Znalazłam ukojenie od teściowej tylko w innym miejscu.

Ratunek przed teściową znalazłam dopiero w innym mieście

Gdy pierwszy raz spotkałam Bożenę Nowak – matkę mojego przyszłego męża, Piotra – wydała mi się po prostu surową, trochę szorstką kobietą, która pewnie ma swoje wyobrażenie o życiu. Ale po dwóch tygodniach zrozumiałam: to nie surowość. To wrogość. Bezwzględna, zimna i zakamuflowana. Nie tylko mnie nie zaakceptowała. Robiła wszystko, by wyrzucić mnie z życia syna.

Nie podobało jej się dosłownie wszystko. Mój wygląd, styl ubierania, sposób mówienia, choćby zawód – jestem architektem. Według Bożeny byłam zbyt „nowoczesna”, zbyt niezależna, zbyt „nie nadająca się na żonę”. Jej idealna małżonka – cicha, domowa, wiecznie wdzięczna – ewidentnie nie była moją kopią.

Największy błąd popełniliśmy z Piotrkiem, decydując się na zamieszkanie w jej trzypokojowym mieszkaniu w Poznaniu. Przestronne, oczywiście. Ale ile by metrów nie było, jeżeli ściany są zimne – nie będzie w domu ciepła. Choć wydawało się, iż miejsca starczy dla wszystkich, Bożena Nowak robiła wszystko, byśmy ciągle się mijali. I za każdym razem miała coś do powiedzenia. Nie wprost, oczywiście. Przez zęby, aluzjami, „żarcikami”.

— Wczoraj twoja… — zaczynało się, a potem padało: „nie posprzątała”, „za głośno się śmiała”, „powiesiła majtki tak, iż wstyd mi było przed sąsiadką”.

Starałam się ignorować, ale kropla drąży skałę… i w końcu cierpliwość się kończy. Zwłaszcza gdy Bożena przeszła na wyższy poziom finezji.

Zaczęła sugerować, iż „kobiety z takimi spódnicami i bielizną” kojarzą jej się z „nieprzyzwoitymi damami”. Pewnego dnia nie wytrzymałam i z ironicznym uśmiechem zapytałam:

— A skąd pani tak dobrze wie, jaką bieliznę noszą kobiety lekkich obyczajów?

Zbladła, przygryzła wargę i wyszła, trzaskając drzwiami. Piotrek próbował wtedy załagodzić sytuację – prosił nie eskalować, prosił matkę, by nie wtrącała się w nasze sprawy. Ale chyba tylko dolał oliwy do ognia.

Kilka dni później postanowiła się odegrać. Podłożyła mi do torebki karteczkę z koślawymi literami: „Spotkajmy się jak zwykle. Całuję”. Torba wisiała koło jego kurtki. Oczywiście, Piotrek „przypadkiem” ją znalazł. Podał mi w milczeniu. Przeczytałam, uśmiechnęłam się – charakter pisma już rozpoznałam – i powiedziałam: „Wiesz co? Wynajmujemy mieszkanie. Dość”.

Nie sprzeciwił się. Przeprowadziliśmy się do kawalerki na osiedlu. Było ciężko finansowo, ale, Boże, jak łatwo się oddychało! Nie było jej wzroku, jej złośliwych uwag, jej zimnych talerzy na kolację, które „zapominała” podgrzać.

Ale Bożena nie odpuściła tak łatwo. Zaczęła wzywać Piotrka do siebie „na naprawy”: to kran cieknie, to drzwi skrzypią, to gniazdko iskrzy. A potem – obiad. Bogaty, z sałatkami, mięsem, ciastem. Syn wracał do domu najedzony i senny. Ja nakrywałam do kolacji, a on tylko machał ręką: „U mamy jadłem…”. Chciało mi się krzyczeć.

Próbowałam się powstrzymywać, ale we mnie wszystko wrzeło. Odbierała go mi – kawałkiem mięsa, żarówką, szantażem i skargami.

Wtedy zrozumiałam: tu nie wygramy. Nie w jednym mieście. Dopóki jest godzinę drogi, będzie go ciągnąć z powrotem. Muszę zabrać go dalej.

Znalazłam rozwiązanie – dostałam pracę jako architekt w Gdańsku. Piotrkowi także zaproponowano posadę w IT w dużej firmie. Znalazłam mieszkanie, odłożyliśmy trochę złotówek. I po pół roku wyjechaliśmy. Trzysta kilometrów. Ona została tam. My – tu.

Najpierw dzwoniła codziennie. Naciskała. Płakała. Potem – rzadziej. Teraz – tylko od święta. Chyba zrozumiała, iż przegrała.

A my? Wreszcie zaczęliśmy żyć. Razem, bez trucizny w powietrzu. Przygotowujemy się do rodzicielstwa. Musimy spłacać naszą maleńką, ale WŁASNĄ kawalerkę. Śmiejemy się. Kłócimy, godzimy się, snujemy plany. Bez strachu, iż w każdej chwili drzwi otworzy ona – z przekąsem, z pretensją, z chłodem.

Wspominam te dni w Poznaniu jak zły sen. Czasem myślę o nowej synowej Bożeny – Piotrek ma przecież starszego brata. Teraz cała jej uwaga skierowana jest tam. A ja mogę tylko cicho współczuć. Albo w duchu się cieszyć, iż uciekłam. I ocaliłam naszą rodzinę.

Czasem najlepszą obroną przed toksycznymi relacjami jest po prostu odległość – fizyczna i emocjonalna. Rodzina to nie więzienie, a miłość nie wymaga poświęcenia godności.