W cichy poranek w małym domu na obrzeżach Krakowa panowała znajoma cisza, którą tak lubił Stanisław. Delikatne światło przebijało się przez firanki, z kuchni dobiegał zapach świeżo parzonej kawy, i wreszcie miał rzadką chwilę, by usiąść z książką. ale tego dnia spokój zakłócały dziwne dźwięki – niezdarne szuranie, plusk i stłumione dziecięce „kurcze”, jakby ktoś podsłuchał to słowo od dorosłych.
Stanisław wyjrzał do przedpokoju i zastygł. Stał tam jego wnuczek, Kacper.
Mały, z rozczochraną czupryną, w piżamie w rakiety kosmiczne, z poważną miną próbował przejść korytarzem… w starych skórzanych butach, które samotnie stały przy drzwiach. Butach, które Kacper nazywał „tatusiowe”. Choć taty, Jakuba, dawno już nie było – wyjechał na półroczne szkolenie, zostawiając rodzinę w oczekiwaniu.
— Kacper, co robisz? — cicho zapytał Stanisław, bojąc się spłoszyć tę kruche moment.
Chłopiec nie odwrócił się, skupiony na swoich nogach.
— Chcę spróbować być dorosłym — odparł, robiąc ostrożny krok. Jeden but zsunął się, Kacper zirytowany parsknął, schylił się i poprawił go.
Stanisław przysiadł na ławce przy ścianie, czując, jak serce ściska się od czułości. Wiedział: teraz nie wolno mu przeszkadzać. Czasem dzieci muszą przymierzyć coś obcego, by zrozumieć siebie.
— Myślisz, iż dorosłym jest łatwo? — spytał po chwili milczenia, starając się nie zakłócać skupienia wnuka.
Kacper skinął głową, nie odrywając wzroku od butów.
— No, ty i tata wszystko wiecie. I niko wam nie mówi, co robić.
Stanisław mimowolnie się uśmiechnął, ale w tym uśmiechu była gorycz. Przypomniał sobie, jak sam w dzieciństwie włożył ojcowskie buty – ciężkie, ogromne, ze zniszczoną skórą. Wtedy wydawało mu się, iż gdy je założy, stanie się od razu silniejszy, wyższy, prawie niezniszczalny. Ale po kilku krokach zrozumiał, jakie to niewygodne – palce luźno latały, pięta się ślizgała, każdy krok był walką.
— A wiesz — zaczął Stanisław — w tych butach twój tata poszedł do swojej pierwszej pracy. Są stare, ale je przechowywał. Mówił, iż to od nich zaczęło się jego dorosłe życie.
Kacper zastygł, patrząc na buty. Jego oczy, tak poważne jak na siedmiolatka, błyszczały od ciekawości i czegoś jeszcze – jakby próbował dostrzec w tych zniszczonych skórzanych „kolosach” ślady ojcowskiego losu.
— I tak chcę w nich przejść — uparcie powiedział. — Żeby też zacząć.
— Tylko na chwilę — łagodnie odparł Stanisław. — A potem wracaj do swoich kapci. Jeszcze zdążysz zostać dorosłym.
Kacper skinął głową i, chwiejąc się, zrobił kilka kroków. Jego twarz była napięta, każdy krok – jak mały wyczyn. W ruchach widać było determinację, jakby szedł nie po korytarzu, ale po niewidzialnym moście do przyszłości.
Stanisław patrzył na wnuka i w piersi rozlewało się ciepłe, głębokie uczucie. Być dorosłym – to nie o buty chodzi, nie o garnitur i nie o to, by znać odpowiedzi na wszystkie pytania. To o to, jak wstawać rano, choćby gdy wszystko w środku krzyczy, by zostać w łóżku. O to, jak wybaczać, choćby gdy nikt nie prosi. O to, jak chronić tych, których się kocha, choćby gdy serce ściska strach.
Ale wszystko zaczyna się właśnie od tego – od małego chłopca, który wkłada ogromne ojcowskie buty i robi pierwszy, niezdarny krok w świat, który pozostało dla niego za duży.
