Pięć lat po jej odejściu, wesele odkryło szokującą prawdę. 6 minut czytania
Pięć lat po stracie żony, wraz z córką wybraliśmy się na ślub mojego najlepszego przyjaciela. Ale mój świat rozpadł się, gdy uniósł welon panny młodej. Gdy córka szepnęła: „Tatusiu, dlaczego płaczesz?”, panna młoda spojrzała mi prosto w oczy… i w tej chwili wszystko się posypało.
Nigdy nie planowałem iść na tę imprezę. To mój kolega Marek mnie wyciągnął, zapewniając, iż pomoże mi „wyjść z dołka”.
Od tygodni robiłem podwójne zmiany na budowie, a moje ciało czuło się jak z betonu.
„Godzinę, nic więcej” – nalegał Marek, niemal wciskając mnie przez drzwi mieszkania w centrum Warszawy. „Potem wracasz do domu i dalej żyjesz jak pustelnik.”
Ciekawe, iż najważniejsze chwile przychodzą, gdy się ich najmniej spodziewasz.
Impreza była pełna ludzi, którzy wyglądali, jakby nigdy nie podnieśli nic cięższego niż kieliszek wina. Ja, w swoich znoszonych dżinsach i starej koszulce, czułem się jak obcy.
Aż nagle ją zobaczyłem. Agnieszkę.
Ona też nie powinna tam być. Później dowiedziałem się, iż przyszła tylko zostawić coś koleżance.
Nasze spojrzenia spotkały się przez salę i coś kliknęło. Iskra, połączenie – jakkolwiek to nazwiesz, wiedziałem, iż chcę, aby była częścią mojego życia.
„Kto to?” – zapytałem Marka, wskazując na nią głową.
Podążył za moim wzrokiem i cicho zagwizdał. „Agnieszka. choćby nie próbuj, stary. Jej rodzina ma pół Warszawy.”
Ale ja już szedłem w jej stronę.
Uśmiechnęła się, gdy się zbliżałem, a ten uśmiech uderzył mnie jak młot.
„Jestem Krzysztof” – powiedziałem, wyciągając rękę.
„Agnieszka” – odpowiedziała, głosem miękkim, ale stanowczym. Jej dłoń była mała w mojej, ale uścisk mocny. „Wyglądasz na równie nie na miejscu co ja.”
Rozmawialiśmy godzinami tej nocy. Nie była taka, jak się spodziewałem (żadnych oznak rozpieszczonej dziewczynki, tylko szczere ciepło i ciekawość), a gdy odprowadzałem ją do samochodu, wiedziałem już, iż mam problem.
„Moi rodzice by cię znienawidzili” – powiedziała, gdy księżyc oświetlał jej ciemne włosy.
„To problem?” – zapytałem.
Spojrzała na mnie oczami, które zdawały się mnie prześwietlać. „Pewnie tak. Ale chyba mnie to nie obchodzi.”
Pół roku później wzięliśmy ślub. Jej rodzice nie przyszli. Wyklęli ją całkowicie: ani grosza posagu, ani spotkań rodzinnych, nic.
Ale Agnieszka tylko ścisnęła moją dłoń i powiedziała: „Nie obchodzą mnie pieniądze. Chcę tylko ciebie.”
I przez jakiś czas to wystarczało.
Wyprowadziliśmy się do małego dwupokojowego mieszkania. Ja pracowałem na budowie w dzień, a wieczorami studiowałem architekturę. Agnieszka dostała pracę w galerii. Byliśmy szczęśliwi, przynajmniej tak mi się wydawało.
Aż urodziła się Zosia i coś się zmieniło. Blask w oczach Agnieszki zaczął gasnąć. Zaczęła porównywać nasze życie z tym, które zostawiła.
„Moja koleżanka z roku kupiła dom nad morzem” – powiedziała pewnego wieczoru, gdy jedliśmy makaron w naszej małej kuchni. Zosia spała w kołysce obok.
„Fajnie” – odparłem, nie odrywając wzroku od projektów, które studiowałem.
„Zaprosiła nas. Musiałam odmówić, bo nas nie stać.”
Jej słowa wbiły się we mnie jak nóż. „Jest dobrze, Agnieszko. Będzie lepiej.”
„Kiedy?” – zapytała ostro. „Gdy Zosia pójdzie na studia? Na emeryturze? Mam dość czekania na to 'lepiej’, Krzysztofie.”
Kłótnie stały się częstsze. Nienawidziła oszczędzania, gardziła naszym skromnym życiem.
„To nie jest to, czego chciałam” – mówiła.
Jakbym ją oszukał. Jakby miłość miała płacić rachunki.
„Wiedziałaś, kim jestem, gdy wychodziłaś za mnie” – przypomniałem jej podczas szczególnie ostrej sprzeczki.
„Może to był błąd” – odparła zimno. „Myślałam, iż do teraz staniesz się kimś więcej.”
Następnego dnia wróciłem wcześniej z pracy z kwiatami, by ją zaskoczyć. W domu panowała cisza.
Walizka i wszystkie jej rzeczy zniknęły.
W kołysce znalazłem kartkę:
„Chcę rozwodu. Przykro mi, ale nasze małżeństwo było błędem. Zostawiłam Zosię u pani Nowak z piątego. Zajmij się nią.”
Dzwoniłem na jej komórkę setki razy. Bez odpowiedzi. Pojechałem do willi jej rodziców, zrozpaczony, z obłędem w oczach.
Ochroniarz nie wpuścił mnie.
„Nie jest pan tu mile widziany” – powiedział, niemal ze współczuciem.
„Proszę, muszę tylko porozmawiać z Agnieszką” – błagałem.
„Proszę się oddalić.”
Dwa dni później dostałem papiery rozwodowe. Agnieszka zrzekła się praw rodzicielskich do Zosi. Adwokaci jej ojca załatwili wszystko z brutalną skutecznością.
Potem przyszedł ostatni cios.
Pół roku po jej odejściu zadzwoniłem do jej rodziców po raz ostatni.
„Nie żyje” – powiedziała jej matka obojętnym głosem. „Agnieszka miała wypadek samochodowy. Nie dzwoń więcej. Nic dla niej nie znaczyłeś.”
Rozłączyła się.
Osunąłem się na podłogę w kuchni, płacząc, aż Zosia obudziła się z płaczem.
Nawet nie pozwolili mi zobaczyć jej grobu. Wymazali ją z mojego życia, jakby nigdy nie istniała.
Oddałem się pracy i wychowaniu Zosi. Skończyłem studia i zacząłem projektować domy, zamiast tylko je budować. Ludzie zauważyli mój talent.
W trzy lata miałem już własną firmę. Zosia rosła, będąc bystrą i radosną dziewczynką, identyczną jak jej matka.
Minęło pięć lat. Życie toczyło się dalej, a ból stał się tylko cichym echem.
Aż przyszło zaproszenie.
Tomek, mój najlepszy przyjaciel od lat, brał ślub. Straciliśmy kontakt, gdy wstąpił do wojska, ale teraz chciał mnie na swoim weselu.
„Co myślisz, Zosiu? Idziemy zobaczyć, jak wujek Tomek się żeni?” – zapytałem, gdy rysowała.
„Będzie tort?” –
