Listopadowy wiatr ciął jak nożem, a znad rzeki ciągnęła wilgotna, przenikliwa do szpiku kości ziąb. Na podwórku, między popękanymi betonowymi garażami, bawił się pięcioletni chłopiec. Jego matka stała nieco dalej, przytulając telefon do ucha i śmiejąc się z żartów koleżanki.
Chłopiec tymczasem zbliżał się coraz bardziej do stromego brzegu rzeki, podczas gdy jego matka była całkowicie pochłonięta rozmową. Woda tego dnia była mętna i wzburzona niedawne ulewy wzmocniły prąd. Jedno nieostrożne stąpnięcie i chłopiec wpadł z krzykiem do wody, a ciężka kurtka natychmiast wciągnęła go pod powierzchnię.
Matka niczego nie zauważyła. Wciąż gadała przez telefon, tylko od czasu do czasu leniwie rozglądając się wokół.
Chłopiec desperacko próbował wydostać się na brzeg, ale prąd znosił go coraz dalej. Kasłał, dusił się, łapał powietrze między lodowatymi falami.
Wtedy po drugiej stronie pojawił się mężczyzna ten, o którym w okolicy mówiono tylko z pogardą. Chudy, zaniedbany człowiek, którego wszyscy nazywali po prostu Kowal. Bezdomny, który krył się w pobliskim opuszczonym domu.
Usłyszał krzyk dziecka i bez wahania rzucił się w lodowatą wodę, w swoich brudnych łachmanach. Fale biły go po nogach, próbując powalić, ale on nie ustawał, dopóki nie dosięgnął chłopca i nie wyciągnął go za kołnierz.
Chłopiec szlochał, blady i drżący. Kowal zaniósł go na brzeg i owinął w swoją podartą kurtkę.
Gdy wrócił z dzieckiem pod dom, matka w końcu ich zauważyła i krzyknęła:
Co ty sobie wyobrażasz, dotykając mojego syna?! Ty śmieciu!
Przecież się dusił
Lepiej by zrobił, gdyby się udusił, niż żeby wpadł w twoje śmierdzące łapy!
Kowal patrzył na nią w osłupieniu. Był urażony, ale bardziej przerażony o chłopca. Widok tej kobiety, która wrzeszczała zamiast sprawdzić, czy jej dziecko żyje, wydawał mu się niepojęty.
I wtedy Kowal zrobił coś, czego nikt się po nim nie spodziewał coś, co było głęboko sprawiedliwe
Podjął nagłą decyzję: znów przyciągnął chłopca do siebie, po czym gwałtownie się odwrócił.
Hej! Oddaj go! wrzasnęła kobieta, ale nie odważyła się podejść bliżej.
Kowal spokojnie odszedł, kierując się do domu starszej sąsiadki życzliwej i uważnej kobiety i zapukał do jej drzwi.
Proszę pomóc chłopcu powiedział, ledwie łapiąc oddech. Niech pani wezwie policję. Jego matka prawie go zabiła. Pani też to widziała.
Sąsiadka natychmiast zadzwoniła na policję. niedługo przyjechali mundurowi i zabrali matkę, która wciąż krzyczała obelgi. Kowal opowiedział wszystko, jak było, niczego nie ukrywając.
Po śledztwie matkę pozbawiono praw rodzicielskich. Chłopiec tymczasowo zamieszkał u sąsiadki, a później trafił do rodziny zastępczej.
Kowal zniknął nikt już go więcej nie widział. Dopiero po miesiącach ktoś przypomniał sobie o nim: to on uratował życie dziecku dziecku, któremu być może stałaby się jeszcze większa krzywda, gdyby zostało przy takiej matce.
