„BEZDOMNA I GŁODNA” – Tabliczka trzymana przez kobietę, którą zabrałam do domu, tylko po to, by tego samego dnia zostać wyrzuconą z własnego mieszkania
Byłam w dziewiątym miesiącu ciąży i ledwo trzymałam się na nogach. Każdy krok wydawał się cięższy niż poprzedni, nie tylko przez dziecko, ale przez ciężar życia, które wiodłam. Kilka lat temu myślałam, iż wyszłam za miłość swojego życia. Krzysztof był wtedy czarujący – spokojny, troskliwy, obiecywał, iż się mną zaopiekuje, abym mogła skupić się na swoich marzeniach o pisarstwie i założeniu rodziny.
Ale Krzysztof zniknął niedługo po ślubie.
Mężczyzna, z którym teraz mieszkałam, był zimny, krytyczny i kontrolujący. Mieszkanie było formalnie nasze, ale zawsze przypominał mi, iż to na jego nazwisko jest kredyt. Mówił, iż zajmie się finansami – zgodziłam się na to, kiedy jeszcze wierzyłam w „partnerstwo”. Ale ta kontrola przerodziła się w posiadanie. Wszystkiego. Moich wyborów. Mojego głosu. choćby mojego
czasu.
„Nie dokładasz się do niczego” – syczał często. – „Więc przynajmniej utrzymuj porządek. To najmniejsze, co możesz zrobić.”
Nie protestowałam już. Nie miałam siły. Dziecko kopnęło, przypominając mi, iż nie robię tego tylko dla siebie. Chciałam po prostu spokoju.
Tego popołudnia wracałam ze sklepu, ramiona bolały mnie od ciężaru zakupów, których Krzysztof zażądał, ale nie pomógł nieść. Zatrzymałam się na przejściu, gdy ją zobaczyłam.
Stała przy przystanku autobusowym, owinięta w wytartą kurtkę, trzymając kartonową tabliczkę z napisem: „BEZDOMNA I GŁODNA”.
Wyglądała na około sześćdziesiąt lat. Jej siwe włosy były zebrane w niepewnym ruchu, a oczy – zmęczone, ale pełne cichej siły – spotkały się z moimi. Ludzie mijali ją bez spojrzenia, ale ja nie mogłam. Tym razem nie.
Zawahałam się, ale w końcu się uśmiechnęłam. „Chciałaby pani coś zjeść?”
Mrugnęła, jakby zdziwiona, iż ktoś do niej przemówił. „Tylko jeżeli to nie kłopot” – odparła łagodnie. – „Nie chcę być ciężarem.”
„Nazywam się Kinga” – powiedziałam. – „A ja uważam, iż życzliwość nigdy nie jest ciężarem.”
Usiadłyśmy w kawiarni na rogu, zamówiłyśmy kanapki i zupę. Gdy jadłyśmy, powiedziała mi, iż ma na imię Marianna. Przez większość życia pracowała jako krawcowa, miała córkę, z którą straciła kontakt lata temu, a teraz… no cóż, życie po prostu wymknęło się spod kontroli. Czynsz wzrósł. Pracy zabrakło. Jedno prowadziło do drugiego.
„Nie ma wstydu w upadku” – powiedziała cicho. – „Tylko w odmówieniu komuś pomocy, gdy możemy.”
Te słowa głęboko we mnie zapadły. Nie wiem, co mnie podkusiło, ale usłyszałam, jak mówię: „Niech pani idzie ze mną. Może się pani wykąpać, dostać czyste ubrania i trochę odpocząć. Obiecuję, iż to żaden kłopot.”
Spojrzała na mnie, jakbym ofiarowała jej słońce.
Wiedziałam, iż Krzysztof wpadnie w furię, ale nie obchodziło mnie to. Raz w życiu postąpię zgodnie z sercem.
Gdy dotarłyśmy do domu, dałam Mariannie ręcznik, ubrania ciążowe – dość rozciągliwe, by pasowały na nią – i przygotowałam ciepły posiłek. Nie uśmiechałam się tak od miesięcy. Gdy siedziała przy stole, z mokrymi włosami i jaśniejszym spojrzeniem, zrozumiałam, jak bardzo tęskniłam za prostą euforią ludzkiej bliskości.
Ale ten spokój roztrzaskał się w chwili, gdy drzwi wejściowe zatrzasnęły się z hukiem.
Krzysztof wpadł do domu, rzucił klucze na blat i zastygł na widok Marianny.
Jego twarz poczerwieniała, oczy rozszerzyły się. „CO ona tu robi?” – warknął.
Wstałam, instynktownie się broniąc. „To moja gościni. Potrzebowała pomocy.”
„NIE OBCHODZI MNIE TO! Nie przyprowadza się obcych do mojego domu! Oszalałaś?!”
Marianna odwróciła się w jego stronę, i wtedy stało się coś dziwnego.
Krzysztof zdrętwiał.
Usta mu się otworzyły, ale nie wydobył się z nich dźwięk. Jego dłonie drżały.
„Ty?!” – wykrztusił w końcu. – „Po tylu latach?!”
Wzrok Marianny ani drgnął. „Witaj, Krzysztofie.”
„Co… co ty tu robisz?” – Jego głos się załamał.
„Ty mi powiedz” – odparła spokojnie. – „To ty nas porzuciłeś.”
Patrzyłam na nich, zdezorientowana. „O co chodzi?”
Twarz Krzysztofa stała się blada. „Ta… ta kobieta… to moja„To moja matka” – wyszeptał, a w jego głosie zabrzmiało coś, czego nie słyszałam od lat: ból i dziecięca bezradność, ukryta głęboko pod gniewem.
