Siedemdziesięciojednoletnia wdowa wybrała młodego narzeczonego i złożyła mu nieprawdopodobną propozycję
Dwudziestotrzyletni Jakub Kowalski już w tak młodym wieku dźwigał na barkach więcej niż większość ludzi w dwa razy starszym wieku. Obiecujący student prawa wierzył, iż ciężka praca i wytrwałość otworzą mu kiedyś lepszą przyszłość dla niego i jego rodziny.
Ale los potrafi wystawić na próbę choćby najbardziej zdeterminowanych.
Dwa lata wcześniej niespodziewanie uderzyła tragedia. Jego ojciec, Dariusz, doznał nagłego zawału i zmarł, pozostawiając rodzinę w rozpaczy. Żałoba była przytłaczająca, ale nie było czasu, by się poddać. Razem z bólem przyszła lawina niespłaconych długów i rachunków, o których Jakub nie miał pojęcia.
Dom Kowalskich, niegdyś pełen ciepła i śmiechu, stał się miejscem nieustannego niepokoju. Listy od wierzycieli przychodziły niemal codziennie. Ostateczne wezwania do zapłaty piętrzyły się na kuchennym blacie. Skromne, ale stabilne oszczędności zniknęły.
Matka Jakuba, Anna, nie mogła pomóc. Toczyła ciężką walkę z nowotworem, a kosztowne leczenie pochłaniało resztki ich pieniędzy. Młodsza siostra, Zosia, mająca zaledwie czternaście lat, marzyła o zostaniu weterynarzem. Starała się zachować pogodę ducha, ale Jakub widział niepokój w jej oczach. Robił wszystko, by oszczędzić jej prawdy.
Każdego wieczora, po zajęciach i nieodpłatnym stażu w małej kancelarii, Jakub siadał przy kuchennym stole otoczony stosami zaległych rachunków. W głowie kłębiły się pytania bez odpowiedzi.
Jak zapewnić mamie dalsze leczenie? Jak Zosia skończy szkołę? Czy dam radę utrzymać rodzinę razem?
Pewnego wieczora kolega z kancelarii zaprosił go na galę charytatywną organizowaną przez znaną warszawską rodzinę. Jakub omal nie parsknął śmiechem nie miał czasu, pieniędzy, a już na pewno garnituru odpowiedniego na taką okazję. Ale kolega nalegał. To szansa na cenne znajomości powiedział.
W pożyczonych butach i jednym przyzwoitym krawacie Jakub się pojawił.
Gala przeniosła go w świat, którego nigdy nie znał wystawna rezydencja, kryształowe żyrandole lśniące jak gwiazdy, kelnerzy sunący między gośćmi z tacami, ludzie rozmawiający cicho, z pewnością siebie. Jakub trzymał się na uboczu, pewien, iż tu nie pasuje.
A potem podeszła do niego.
Helena Nowak.
Miała siedemdziesiąt jeden lat, ale emanowała elegancją i spokojną godnością, przed którą tłum sam się rozstępował. Srebrne włosy upięte w koczek, perłowy naszyjnik i przenikliwe niebieskie oczy, które widziały więcej, niż powinny.
Nie czujesz się tu swojo, prawda? zapytała z lekkim, znającym uśmiechem.
Jakub poczuł, jak robi mu się gorąco. Szczerze? Nie. Jestem tu przez przypadek.
Z niewyjaśnionych przyczyn nie powstrzymywał się. Helena wypytywała go o studia, rodzinę, marzenia. Nie było w jej głosie osądu tylko ciekawość. Opowiedział jej o ojcu, chorobie matki, ambicjach Zosi i przytłaczającej odpowiedzialności.
Rozmawiali dłużej, niż się spodziewał. Gdy się rozstali, założył, iż już jej nie zobaczy. Była obcą osobą z innego świata.
Ale życie miało inne plany.
Kilka dni później stan zdrowia matki się pogorszył, a rachunki za leczenie podwoiły się niemal z dnia na dzień. Zosia stawała się coraz bardziej zamknięta, wyczuwając napięcie, o którym nikt nie mówił. Gdy Jakub był już na skraju wyczerpania, zadzwonił telefon.
Jakub? Mówi Helena Nowak. Pamiętasz mnie z gali?
Otworzył szeroko oczy. Oczywiście. Dzień dobry, pani Nowak.
Chciałabym, żebyś mnie odwiedził. Jest sprawa, którą musimy omówić powiedziała.
Część
