Znalezieni pod drzewem: jak dwóch chłopców zostało naszymi synami

Znaleźli pod dębem: jak dwóch chłopców stało się naszymi synami

— Mamy teraz dwójkę nowych dzieci. Znalazłem ich w lesie pod starym dębem. Będziemy ich wychowywać jak swoje — głos Wojtka brzmiał dziwnie przytłumionie, jakby przedzierał się przez warstwy wody.

Asia zastygła przy kuchence. Z garnka buchała para, zasnuwając okno mgiełką. Przez zaparowaną szybę zobaczyła męża trzymającego dwa zawiniątka.

— Co powiedziałeś? — postawiła filiżankę na stole wolno. — Jakie jeszcze dzieci?

Drzwi otworzyły się gwałtownie. Wojtek wszedł do kuchni rozczochrany, w kurtce usianej igłami świerkowymi. W ramionach trzymał dwóch chłopców owiniętych w stary wełniany koc. Jeden mocno ściskał w dłoniach wytartego pluszowego króliczka, drugi spał.

— Po prostu siedzieli pod dębem, jakby na kogoś czekali — szepnął Wojtek, opadając na krzesło. — Wokół ani żywej duszy. Tylko ślady dorosłych, prowadzące w stronę bagna.

Asia podeszła bliżej. Jeden z chłopców otworzył oczy — ciemne, przejrzyste. Czoło miał gorące, ale wzrok skupiony.

— Co ty narobiłeś, Wojtek? — wyszeptała.

Z sypialni dobiegł szelest. Sześcioletnia Weronika, ich córka, wyszła do przedpokoju, przecierając oczy. — Mamo, kto to?

— To… — Asia zawahała się.

— To Tymek i Sławek — stanowczo odpowiedział Wojtek. — od dzisiaj będą z nami mieszkać.

Weronika podeszła bliżej, ostrożnie wyciągając szyję. — Mogę ich przytulić?

Asia skinęła głową. Słowa utknęły jej w gardle.

Dni płynęły nieprzerwanym strumieniem trosk. Chłopcy okazali się młodsi od Weroniki — mieli może trzy, cztery lata. Bali się głośnych dźwięków, nie jedli mięsa. Sławek chował się za piecem, a Tymek płakał przez sen.

— Trzeba powiadomić opiekę społeczną — powiedziała pielęgniarka Nina, która przyszła obejrzeć dzieci. — Może ktoś ich szuka.

— Nikt ich nie szuka — Wojtek odpowiedział stanowczo. — Ślady prowadziły na bagna. To wszystko, co trzeba wiedzieć.

— Ludzie plotkują, Wojtek. Po co ci dodatkowe gąbki do wykarmienia? Przecież masz już… — Spojrzała na Asię.

— Kończ — głos Asi był ostry jak brzytwa. — Co już mamy?

— Nie mieszkacie nad morzem — mruknęła Nina, odwracając się.

Nocami Asia stała przy oknie. W ciemności kołysały się wierzchołki sosen. W pokoiku dziecięcym spała trójka: Weronika obejmowała chłopców, jakby ich chroniła.

— Nie śpisz? — Wojtek objął żonę od tyłu.

— Wspominam.

Zrozumiał, o czym myśli. Cztery lata temu, kiedy wprowadzili się do tego domu na skraju lasu, stracili dziecko. Szybko, prawie niezauważalnie. Potem już nie było kolejnych.

— Skoro udało ci się ich podnieść — Asia odwróciła się do męża — to znaczy, iż ja nie mogę ich puścić.

Nie odpowiedział. Patrzył w stronę lasu, gdzie pod dębem zaczęła się ich nowa historia.

Minął tydzień, zanim chłopcy przestali się chować. Tymek nauczył Weronikę lepić babki z piasku. Sławek głaskał sąsiedzkiego psa.

— Zupełnie jak twoje — śmiała się sąsiadka. — Zwłaszcza ten z dołeczkiem w brodzie. Twoja kopia.

Wojtek milczał. Ale wieczorem usiadł z dziećmi i zaczął opowiadać bajkę. Jego głos był cichy jak leśny strumyk.

Dom stał się głośniejszy, bardziej zabiegany, ale i żywszy.

Minęło sześć lat. Jesień znowu pomalowała las. Dom opleciony był dzikim chmielem, a przy drewutni wyrósł krzak rokitnika.

— Znowu się nabijają — rzucił plecak Tymek. — Mówią, iż jesteśmy podrzutni.

— Dałeś w nos? — odwróciła się Weronika.

— Sławek dał. A potem siedział pod drzewem do wieczora.

Wojtek wszedł do domu, otrzepując deszcz z kurtki. — Znowu się biłeś?

— Staszek Wilk dostał — kiwnął głową Tymek. — Powiedział, iż nie mamy rodziny.

Wojtek nic nie odpowiedział. Każdego ranka woził dzieci przez las do szkoły. Zimą wyciągali samochód ze zasp, wiosną grzęźli w błocie.

— Szkoła hartuje — powiedział cicho.

— To nie hartowanie, tylko znęcanie — odezwała się Asia. — Boli mnie to patrzeć.

Sławek wszedł ostatni, z siniakami na rękach.

— Już nie będę — szepnął.

— Będziesz — Wojtek położył mu rękę na głowie. — jeżeli cię krzywdzą, musisz się bronić.

Wieczorem poszli do lasu. Pod mżawką, po znajomych ścieżkach.

— Widzisz słoje na pniu? — pokazał Wojtek. — Każdy rok to jeden. A kora chroni. Bez niej drzewo umiera.

— Ja jestem korą? — zapytał Sławek.

— Wszyscy jesteśmy korą. I korzeniami. Trzymamy się razem.

W domu Asia czesała Weronice włosy.

— Mamo, od razu ich pokochałaś?

— Nie. Najpierw był strach. Potem niepokój. A potem zrozumiałam: oni zawsze byli nasi. Tylko urodzili się nie u nas.

— Ja też bałam się, iż przestaniecie mnie kochać — szepnęła dziewczynka. — Ale teraz nie wyobrażam sobie życia bez nich.

Weronika została prymuską. Tymek — marzycielem, rysował wymyślone światy. Sławek — złota rączka.

— Macie niezwykłą rodzinę — powiedziała nauczycielka. — Ale silną.

— Las nauczył — odpowiedziała Asia.

Wojtek zbudował w lesie szałas. Tam dzieci uczyły się czytać ślady, rozumieć wiatr. Wprowadzili „dzień ciszy” — bez słów, tylko spojrzenia i gesty.

Pewnego dnia Asia w starej skrzyni znalazła zdjęcie: młody Wojtek z przyjacielem. Podpis: „Jarek. Lato w Brzozowie”. Tego samego wieczora przyszła wiadomość. Od Marii Kowalskiej.

„Syn odszedł. Serce nie wytrzymało, ale wstyd był silniejszy. Dzieci — jego. Matki dawno nie ma. Krewnych brak. Ja jestem chora. Wiedział, iż dasz im życie… Wybacz, iż milczałam. Potrzebowałam czasu”.

— Jarek Kowalski — cicho powiedział Wojtek. — Pracowaliśmy razem. Myślałem, iż zniknął na zawsze.

— To ichDzieci patrzyły na zdjęcie w milczeniu, a potem Sławek uśmiechnął się lekko i powiedział: „Wiesz co, tato? A jednak ten dąb miał rację.”