Matthias Glasner po długiej przerwie powraca z trzygodzinnym, wypełnionym czarnym humorem filmem, w którym stara się udowodnić, iż umieranie może być bardziej skomplikowane i problematyczne niż życie. Wydaje się, iż europejskie kino o śmierci powiedziało już wszystko – wystarczy przywołać choćby Michaela Hanekego (Miłość), Gaspara Noé (Vortex) czy ostatni film Pedro Almodóvara W pokoju obok, który stara się nas przekonać, iż umieranie jest kwestią estetyki, dlatego należy robić to w dobrym stylu.
Tymczasem Glasner w Symfonii o umieraniu (Srebrny Niedźwiedź w Berlinie za scenariusz) próbuje pokazać, iż śmierć rzadko bywa prostym i nagłym zdarzeniem, najczęściej okazuje się chaotycznym, wielowarstwowym, trudnym, przewlekłym i burzliwym procesem, którego eskalacji nigdy nie da się przewidzieć. Film niemieckiego reżysera zarówno na poziomie fabuły, jak i estetyki przypomina naturalistyczne, surowe obrazy kina Dogmy 95 oraz wczesne eksperymenty Larsa von Triera, jednak jego niezaprzeczalnymi atutami są połączenie rozmaitych gatunków filmowych oraz sprawne posługiwanie się ironią, potęgującą absurdalność śmierci.
premiera: 21.03.2025
Symfonia o umieraniu
reż. Matthias Glasner
Kadr z filmu Symfonia o umieraniu, mat. Aurora Films
