71-letnia wdowa wybrała młodego pana młodego i złożyła mu nieprawdopodobną propozycję
Dwudziestotrzyletni Krzysztof Kowalski dźwigał na barkach więcej, niż większość ludzi w jego wieku. Był ambitnym studentem prawa, wierzącym, iż ciężka praca i upór pewnego dnia zapewnią lepsze życie jemu i jego rodzinie.
Ale los lubi wystawiać na próbę choćby najbardziej zdeterminowanych.
Dwa lata wcześniej nagle zmarł jego ojciec, Daniel, po ataku serca. Rodzina pogrążyła się w żałobie, ale nie było czasu, by się poddać. Razem z bólem przyszła lawina niespłaconych długów i rachunków, o których Krzysztof choćby nie wiedział.
Dom Kowalskich, niegdyś pełen śmiechu, stał się miejscem nieustannego niepokoju. Listy od wierzycieli lądowały w skrzynce codziennie. Ostatnie wezwania do zapłaty piętrzyły się na kuchennym blacie. Skromne oszczędności zniknęły bez śladu.
Matka Krzysztofa, Małgorzata, nie mogła pomóc toczyła walkę z rakiem, a kosztowne leczenie pochłaniało każdy grosz. Czternastoletnia siostra, Zosia, marzyła o zostaniu weterynarzem. Starała się zachować uśmiech, ale Krzysztof widział strach w jej oczach. Robił wszystko, by oszczędzić jej prawdy.
Każdego wieczoru, po zajęciach i nieopłacanej praktyce w małej kancelarii, Krzysztof siadał przy kuchennym stole, otoczony stertami rachunków. W głowie kotłowały się pytania bez odpowiedzi:
*Jak zapewnić mamie leczenie? Jak Zosia skończy szkołę? Czy dam radę utrzymać rodzinę?*
Pewnego wieczoru kolega z kancelarii zaprosił go na galę charytatywną organizowaną przez znaną w mieście rodzinę. Krzysztof omal nie parsknął śmiechem nie miał czasu, pieniędzy, a już na pewno garnituru na taką okazję. Ale kolega nalegał: To szansa na wartościowe kontakty.
W pożyczonych lakierkach i jednym przyzwoitym krawacie Krzysztof się pojawił.
Gala przeniosła go w świat, którego nie znał wystawny pałac, kryształowe żyrandole, kelnerzy z tacami pełnymi delicji, ludzie rozmawiający półsłówkami. Krzysztof trzymał się na uboczu, pewny, iż tu nie pasuje.
A wtedy podeszła do niego.
Halina Nowak.
Miała siedemdziesiąt jeden lat, ale niosła się z taką gracją i pewnością siebie, iż tłum rozstępował się przed nią samoistnie. Srebrne włosy upięte w kok, perłowy naszyjnik, a w głęboko osadzonych niebieskich oczach bystre spojrzenie.
Nie czujesz się tu jak ryba wyjęta z wody, prawda? zapytała z lekkim, porozumiewawczym uśmiechem.
Krzysztof się zaróżowił. Szczerze? Nie. Jestem tu trochę przez przypadek.
Nie wiedział czemu, ale się otworzył. Halina pytała o studia, rodzinę, marzenia. Bez oceniania, tylko z ciekawością. Opowiedział jej o ojcu, chorobie matki, ambicjach Zosi i presji, która go miażdżyła.
Rozmawiali dłużej, niż się spodziewał. Gdy się rozstali, sądził, iż już jej nie zobaczy. Była kimś z innego świata.
Ale życie lubi zaskakiwać.
Kilka dni później stan matki się pogorszył, a koszty leczenia podwoiły się z dnia na dzień. Zosia stała się jeszcze cichsza, wyczuwając napięcie, o którym nikt nie mówił. Gdy Krzysztof był już na skraju wytrzymałości, zadzwonił telefon.
Krzysztof? Mówi Halina Nowak. Pamiętasz mnie z gali?
Oczywiście, dzień dobry, pani Halino.
Chciałabym, żebyś mnie odwiedził. Jest sprawa, którą musimy omówić.
Część go się wzbraniała. Co kobieta w jej wieku mogła chcieć od niego? Ale myśl o leczeniu matki i szansa na jakąkolwiek pomoc sprawiła, iż się zgodził.
Dwa dni później znów stał przed okazałą rezydencją. Służąca w uniformie zaprowadziła go do słonecznego salonu, gdzie Halina siedziała w wysokim fotelu.
Krzysztofie powiedziała ciepło, wskazując krzesło dziękuję, iż przyszedłeś.
Jej spojrzenie było uważne, niemal analityczne, ale nie pozbawione życzliwości.
Będę szczera zaczęła, składając dłonie na kolanach. Mam siedemdziesiąt jeden lat. Owdowiałam ponad dekadę temu. Mój mąż pozostawił mi pokaźny majątek, ale nie mieliśmy dzieci. Nie mam bliskiej rodziny. Przez lata spotykałam wielu ludzi, ale większość relacji była transakcyjna. Interesowały ich moje pieniądze, nie ja.
Krzysztof milczał, niepewny, dokąd to zmierza.
Halina pochyliła się lekko. Ale ty ty jesteś inny. Nie szukałeś mnie. Mówiłeś szczerze, bez udawania. Masz ambicję, inteligencję i co najważniejsze poczucie odpowiedzialności za rodzinę.
Wzięła głęboki oddech. Oto moja propozycja. Chcę, żebyś się ze mną ożenił.
Krzysztof wpatrywał się w nią, pewien, iż źle usłyszał. Ożenić? Z panią?
Tak odparła bez wahania. Zanim odpowiesz, wysłuchaj mnie. To nie będzie związek z miłości. Potrzebuję towarzysza kogoś, komu mogę zaufać w zarządzaniu moimi sprawami, z kim mogę dzielić dom i życie. W zamian zapewnię twojej matce najlepszą opiekę medyczną. Sfinansuję edukację Zosi. A ty skończysz prawo bez stresu o pieniądze.
Pokój zawirował mu przed oczami.
Rozumiem, iż to brzmi niekonwencjonalnie ciągnęła Halina ale żyję wystarczająco długo, by wiedzieć, iż miłość ma wiele form. Oferuję ci bezpieczeństwo, partnerstwo i wzajemny szacunek.
Krzysztof czuł rozterkę. Z jednej strony absurd. Młody mężczyzna i kobieta pięćdziesiąt lat starsza. Z drugiej ratunek dla rodziny.
Dlaczego ja? zapytał w końcu.
Halina uśmiechnęła się delikatnie. Bo nie próbowałeś mi zaimponować. Byłeś sobą. I bo wierzę w inwestowanie w ludzi, którzy na to zasługują.
Tej nocy Krzysztof nie spał. Myślał o wychudzonych dłoniach matki, o marzeniach Zosi, o ucisku w klatce piersiowej. O tym, iż jego własne szczęście od dawna było na ostatnim miejscu.
Tydzień później stanęli przed urzędnikiem, wymieniając ciche przysięgi.
Dla świata to był skandal. Dla Krzysztofa umowa
