Urszula jest zmęczona tym, iż Konrad ciągle bierze pieniądze od ich starszej babci. Konrad jest najstarszym wnukiem babci Stefanii. Od dawna jest żonaty i ma dwoje dzieci, ale nieustannie naciąga babcię i nie waha się prosić ją o pieniądze dla swojej rodziny. Urszula jest zirytowana takim stanem rzeczy. Jej babcia sama potrzebuje pieniędzy. Uważała, iż młodzi ludzie powinni pomagać starszym, gdy tylko jest to możliwe, a nie zabierać im ostatnie pieniądze. Dziewczyna nie mogła zrozumieć chamstwa swojego kuzyna. Sam chłop ma dwa metry wzrostu i waży ponad sto kilogramów, a nie wstydzi się swojego zachowania, nie widzi w nim nic złego.
Urszula próbowała z nim porozmawiać i była wobec niego otwarcie niegrzeczna. Jednak on powiedział, iż to nie jej sprawa. Urszula pomaga babci we wszystkim, a na niego nigdy nie można było liczyć.
Pewnego razu przyszła ją odwiedzić i zobaczyła, iż babcia gdzieś idzie. Spakowała torbę ze słodyczami, ciastkami, plackami i dżemem.
– Znowu idziesz do Konrada – dziewczynka zmarszczyła brwi.
– Tak, dzwonił, mówił, iż prawnuki tęsknią i muszę jechać.
Odkąd Konrad przeniósł się na przedmieścia, na szczęście widywali się rzadziej. Zbliżał się 1 września, a najmłodszy syn Konrada miał właśnie rozpocząć naukę w pierwszej klasie. Urszula od razu wiedziała, dlaczego jej kuzyn zaprosił babcię.
Oczywiście, iż będzie błagał o pieniądze dla dziecka. Urszula zapłaciła za taksówkę babci i niepostrzeżenie wyjęła z torebki Stefanii portfel. Odprowadziła babcię wzrokiem, schowała portfel do szafy i wróciła do swojego domu.
Babcia zadzwoniła do niej trzy godziny później.
– Zapomniałam portfela w domu, a Konrad nakrzyczał na mnie, mówiąc, iż zrobiłam to specjalnie. Wydaje się, iż chce ode mnie tylko pieniędzy.
– Tak, babciu. On tylko czyha na twoje pieniądze. A twój portfel faktycznie widziałam w domu.
Urszula miała nadzieję, iż babcia w końcu zrozumie, iż jest wykorzystywana.
