Mój syn i ja widzimy zmarłych. Przez lata przydarzyło nam się wiele paranormalnych zdarzeń. Widziałam anioły, ale też demony, a kilka razy we śnie ukazała mi się Śmierć. Nigdy nie byłam jej oddana, nigdy.
Mój syn również widzi duchy. Czasem, gdy śpi, mówi, iż trafia do nieba i spotyka Boga oraz Jezusa. Po przebudzeniu opowiada mi wszystko ze szczegółami, jakby naprawdę tam był. Tyle już widzieliśmy i przeżyliśmy, iż ludzie przestali nam wierzyć. Uważają, iż zmyślamy, iż przesadzamy. Ale to nieprawda. Gdziekolwiek jesteśmy—w domu czy na ulicy—zawsze coś słyszymy lub widzimy.
Wydaje się, iż mamy dar jasnowidzenia, ale ja tego nie akceptuję. Nie chcę go. Pewnego razu jakaś kobieta, wyglądająca na wiedźmę, powiedziała mi, iż mam silny dar i mogę go rozwijać. Ale nie chcę. Boję się. Mój syn może kiedyś go zaakceptuje. On się nie boi. Kiedy widzi duchy, rozmawia z nimi, podąża za nimi.
Ja nie. Ja tylko proszę, by zostawili mnie w spokoju, iż nie mogę im pomóc. A one zostają… tam, przy drzwiach mojego pokoju, wpatrując się we mnie przed świtem. Czasem realizowane są tak dni. Czasem znikają po chwili. Ale zawsze wracają.
A ja po prostu chcę spać spokojnie.
