Stara Pani Zniknęła z Przystanku — Ale To, Co Zrobiło Miasto, Roztopiło Serca
Przystanek na rogu Wierzbowej i Trzeciej miał swój własny mikroklimat. Latem liście plotły słoneczne koronki na chodniku. Zimą para z piekarni naprzeciwko unosiła się wokół szklanej wiaty jak ciepłe westchnienie. To było zwykłe, małe miejsce — trzy ławki, rozklejona mapa tras, pognieciony kosz — ale mieszkańcy Lipkowic przywykli do tej codziennej ceremonii.
Każdego dnia o 8:15 rano pojawiała się tam pani Ada Zielińska w granatowym wełnianym płaszczu, choćby w upały, bo kieszenie były idealne dla dwóch książek i woreczka sucharów dla wróbli. Na głowie miała kapelusz z jedwabnym kwiatkiem i witała kierowcę autobusu po imieniu. Czasem wsiadała, czasem nie. Ważne, iż przychodziła — uśmiechnięta, spokojna, regularna jak zegar na Rynku.
Aż pewnego wrześniowego wtorku nie przyszła.
Nikt od razu nie zauważył. Ludzie się spieszyli, autobus odjechał wcześniej, w piekarni była kolejka. Ale gdy autobus odjechał, baristka z kawiarni — Lena Kowalska, dziewiętnaście lat, wiecznie goniąca czas — przebiegła przez ulicę, żeby postawić kubek herbaty na ławce. „Dla pani Z.”, powiedziała do nikogo, bo zawsze tak mówiła, gdy widziała granatowy płaszcz. Zmarszczyła brwi. Na ławce leżały tylko okruchy z wczoraj i starannie złożony szal.
Granatowy jak bezchmurne niebo, z metką: „Jeśli jest ci zimno, to twój. — A.Z.”.
Lena rozejrzała się po Wierzbowej. Żadnego kapelusza. Żadnych książek. Żadnej pani Zielińskiej.
W redakcji „Kuriera Lipkowickiego” Ewa Nowak wpatrywała się w migający kursor. Dostała zadanie: relacja z posiedzenia rady miasta i lista dziur w jezdni, które zostaną załatane „w miarę możliwości budżetowych”. Telefon zadzwonił.
Lena K.: Coś się stało.
Ewa N.: Co?
Lena K.: Pani Z. nie przyszła. Zostawiła szal.
Ewa nie potrzebowała wyjaśnień. Każdy w promieniu pięciu ulic wiedział, kim jest „pani Z.”. Gdyby przystanek miał patronkę, byłaby to Ada Zielińska.
Ewa zarzuciła aparat na ramię. „Wychodzę”, powiedziała redaktorowi naczelnemu. „Materiał o ludziach”.
Redaktor, Marek — siwe włosy, oddech kawosza, złote serce — choćby nie podniósł wzroku. „Tylko niech ci ludzie nie zasną”.
Na zewnątrz powietrze szczypało w policzki. Ewa znalazła Lenę stojącą przy przystanku z zawiązanym szalem i kubkiem herbaty na ławce. Para unosiła się leniwie, jakby herbata rozważała, co dalej.
„Zostawiła to”, Lena dotknęła szala. „Nigdy tak nie robiła. Zawsze je rozdawała. Tego bezdomnego za biblioteką? Dziecka, które stało tu zimą bez kurtki? A teraz po prostu zostawiła…” Głos jej się załamał.
Drzwi piekarni otwierały się i zamykały. Listonosz, Jan Wiśniewski, przerwał trasę i skinął głową. On też był częścią tego miejsca.
„Widziałeś ją w tym tygodniu?”, spytała Ewa.
Jan podrapał się po brodzie. „Wczoraj karmiła wróble. Dała mi miętówkę, powiedziała, iż powietrze jest »dobre do myślenia«. Zawsze mówi takie rzeczy. Odpowiedziałem, iż nie miałem dobrej myśli od liceum. Roześmiała się”.
Ewa też się uśmiechnęła, ale ławka wyglądała pusto bez granatowego płaszcza.
„Nie wsiadła dziś do autobusu”, powiedział ktoś. Autobus linii 7 zatrzymał się ponownie. Kierowca, pięćdziesięciolatek z podwiniętymi rękawami, wychylił się. „Jestem Tomek. Jeżdżę tędy od ośmiu lat. Wtorki i czwartki to jej dni. Dziram zwolniłem, ale jej nie było”.
„Wie pan, dokąd jeździ?”, spytała Ewa.
Tomek wzruszył ramionami. „Czasem do biblioteki, czasem do parku. Raz powiedziała, iż autobus to rzeka, a ona lubi się unosić. Nie pytałem o mapę”.
Pod ławką leżał drugi szal, koloru miodu. Ewa podniosła go i strzepnęła kurz. Ta sama metka: „Jeśli jest ci zimno, to twój. — A.Z.”.
„Dwa szale”, Ewa spojrzała na Lenę. „To nie przypadek”.
Lena miała łzy w oczach. „Ew, co jeżeli coś jej się stało?”
„Może po prostu… jest gdzie indziej”, Ewa odwróciła się do Tomka. „Mogę jechać następnym kursem?”
Tomek wskazał na drzwi. „Wsiadaj na tę rzekę”.
Ewa zatrzymała się. „Lena, możesz powiesić kartkę? »Szukamy Ady. Podziel się swoją historią.« Podaj numer kawiarni. Ludzie do ciebie zagadują”.
„Dobrze”, Lena przełączyła się w tryb działania. „I postawię dzbanek herbaty. Dla tych, którzy czekają”.
Autobus sunął przez Lipkowice jak koralik na sznurku. Ewa widziała miasto przez okno: fryzjer
