„Zgadzasz się, jeżeli włożę twoją suknię ślubną? I tak już jej nie potrzebujesz” – zaśmiała się przyjaciółka.

– Nie masz nic przeciwko, jeżeli założę twoją suknię ślubną? Przecież już ci nie będzie potrzebna – uśmiechnęła się przyjaciółka.
– Myślę, iż to właśnie TO. Najlepsze ze wszystkiego, co przymierzałaś – powiedziała Joanna, uważnie przyglądając się dziewczynie.

– Twoja przyjaciółka ma rację. Ta suknia świetnie na tobie leży. Wystarczy skrócić dół i lekko zwęzić w talii – stwierdziła ekspedientka w salonie ślubnym. – Przynieść welon?

– Chciałam bez welonu – zmieszała się Dagmara.

– Proszę go przynieść, tylko nie za długi – zdecydowała Joanna, patrząc, jak przyjaciółka kręci się przed lustrem.
Puszysty tiul falował wokół jej nóg jak dzwon. Dagmara już widziała zachwycone oczy Adama, gdy zobaczy ją w tej sukni.

Ekspedientka z powagą przyniosła koronkowy welon i jednym sprawnym ruchem przypięła go do włosów panny młodej.

– Gotowa do USC – ekspedientka uśmiechnęła się do odbicia Dagmary w lustrze. – No więc? Bierzecie?

– Co myślisz? – Dagmara zwróciła się do Joanny.

– To ty wychodzisz za mąż, twoja decyzja – odparła przyjaciółka, nie mogąc ukryć zazdrosnego błysku w oczach.

– Tak, bierzemy – Dagmara uniosła tiul i już miała zejść z podestu, ale sprzedawczyni ją zatrzymała.

– Zaraz zawołam krawcową.

Dagmara westchnęła dla pozoru, choć w głębi cieszyła się, iż jeszcze przez chwilę będzie mogła pozostać w tej sukni.

Do domu szły przez park.

Znajomość łączyła je od szkoły. Joanna była wysoka, kanciasta, z ostrymi rysami twarzy i długim, prostym nosem. Zawsze zazdrościła Dagmarze urody – jej małemu, nieco zadartemu noskowi, dołeczkom w pulchnych policzkach. A jeszcze bardziej tego, iż Dagmara miała normalnych rodziców – nie pili, nie kłócili się codziennie. Ojciec Joanny zmarł dwa lata temu przez podrobioną wódkę. Myślała, iż wreszcie z mamą odetchną, zacznie się spokój. Ale matka stała się nerwowa i wiecznie spięta.

Dagmara skończyła prestiżowy wydział uniwersytetu i pracowała jako tłumaczka w dużej firmie. Joanna po zaocznych studiach biologicznych imała się różnych prac, aż w końcu wylądowała w laboratorium. Nienawidziła swojej pracy – kolejny powód do zazdrości.

A teraz jeszcze ta myszka wychodzi za mąż. Adam był dla Joanny obojętny, ale sam fakt doprowadzał ją do szewskiej pasji. Spotykała się z chłopakami, ale nigdy nie doszło do ślubu. Marzyła o białej sukni, ale jeszcze bardziej – by uciec od matki. Czym była gorsza od tej cichej Dagmary? Dlaczego to ona ma tyle szczęścia?

– W ogóle mnie nie słuchasz! – Dagmara szarpnęła przyjaciółkę za rękę.

– Co? Co powiedziałaś? – Joanna rzeczywiście się zamyśliła.

– Mówiłam, iż rzucę ci bukiet na weselu i niedługo też wyjdziesz za mąż. Tam stoi kobieta z biżuterią. Wczoraj ją zauważyłam, ale się spieszyłam. Chodź, podejdźmy. – Dagmara pociągnęła Joannę w stronę ławki.

– Po co ci ta tandeta? – broniła się Joanna.
Spojrzała sceptycznie na starszą kobietę, obok której na ławce leżała taca z tanimi błyskotkami. Lśniły w słońcu i przyciągały uwagę, ale ludzie mijali je obojętnie.

– Zobacz, jakie śliczne kolczyki. – Dagmara kręciła w palcach maleńkie kolczyki z białym kamykiem. – Mogę przymierzyć?

– Za przymierzanie nie płacisz. Ale nie sprzedam ci ich – oznajmiła kobieta.

– Dlaczego? – zdziwiła się Dagmara, nie wypuszczając kolczyków.

– niedługo założysz obrączkę. Mieszać metale – to zły gust – pouczyła kobieta. – Lepiej spójrz na to… – przejrzała tacę – o, na to.
Podniosła srebrny wisiorek – okrągły medalion na cienkim łańcuszku. Lśnił jak lustro.

– Daga, po co ci ta szmizjerka? – skrzywiła się Joanna.

– Jak on pięknie błyszczy… Ile kosztuje? – Dagmara zignorowała uwagę przyjaciółki.

– Tyle, ile dasz. Weź go, przyniesie ci szczęście.

– Ona już jest szczęśliwa – wtrąciła się Joanna.

– A ty zazdrościsz – skwitowała kobieta, patrząc na Joannę twardym wzrokiem.

Dagmara poszperała w torebce i wyciągnęła trzydzieści złotych.

– Więcej nie mam – powiedziała zawstydzona.

– Wystarczy. Noś na zdrowie – uśmiechnęła się kobieta.

Gdy odeszły od ławki, Dagmara od razu założyła łańcuszek.

– No jak? – zapytała przyjaciółkę.

– Oryginalne – odparła sucho Joanna, choć wisiorek i jej się podobał.

Minął tydzień. W przerwie obiadowej Dagmara wpadła do salonu po gotową suknię. Przymierzyła – leżała teraz idealnie. Gdy się przebierała, ekspedientka zapakowała ją do ogromnego pudła.

– Ojej, jakie wielkie… Nie zaniosę tego do pracy. – Dagmara była zmieszana.

– Weź taksówkę albo zostaw u nas do wieczora.

Zostawiła suknię, podziękowała i pobiegła do biura. Zadzwoniła do Adama, żeby ją spotkał, ale mimo wielokrotnych prób – nie odbierał. zwykle miał telefon pod ręką, klienci często dzwonili.

Nerwowa, wyprosiła się wcześniej z pracy i pojechała do Adama. Gdy zadzwoniła, drzwi otworzyła nie on, ale Joanna. Dagmara zamrugała, widząc przyjaciółkę w jego koszuli. Na jej szyi błyszczał metalowy wisiorek.

– Co ty tu robisz?! – wykrztusiła. – Gdzie Adam?

– Zmęczony, śpi – zaśmiała się Joanna.

Dagmara odepchnęła ją i wpadła do pokoju. Adam rzeczywiście leżał na kanapie, nagi do pasa, przykryty kocem.

– Adam! – krzyknęła głośno.

Drgnął, ale się nie obudził.

– Przekonałaś się? – szepnęła za nią Joanna.

Dagmara odwróciła się gwałtownie.

– Jak mogłaś? Po co?! – Łzy trysnęły jej z oczu. Odsunęła Joannę i wybiegła.

Gdy mama wróciła z pracy, zastała Dagmarę skuloną na kanapie, płaczącą w kolana. Wysłuchała opowieści o zdradzie i odwołanym ślubie.

– Nie działaj pochopnie. Trzeba wszystko wyjaśnić – próW końcu Adam i Dagmara zrozumieli, iż prawdziwa miłość przetrwa choćby najcięższe próby, bo największe szczęście nie pochodzi z rzeczy, które mamy, ale z tego, jak mocno potrafimy kochać i przebaczać.