Mam na imię Zuzanna i mam 28 lat. Od prawie dziesięciu lat jestem samotną mamą mojego synka, Jakuba. Jego tata, Kacper, odszedł niespodziewanie, gdy Jakub był jeszcze maleństwem. Nagła wada serca zabrała go zbyt wcześnie. Miał zaledwie 23 lata.
Byliśmy młodzi ledwo dorośli gdy dowiedzieliśmy się, iż jestem w ciąży. Przestraszeni. Podekscytowani. Zieloni jak sałata. Ale kochaliśmy się mocno, bezgranicznie. I byliśmy zdeterminowani, by sobie poradzić. Kacper oświadczył się tej samej nocy, gdy usłyszeliśmy bicie serca Jakuba. To ciche *bum-bum* przewróciło nasz świat do góry nogami w najpiękniejszy sposób.
Nie mieliśmy wiele. Kacper był muzykiem, ja pracowałam na nocną zmianę w barze i próbowałam skończyć studia. Ale mieliśmy marzenia, nadzieję i mnóstwo miłości. Dlatego jego śmierć złamała mnie na pół. Jednego dnia komponował kołysankę dla syna, a następnego go zabrakło. Po prostu zniknął.
Po pogrzebie zamieszkałam z przyjaciółką i skupiłam się tylko na Jakubie. Od tamtej pory byliśmy tylko my uczyliśmy się życia na bieżąco. Ubrania z second-handów. Przypalone naleśniki. Bajki na dobranoc. Koszmary. Śmiech. Łzy. Mnóstwo obtartych kolan i szeptanych słów otuchy. Dałam z siebie wszystko, by go wychować.
Ale dla mojej rodziny, zwłaszcza dla mojej mamy, Marii, to nigdy nie było wystarczające.
W jej oczach byłam życiową przestrogą córką, która zaszła w ciążę za młodo, dziewczyną, która wybrała miłość zamiast rozsądku. choćby po śmierci Kacpra nie złagodniała. Oceniała mnie za to, iż nie wyszłam ponownie za mąż, iż nie naprawiłam życia tak, jak ona uważała, iż powinnam. Dla niej samotne macierzyństwo nie było niczym szlachetnym ani heroicznym to był powód do wstydu.
Tymczasem moja siostra Kinga? Ona grała według wszystkich zasad. Miłość ze studiów. Wymarzony ślub. Dom na przedmieściach jak z katalogu. Naturalnie, była złotym dzieckiem. A ja byłam plamą na rodzinnym obrazku.
Mimo to, gdy Kinga zaprosiła mnie i Jakuba na swoje baby shower, uznałam to za szansę. Nowy początek. Na zaproszeniu widniał choćby odręczny dopisek: Mam nadzieję, iż to nas zbliży. Trzymałam się tych słów jak tonący brzytwy.
Jakub był podekscytowany. Sam uparł się, żeby wybrać prezent. Postanowiliśmy dać manualnie robiony kocyk który szyłam po nocach oraz książeczkę, którą uwielbiał: Kocham cię na zawsze. Bo każde dziecko powinno być kochane powiedział. choćby zrobił kartkę z brokatem i rysunkiem niemowlaka w kocyku. Jego serce nigdy nie przestawało mnie zadziwiać.
Nadszedł dzień przyjęcia. Miejsce było eleganckie złote balony, kwiatowe dekoracje, baner Witaj, mała Zosiu. Kinga wyglądała promiennie w pastelowej sukience ciążowej. Przytuliła nas oboje ciepło. Przez chwilę wydawało się, iż może wszystko będzie dobrze.
Ale powinnam była wiedzieć, iż to tylko pozory.
Gdy przyszła pora na otwieranie prezentów, Kinga rozpakowała nasz i uśmiechnęła się szeroko. Pogłaskała kocyk ze łzami w oczach i powiedziała, iż jest piękny. Dziękuję szepnęła. Wiem, iż zrobiłaś to z miłością. Uśmiechnęłam się, mając gulę w gardle. Może to był nowy początek?
Wtedy moja mama wstała z kieliszkiem szampana, gotowa wznieść toast.
Chcę tylko powiedzieć, jak bardzo jestem dumna z Kingi zaczęła. Zrobiła wszystko jak należy. Poczekała. Wyszła za dobrego mężczyznę. Buduje rodzinę w porządny sposób. Godny sposób. To dziecko będzie miało wszystko, czego potrzebuje. W tym ojca.
Kilka par oczu odwróciło się w moją stronę. Twarz mi płonęła.
Wtedy ciocia Grażyna która zawsze mówiła, jakby jej słowa były zatrute zaśmiała się i dodała: W przeciwieństwie do nieślubnego dziecka jej siostry.
To było jak cios w solar. Serce zamarło mi w piersi. W uszach dzwoniło. Czułam, jak wszystkie oczy przelatują po mnie, by natychmiast odwrócić wzrok. Nikt się nie odezwał. Nie Kinga. Nie kuzynki. Żadna dusza nie stanęła w mojej obronie.
Oprócz jednej.
Jakuba.
Siedział obok mnie cicho, machając nogami na krześle, trzymając małą białą torebkę z napisem Dla Babci. Zanim zdążyłam go powstrzymać, wstał i podszedł do mojej mamy, spokojny i opanowany.
Babciu powiedział, podając jej torebkę. Mam coś dla ciebie. Tata kazał mi ci to dać.
W sali zapadła absolutna cisza.
Mama, zaskoczona, wzięła torebkę. W środku było oprawione zdjęcie takie, którego nie widziałam od lat. Kacper i ja w naszym maleńkim mieszkaniu, na kilka tygodni przed jego operacją. Jego dłoń na moim zaokrąglonym brzuchu. Oboje się uśmiechaliśmy, pełni życia i miłości.
Pod zdjęciem był złożony list.
Natychmiast rozpoznałam charakter pisma.
Kacper.
Napisał go przed operacją. Tak na wszelki wypadek powiedział. Schowałam go do pudełka po butach i zapomniałam, iż istnieje. Jakimś cudem Jakub go znalazł.
Mama otworzyła go powoli. Jej wargi poruszały się, gdy czytała w milczeniu. Twarz jej zbladła.
Słowa Kacpra były proste, ale mocne. Mówił o miłości do mnie, nadziejach dla Jakuba, dumie z życia, które wspólnie budowaliśmy. Nazwał mnie najsilniejszą kobietą, jaką zna. Jakuba naszym cudem. Napisał: jeżeli to czytasz, znaczy, iż nie udało mi się. Ale pamiętaj: nasz syn nie jest błędem. To błogosławieństwo. A Zuzanna ona jest więcej niż wystarczająca.
Jakub spojrzał na nią i powiedział: On mnie kochał. Kochał moją mamę. Więc ja nie jestem błędem.
Nie krzyczał. Nie płakał. Po prostu powiedział prawdę.
A ta prawda rozbiła salę na kawałki.
Mama ściskała list, jakby ważył tonę, a jej dłonie drżały. Jej starannie pielęgnowana poza pękła.
Rzuciłam się do przodu, objęłam Jakuba, łzy palące za powiekami. Mój syn mój dzielny, cudowny chłopiec właśnie postawił się całej sali pełnej dorosłych, nie z gniewem,
