Rozpoznać się na nowo
Tego popołudnia Wiktor wrócił do domu z pracy wcześniej niż zwykle. zwykle przychodził dokładnie o siódmej, słysząc trzask patelni w kuchni i wąchał aromat kolacji przeplatanej delikatnym zapachem perfum żony. Dziś jednak zwolniono go z zebrania przed czasem szef zachorował. I tak Wiktor stał przed własnymi drzwiami o czwartej po południu, czując dziwną niezręczność, jak aktor, który wszedł na scenę po czasie.
Włożył klucz w zamek. Mechanizm kliknął głośno. W przedpokoju na wieszaku wisiał nieznany męski płaszcz, drogi, z miękkiej wełny, dokładnie tam, gdzie zwykle wisił jego własny.
Z salonu dobiegł stłumiony, kobiecy śmiech niski, aksamitny, ten, który zawsze uważał za swój prywatny skarb. Potem rozległ się męski głos, nieczytelny, ale pewny, domowy.
Wiktor nie ruszył się. Jego stopy zdawały się wrosnąć w parkiet, który wybrał z Jadwigą, kłócąc się o odcień dębu. W lustrze w przedpokoju ujrzał blade oblicze, wytarty od biurowego życia garnitur. Czuł się w tym miejscu obcym.
Poszedł w stronę dźwięku, nie zdejmuje butów najcięższe naruszenie zasad ich domu. Każdy krok dudnił w uszach. Drzwi salonu były uchylone.
Na kanapie siedziała Jadwiga, jego ukochana Jadwiga, w błękitnym szlafroku, który podarował jej na urodziny rok temu. Jej nogi były zaciśnięte przy sobie, domowo. Obok niej mężczyzna około czterdziestu lat, w drogich zamszowych mokasynach bez skarpet (ta drobnostka najbardziej drażniła Wiktora), w idealnie dopasowanej koszuli z rozpiętym kołnierzykiem. Trzymał w ręku kieliszek czerwonego wina.
Na stoliku kawowym stała ta sama kryształowa waza, rodzinna relikwia Jadwigi. W niej leżały pistacje, a skorupki rozrzucone były po blacie.
Był to obraz absolutnej, przytulnej intymności. Nie namiętności, nie impulsu, ale codziennej, domowej zdrady tej najgorszej.
Zobaczyli go jednocześnie. Jadwiga zadrżała, a wino w jej kieliszku rozlało się, pozostawiając bordowy ślad na jasnym szlafroku. Jej oczy, szeroko otwarte, wyrażały nie grozę, a raczej panikę jak dziecko przyłapane na wybrysie.
Nieznajomy powoli, niemal leniwym gestem położył kieliszek na stole. Na jego twarzy nie było ani strachu, ani zażenowania. Tylko lekka irytacja, jak u człowieka, którego przerwano w najciekawszym momencie.
Wikt… zaczęła Jadwiga, a głos jej zadrżał.
On nie słuchał. Spojrzał na mokasyny mężczyzny, którego można by po prostu przejść w salonie, a potem na własne, zakurzone buty. Dwie pary obuwia w jednym pomieszczeniu. Dwa światy, które nie powinny się krzyżować.
Chyba pójdę rzekł nieznajomy, wstając. Ruszył z nieprzyzwoitą dla takiej sytuacji powolnością. Podszedł do Wiktora, spojrzał na niego nie z góry, a z ciekawością, jak na eksponat w muzeum, skinął i skierował się ku przedpokojowi.
Wiktor nie ruszył się. Słyszał, jak nieznajomy zapina płaszcz, jak chrzęci zamek. Drzwi zamknęły się.
Pozostali we dwoje w głośnej ciszy, przerywanej jedynie tykaniem zegara. W powietrzu unosił się zapach wina, drogich męskich perfum i zdrady.
Jadwiga przytuliła się do własnych ramion. Mówiła coś. Słowa nie rozumiesz, to nie jest to, co myślisz, po prostu rozmawialiśmy docierały do niego przez grubą taflę szkła. Nie miały wagi.
Wiktor podszedł do stolika kawowego, wziął kieliszek nieznajomego. Z jego wnętrza wydobył się obcy aromat. Spojrzał na bordowy plamę na szlafroku, na skorupki pistacji, na niedopite wino.
Nie krzyczał. Nie wykrzykiwał. Czuł jedną wszechogarniającą emocję totalną, fizjologiczną wstrętność. Do wszystkiego: do tego domu, do tej kanapy, do tego szlafroku, do tego zapachu, do samego siebie.
Położył kieliszek na miejsce, odwrócił się i ruszył w stronę przedpokoju.
Dokąd? drżał głos Jadwigi, wypełniony strachem.
Wiktor stanął przy lustrze. Spojrzał na swoje odbicie. Na tego, którego dopiero co nie było.
Nie chcę tu zostawać powiedział cicho i wyraźnie. Zanim w pełni przewietrzy się to miejsce.
Wyszedł z mieszkania i zszedł po schodach. Usiadł na ławce przed swoim blokiem przy ulicy Marszałkowej. Wyciągnął telefon, a bateria była rozładowana.
Patrzył na okna swojego mieszkania, na przytulne światło, które tak kochał. Czekał. Czekał, aż z tych okien wywietrze się zapach obcych perfum, obcych mokasyn i tego, co kiedyś nazywał swoim życiem. Nie wiedział, co będzie dalej. Wiedział jednak, iż nie ma już drogi powrotnej do domu sprzed czwartej po południu.
Siedział na zimnej ławce, a czas płynął inaczej. Każda sekunda była naładowana palącą jasnością. Dostrzegł cień w oknie Jadwiga podeszła, spojrzała na niego. On odwrócił się.
Po chwili pół godziny? godziny? drzwi klatki otworzyły się. Wyszła, w prostych dżinsach i bluzie, bez szlafroku. W rękach trzymała pled.
Przeszła wolno przez ulicę i usiadła obok na ławce, zostawiając między nimi przestrzeń pół człowieka. Wyciągnęła mu koc.
Weź, przykryj się.
Nie, dziękuję odpowiedział, nie patrząc na nią.
On nazywa się Kazimierz szepnęła Jadwiga, patrząc przed siebie na asfalt. Znamy się od trzech miesięcy. On prowadzi kawiarnię przy moim klubie fitness.
Wiktor słuchał, nie odwracając głowy. Szczegóły nie miały znaczenia. Imię, zawód to tylko dekoracje do głównego faktu: jego świat runął nie z powodu huczącej eksplozji, ale cichego, codziennego kliknięcia.
Nie usprawiedliwiam się drżał jej głos. Ale ty przez cały rok po prostu nie byłeś. Przychodziłeś, jedziałeś, oglądałeś wiadomości i zasypiałeś. Przestałeś mnie dostrzegać. A on on widział.
Widział? po raz pierwszy tego wieczoru Wiktor odwrócił się do niej. Jego głos był chrypki od milczenia. Widział, iż pijesz wino z moich kieliszków? Widział, iż rozrzucasz skorupki pistacji po moim stole? To on widział?
Jadwiga ściśnęła wargi, oczy napłynęły łzami, ale nie pozwoliła im wypłynąć.
Nie proszę o wybaczenie. Nie proponuję natychmiastowego zapomnienia. Po prostu nie wiedziałam, jak jeszcze do ciebie dotrzeć. Chyba dopiero zamieniając się w potwora, znów stałam się człowiekiem, którego zauważyłeś.
Stoję tu zaczął powoli Wiktor, szukając słów i jest mi wstręt. Wstręt mi ten zapach obcych perfum w naszym domu. Wstręt mi te mokasyny. A najbardziej wstręt myśl, iż mogłaś tak ze mną postąpić.
Jego ramiona drgnęły od zimna i bezruchu.
Nie pójdę tam dziś powiedział. Nie dam rady wchodzić do mieszkania, w którym wszystko przypomina ten dzień oddychać tym powietrzem.
Dokąd pójdziesz? w jej głosie zabrzmiał prawdziwy, zwierzęcy strach przed ostateczną stratą.
Do hotelu. Muszę gdzieś przespać.
skinęła głową.
Chcesz, żebym poszła do przyjaciółki? Zostawić cię samego w mieszkaniu?
On odmówił.
To nie zmieni tego, co się stało w środku. Dom trzeba przewietrzyć, Jadwigo. Może go trzeba sprzedać.
Zadrżała, jakby uderzona. To mieszkanie było ich wspólnym marzeniem, twierdzą.
Wiktor wstał z ławki. Ruchy były powolne, zmęczone.
Jutro nie będziemy rozmawiać. Pojutrze też nie. Musimy milczeć. osobno. A potem zobaczymy, czy pozostanie coś, o czym w ogóle warto będzie mówić.
Odwrócił się i ruszył wzdłuż ulicy, nie odwracając się. Nie wiedział, dokąd zmierza. Nie wiedział, czy wróci. Wiedział tylko jedno: życie sprzed tego wieczoru się skończyło. Po raz pierwszy po latach miał zrobić kolejny krok w nieznane nie jako mąż, nie jako część pary.
Po prostu jako człowiek, który jest wyczerpany i ranny. I w tym bólu, paradoksalnie, po raz pierwszy poczuł się naprawdę żywy.
Miasto zdawało się obce. Latarnie rzucały ostre cienie na asfalt, w których łatwo się zgubić. Wiktor wpadł do pierwszego hostelu, nie z oszczędności, ale z chęci zniknąć, roztopić się w bezimiennej celi, w której pachniało wybielaczem i obcymi życiami.
Pokój przypominał szpitalny oddział: białe ściany, wąska łoża, plastikowy krzesło. Usiadł na krawędzi łóżka, a cisza uderzyła w uszy. Nie słyszał skrzypienia parkietu, szumu lodówki, oddechu żony za plecami. Tylko szum w głowie i ciężar w klatce piersiowej.
Wyciągnął telefon, podłączył do ładowarki udostępnionej przy recepcji. Ekran ożył, migotały powiadomienia. Koleżanki, czaty służbowe, reklamy. Zwykły wieczór zwykłego człowieka. Jakby nic się nie stało. Ta normalność była nie do zniesienia.
Wysłał SMS do szefa: Zachorowałem. Nie wyjdę kilka dni. Nie kłamał. Czuł się zatruty.
Rozebrał się, wszedł pod prysznic. Woda była prawie wrząca, a on nie czuł temperatury. Stał, głowę pochylając, patrząc, jak strumienie zmywają kurz tego dnia. Potem podniósł wzrok i zobaczył w popękanym lustrze przy umywalce swoje odbicie zmęczone, zmarszczone, obce. Czy taki widziała go dziś Jadwiga? Czy taki był przez cały ten czas?
Położył się w łóżku, zgasił światło. Ciemność nie przyniosła spokoju. Przed oczami błykały obrazy niczym przeklęte slajdy: płaszcz na wieszaku, plama wina na szlafroku, mokasyny bez skarpet. I najgorsze jej słowa: Przestałeś mnie dostrzegać.
Przewracał się, szukając wygodnej pozycji, ale nic nie było wygodne. Wszystko było okropne i nie tak. W jego ucho wleciał myśl, którą początkowo odrzucił, a która powracała niczym natrętny owad: a co jeżeli to on swoją obojętnością i duchową lenistwem sam popchnął ją w ramiona tego człowieka w mokasynach? Nie usprawiedliwiając jej, nie zrzucając winy, ale rozumiejąc.
Jadwiga nie spała. Przemierzała mieszkanie jak zjawa, ręce za plecami. Zatrzymała się przy kanapie. Plama wina na jasnym szlafroku zaschła, przybierając brązowy, brzydki ślad. Zgniótła szlafrok i wrzuciła go do kosza.
Potem podeszła do stolika, wzięła kieliszek po Kazimierzu. Długo go patrzyła, potem wzięła go do kuchni i z trudem roztrzaskała o dno zlewu. Kryształ roztrzaskał się na ostre kawałki. Trochę się odciążyło. Nieco.
Zebrała wszystkie ślady tego innego: wyrzuciła pistacje, przelała niedopite wino, przetarła stół, wyrzuciła odłamki. ale zapach jego perfum wisił w powietrzu, wcisnął się w zasłony, w tapicerkę. Był wszędzie. Jak wstyd. I dziwne, wypaczone poczucie wyzwolenia. Kłamstwo stało się prawdą. Ból stał się namacalny.
Usiadła na podłodze w salonie, objęła kolana i w końcu pozwoliła sobie płakać. Cicho, bez szlochów. Łzy same spływały, słone i gorzkie. Płakała nie tyle z powodu bólu, który zadał jej Wiktor, ile z powodu upadku iluzji, którą razem latami budowali iluzji szczęśliwego małżeństwa.
Wiedziała, żeMimo wszystko obaj wiedzieli, iż jedynie czas pozwoli im odnaleźć siebie na nowo.
