**Spotkanie**
— Dziewczyno! Dziewczyno, zaczekaj! Stój na chwilę! — Kinga odwróciła się i zobaczyła biegnącego za nią chłopaka w czapce. Czapka wydała jej się jakoś znajoma. Ale gdzie mogła ją widzieć? — Uff! Nareszcie! Trenujesz sprinty czy jak?! Ledwo cię dogoniłem! Mikołaj. Mówią na mnie Mikuś. W dowodzie Mikołaj Leonowicz Słodkowski. Szacownie, godnie, intelektualnie. Ja… Ufff, sekundkę… — Chłopak pochylił się, oparł pięściami o kolana, nie mógł złapać tchu. Czapka zsunęła mu się z głowy, upadła na chodnik. Kinga instynktownie też się schyliła, chciała ją podnieść, ale zderzyła się głową z tym „szacownym i intelektualnym” Mikołajem.
— Au! No proszę cię! — oburzeni— Oj, przepraszam! — Krzyś gwałtownie podniósł czapkę i wyprostował się, patrząc na Kingę z nieśmiałym uśmiechem, a ona, choć początkowo zirytowana, nie mogła powstrzymać lekkiego uśmiechu, widząc jego zakłopotanie.
