Słuchaj, przyjaciółko, Michał zostawił mnie dla młodszej dziewczyny. Później zadzwonił i spytał, czy może wrócić. Pakując torbę, wyszedł bez słowa pożegnania. Powiedział tylko, iż znów zakochał się i potrzebuje poczuć coś prawdziwego.
Stałam w drzwiach z kubkiem kawy w dłoni i patrzyłam, jak odchodzi mój mąż ten sam, z którym przeżyłam trzydzieści lat, wspólne śniadania, rachunki i tę ciszę między zdaniami. Nie krzyczałam, nie płakałam, nie pytałam, kim jest ta nowa. Bo już nie miał to dla mnie znaczenia. Jedno spojrzenie w jego twarz wystarczyło, by zrozumieć, iż decyzja zapadła dawno, a ja stałam się jedynie elementem końcowym kobietą, której trzeba oddać klucze i rozliczyć się z rachunkami.
Pierwsze dni trwały jak sen. Chadzałam po mieszkaniu w ciszy, nie włączałam radia, nie odbierałam telefonu. Dzieci zadzwoniły, wyczuły, iż coś jest nie tak odpowiedziałam, iż wszystko w porządku. Nie chciałam litości, nie chciałam pytań, chciałam tylko zniknąć choć na chwilę.
Potem przyszedł gniew. Przecież nie byłam złą żoną gotowałam, prałam, słuchałam, rezygnowałam z siebie w imię my. A kiedy on zdecydował się iść po własne szczęście, nie miał choćby odwagi spojrzeć mi w oczy.
Minęły tygodnie. Nauczyłam się spać sama, robić zakupy bez sprawdzania, co on lubi. Zaczęłam długie spacery po Warszawie, z parasolem albo bez, z myślami albo bez. Z każdym dniem oddychałam coraz lżej.
I wtedy, kiedy myślałam, iż już wszystko zamknięte, usłyszałam dzwonek do drzwi. Stał w progu siwy, zmęczony, z torbą w ręku i w oczach czymś, czego nigdy wcześniej u niego nie widziałam.
Mogę wejść? zapytał cicho. Chciałbym porozmawiać.
Patrzyłam na niego, nie wiedząc, kim jest ten człowiek, który zniknął bez słowa, a teraz wraca, jakby czas się zatrzymał. Wpuściłam go, usiedliśmy w salonie, tam gdzie kiedyś piliśmy niedzielną kawę i gadaliśmy o niczym. Trzymał torbę na kolanach, nie wiedząc, czy ją odłożyć. Ja siedziałam naprzeciwko, ręce splecione, gotowa słuchać ale już nie taka jak kiedyś.
To nie wyszło rzekł po chwili. Myślałem, iż wiem, czego chcę. Że mogę zacząć od nowa. Ale
Zaczął, czekając, aż coś powiem, a ja milczałam. Bo kiedy ktoś zostawia cię bez słowa, nie masz obowiązku pomóc mu odnaleźć adekwatną drogę.
Była młoda, inna, zafascynowała mnie. Wszystko wydawało się nowe, przez chwilę naprawdę poczułem się znów młody. Ale potem wróciły rachunki, obowiązki, codzienność. I zrozumiałem, iż nie szukałem kobiety, tylko siebie. Tylko nie tam, gdzie trzeba.
Zacisnęłam dłonie na kolanach.
Dlaczego wracasz? Bo tamta cię zawiodła? Bo nie wytrzymałeś? Bo tu jest łatwiej? zapytałam.
Spojrzał na mnie z mieszaniną wstydu i zmęczenia.
Bo tęsknię. Bo dopiero teraz widzę, co mieliśmy i kim byłaś dla mnie.
Wstałam i podeszłam do okna. Za szybą październikowe słońce, na ulicy ktoś wyprowadzał psa, dzieci wracały ze szkoły. Wszystko było zwyczajne, ale w moim wnętrzu już nic nie było zwyczajne.
Przez ten czas, kiedy cię nie było powiedziałam cicho nauczyłam się żyć sama. Nie dlatego, iż chciałam, tylko dlatego, iż musiałam. I nie jestem już kobietą, którą zostawiłeś.
Odwróciłam się i po raz pierwszy naprawdę przyjrzałam mu się uważnie.
Teraz to ja zdecyduję, czy dalej jesteś częścią mojego życia.
Nie nalegał, nie klął na kolanach. Tylko skinął głową, jakby rozumiał, iż wszystko się zmieniło i iż nie on już rozdaje karty. Położył torbę przy fotelu i zapytał, czy może zostać na noc. Nie z litości, nie z wygody po prostu potrzebował chwili, oddechu.
Zgodziłam się. Nie wiem dokładnie, dlaczego. Może chciałam pokazać mu, jak wygląda mój świat bez niego, a może część mnie wciąż była ciekawa, czy ten powrót coś znaczy.
Kolejne dni spędzał cicho, ostrożnie. Nie dotykał mnie, nie próbował wrócić do dawnych rytuałów. Sam robił sobie śniadanie, pomagał przy obiedzie, proponował zakupy. Ja już nie czekałam na jego ruchy. Miałam swój plan dnia, swoje sprawy, swoją ciszę i to było moje.
Pewnego wieczoru usiedliśmy razem. Zapytał, czy moglibyśmy zacząć od nowa, inaczej, z szacunkiem, bez udawania. Powiedział, iż nie oczekuje natychmiastowego przebaczenia, iż rozumie, jeżeli to już koniec.
Nie odpowiedziałam od razu. Długo patrzyłam na jego pobladłą twarz, głębsze zmarszczki, oczy, które nie były już pewne siebie, a jedynie ludzkie. Wtedy pomyślałam: a może to teraz ja mam wybór?
Położyłam dłoń na stole nie na jego dłoni, a obok.
Potrzebuję czasu. Ale tym razem to ty będziesz czekał.
Następnego dnia wyszedł na spacer i napisał wiadomość:
Dziękuję, iż pozwoliłaś mi wrócić. Wiem, iż to nie znaczy, iż naprawdę wróciłem.
Uśmiechnęłam się lekko. Może to właśnie było nowe. Bo tym razem to ja miałam głos.
