłaby się z powrotem do mojego życia. Najbardziej boli fakt, iż inicjatorem tego powrotu jest mój własny syn.

Kiedy miałam dwadzieścia pięć lat, byłam zakochana po uszy. Marek Kowalski wysoki, czarujący, pełen energii jawił się jako spełnienie najskrytszych marzeń. Poślężyliśmy się szybko, a po roku przyszedł na świat nasz syn Filip. Pierwsze lata były jak bajka. Mieszkaliśmy w małym kawalerce, marzyliśmy razem, snuliśmy plany. Pracowałam jako nauczycielka, on jako inżynier. Wydawało się, iż nic nie jest w stanie pokruszyć naszego szczęścia.

Z czasem Marek zaczął się zmieniać. Coraz częściej wracał późno, kłamał i trzymał się na odległość. Ignorowałam plotki, nie zwracałam uwagi na jego późne powroty i obcy zapach perfum. W końcu jednak wszystko stało się jasne: zdradzał mnie, i to nie jednorazowo. Sąsiedzi, znajomi, choćby rodzice wiedzieli o tym. Ja próbowałam ratować rodzinę dla dobra Filipa. Trzymałam się zbyt długo, mając nadzieję, iż Marek się wysprawi. Pewnej nocy, kiedy obudziłam się i zorientowałam, iż nie wrócił, zrozumiałam, iż koniec jest nieunikniony.

Spakowałam rzeczy, wzięłam pięcioletniego Filipa za rękę i pojechałyśmy do domu mojej matki. Marek nie podjął choćby próby zatrzymania nas. Miesiąc później wyjechał za granicę pod pretekstem pracy. niedługo znalazł nową żonę i wymazał nas z życia. Nie pisał, nie dzwonił pełna obojętność. Zostałyśmy same. Matka zmarła, potem ojciec. Filip i ja przetrwałyśmy wszystko szkołę, hobby, choroby, radości, matura. Pracowałam na trzy zmiany, by nie brakowało mu niczego. Nie miałam własnego związku nie było na to czasu. On był wszystkim.

Gdy Filip dostał się na Uniwersytet w Poznaniu, wspierałam go, jak mogłam przesyłając paczki, pieniądze i otuchę. Nie mogłam jednak kupić mu mieszkania; nie starczyło nam środków. Filip nigdy nie narzekał, twierdził, iż poradzi sobie sam, a ja byłam z niego dumna.

Miesiąc temu przyszedł do mnie z nowiną: zamierza wziąć ślub. euforia nie trwała długo. Zaczął się nerwowo odwracać, a potem wybuchnął:

Mamo potrzebuję twojej pomocy. Chodzi o tatę.

Zamarła mnie fala szoku. Powiedział, iż ostatnio odbudował kontakt z Markiem. Ten miał wrócić do Polski i zaoferował Filipowi klucze do dwupokojowego mieszkania, które odziedziczył po babci. Ale pod jednym warunkiem: muszę ponownie poślubić Marka i pozwolić mu zamieszkać w moim mieszkaniu.

Zatrzymało mnie oddech. Patrzyłam na syna, nie mogąc uwierzyć, iż to poważne. Kontynuował:

Jesteś sama, nie masz nikogo. Dlaczego nie spróbujesz jeszcze raz? Dla mnie. Dla przyszłej rodziny. Tata się zmienił.

Milcząco podniosłam się i poszłam do kuchni. Czajnik, herbata, drżące ręce. Wszystko zamglało się przed oczami. Dwadzieścia lat nieść wszystko sama. Dwadzieść lat Marek nie pytał, jak nam idzie. A teraz wraca z ofertą.

Wróciłam do salonu i powiedziałam spokojnie:

Nie. Nie zgadzam się.

Filip wpadł w gniew. Krzyczał, obwiniał mnie, twierdził, iż zawsze myślałam tylko o sobie, iż nie miałbym ojca dzięki mnie, iż teraz niszczę mu życie. Milczałam, bo każde jego słowo raniło. Nie wiedział, jak nocą nie mogłam spać ze zmęczenia, jak sprzedałam pierścionek ślubny, by kupić mu zimową kurtkę, jak odmawiałam sobie przyjemności, by mógł jeść mięso, a ja nie.

Nie czuję się samotna. Moje życie jest trudne, ale szczere. Mam pracę, książki, ogródek, przyjaciółki. Nie potrzebuję człowieka, który kiedyś mnie zdradził, a teraz wrócił nie z miłości, a z wygody.

Syn odszedł, nie żegnając się. Od tamtej chwili nie dzwonił. Wiem, iż jest zraniony. Rozumiem go. Chce dla siebie tego, co kiedyś ja dawałam mu. Ale nie mogę sprzedać swojej godności za kilka metrów kwadratowych. Cena jest zbyt wysoka.

Może kiedyś to pojął. Może nie. Czekam, bo kocham go prawdziwą miłością bez warunków, bez mieszkania, bez jeśli. Urodziłam go z miłości i wychowałam. Nie pozwolę, by miłość stała się towarem.

Mój były mąż niech zostanie w przeszłości, tam, gdzie mu miejsce.

Życie nauczyło mnie, iż prawdziwa wartość człowieka nie mierzy się w złotych metrach, ale w szacunku, jaki sobie zachowujemy. Bez szacunku nie ma miejsca na żadne domy ani związki.