Drogi pamiętniku,
Dziś po raz kolejny przeglądam wspomnienia, które wciąż wywołują w mojej duszy dziwne drżenie. Miałem wszystko, co mogło się wydawać spełnieniem: fortunę w złotych, renomę w branży cyberbezpieczeństwa i rozległą posiadocę wśród wzgórz pod Krakowem. Przez niemal dwie dekady budowałem imperium, które stało się jedną z najważniejszych firm ochrony danych w Polsce. Mimo to w moim dużym domu pozostawał pusty kąt, którego nie wypełnił ani najdroższy wino, ani najcenniejszy obraz.
Każdego ranka przemierzałem tę samą trasę do biura, mijając stary rynek Krakowa. Ostatnio przy jednej z małych piekarni przy ulicy Floriańskiej zebrała się grupa dzieciaków bez stałego miejsca zamieszkania. W witrynie wystawiono ramki ze zdjęciami ślubów lokalnych, a w prawym górnym rogu dumnie wisiało moje własne zdjęcie z wesela sprzed dziesięciu lat. Fotka została zrobiona przez siostrę właścicielki piekarni, amatorską fotografkę, a ja zgodziłem się, by była pokazywana, bo uchwyciła najradośniejszy dzień mojego życia.
Radość jednak nie trwała długoletnio. Moja żona, Elżbieta, zniknęła sześć miesięcy po ceremonii. Nie zostawiła żadnej notatki, nie było śladu. Policja nazwała jej zniknięcie podejrzanym, ale bez dowodów sprawę zamknięto. Nie poślubiłem ponownie. Zatopiłem się w pracy i stworzyłem cyfrową twierdzę, ale serce wciąż dręczyła niewyjaśniona tajemnica: co stało się z Elżbietą?
W deszczowy czwartek, jadąc samochodem na posiedzenie zarządu, utknąłem w korku przy tej samej piekarni. Spojrzałem przez przyciemnione szyby i zobaczyłem nagiego, mokrego deszczem chłopca, nie starszego niż dziesięć lat, boso na chodniku. Stał przy witrynie, wpatrując się w moje zdjęcie z wesela. Chłopiec wskazał palcem fotografię i rzekł pod nosem sprzedawcy:
To jest moja mama.
Zatrzyło mnie, jakby powietrze wciągnęło się w gardło. Opuściłem szybę do połowy. Chłopiec był chudy, włosy splątane, koszula w trzech rozmiarach za duża. Jego oczy orzechowe z zielonymi iskrzeniami były jak oczy Elżbiety.
Co powiedziałeś? zapytałem z podniesionym głosem.
To jest moja mama, powtórzył, wskazując ponownie na zdjęcie. Śpiewała mi nocą. Pamiętam jej głos. Pewnego dnia po prostu zniknęła.
Wysiadłem z auta, nie zważając na ostrzeżenia kierowcy. Jak masz na imię? zapytałem.
Łukasz odpowiedział drżąc.
Łukasz ukląkłem na jego wysokość. Gdzie mieszkasz?
Chłopiec spuścił wzrok. Nigdzie. Czasem pod mostem, czasem przy torach.
Czy pamiętasz coś jeszcze okiem swojej mamy? starałem się uspokoić głos.
Lubiła róże odparł Łukasz. Miała naszyjnik z białą perłą, jak perełka.
Serce mi się ścisnęło. Elżbieta nosiła właśnie taki naszyjnik, podarunek od matki. Był jedyny, niepowtarzalny, nigdy nie zapomniany.
Łukasz, czy pamiętasz swojego tatę? zapytałem powoli.
Nie wstrząsnął głową. Nigdy go nie znałem.
Właścicielka piekarni, Marta, podeszła, interesująca zamieszania. Czy widziałaś tego chłopca wcześniej? zapytałam.
Tak, przychodzi czasem, ale nie prosi o pieniądze. Po prostu wpatruje się w to zdjęcie odpowiedziała.
Zadzwoniłem do mojego asystenta i odwołałem spotkanie. Zabrałem Łukasza do pobliskiej restauracji, zamówiłem mu gorącą zupiałą zupę i poprosiłem o więcej szczegółów. Mówił o kobiecie śpiewającej, mieszkaniu z zielonymi ścianami i pluszowym misiu imieniem Max. Stałem tam, oszołomiony, jakby los podsuwał mi odłamki układanki, które uważałem za zgubione na zawsze.
Skoro wątpliwości nie mogły czekać, zleciłem badanie DNA. Trzy dni później otrzymałem wyniki: 99,9% zgodności. Jestem biologicznym ojcem Łukasza. Chłopiec, którego zobaczyłem przy szyldzie, był moim synem dzieckiem, o którym nie miałem pojęcia.
Jak mogła być w ciąży? Elżbieta zniknęła zaledwie sześć miesięcy po ślubie. Może nie zdążyła mi nic powiedzieć a może ktoś ją uciszył. Zatrudniłem prywatnego detektywa, Andrzeja Brzozowskiego, który kiedyś pracował nad sprawą zniknięciała Elżbieta. Jego sceptycyzm przeszło w ciekawość po usłyszeniu o chłopcu.
Ślady po Elżbiecie zaginęły już wtedy powiedział Brzozowski. Ale wzmianka o dziecku zmienia obraz. Gdyby próbowała chronić dziecko, mogło to tłumaczyć jej zniknięcie.
Po tygodniu detektyw odkrył coś, czego nie przewidziałem. Elżbieta, pod pseudonimem Maria Nowak, była widziana w schronisku dla kobiet w Małopolsce osiem lat temu. W dokumentacji znajdowało się zdjęcie kobiety o zielonych orzechowych oczach, trzymającej noworodka Łukasza. Następnie ślad zaprowadził do małej przychodni w Sudetach, gdzie zarejestrowała się pod fałszywym imieniem, ale przerwała leczenie i zniknęła.
Wśród aktów policyjnych pojawiło się nazwisko Dariusz Błażej, były chłopak Elżbietygo. Pamiętałem go z opowieści o kontrolującym partnerze, którego Elżbieta kiedyś zostawiła. Okazało się, iż trzech miesięcy przed jej zniknięciem Dariusz został zwolniony na warunkowe zwolnienie. Detektyw znalazł dowód, iż Elżbieta wystąpiła o zakaz zbliżania się do niego dwa tygodnie przed zaginięciem, ale wniosek nie został przetworzony. Prawdopodobnie Dariusz ją odnalazł, zagroził i zmusił do ucieczki.
Wtedy pojawiła się kolejna zagadka: dwa lata temu uznano Elżbietę za zmarłą, po odnalezieniu ciała w zatoce nad Wisłą. Ze względu na podobieństwo ubrań i wygląd, policja zamknęła sprawę, nie porównując zębów. Nie była to ona.
Udało się odnaleźć kobietę, która prowadziła schronisko Karolinę. Starsza już, potwierdziła najgorszy strach Jana:
Elżbego przybiegła przerażona, mówiła, iż ktoś ją ściga. Pomogłam jej urodzić Łukasza, a potem zniknęła w nocy. Myślę, iż ktoś ją złapał.
Kilka dni później w Gdańsku zatrzymano kobietę przypominającą Elżbietę za drobną kradzież w sklepie. Porównanie odcisków palców uruchomiło alarm w bazie osób zaginionych sprzed dziesięciu lat. Natychmiast poleciałem na lotnisko.
W areszcie patrzyłem na nią przez szklaną ściankę bladą twarz, zmęczone oczy. Była starsza, chudsza, ale niewątpliwie to była Elżbieta.
Myślałem, iż nie żyje wyszeptałem, łzy spływały po policzkach.
Musiałam go chronić Dariusz mnie odnalazł. Uciekłam, nie wiedząc, co dalej zrobić odpowiedziała drżącym głosem.
Zieleń w jej oczach znowu rozbłysła, gdy zobaczyła Łukasza. Pierwszy raz od lat objęła go w ramiona i płakała. Otworzyła się przed nami, a ja pomogłem jej oczyścić kartotekę i zapewniłem terapię. Łukasz został oficjalnie adoptowany, a my z Elżbietą powoli odbudowywaliśmy nasze życie, ucząc się ufać po raz kolejny. Elżbieta zeznała przeciwko Dariuszowi, który został aresztowany za przemoc domową. Sprawa została wznowiona i wreszcie wymierzyła się sprawiedliwość.
Patrząc na to samo zdjęcie w witrynie piekarni, kiedyś symbolizujące stratę, teraz widzę dowód miłości, przetrwania i niezwykłego splatania losów, które przywróciło moją rodzinę.
Z wyrazami nadziei,
Jan Kowalski.
