Dzieci narcyzów stają się hiperświadome i dostrojone do mikroekspresji: gestów, zmian tonu głosu, które sygnalizują porzucenie lub niezadowolenie. Musiały zdawać sobie z tego sprawę, aby przetrwać i radzić sobie z nagłymi zmianami w swoim środowisku. Musiały wiedzieć, kiedy nadchodzi następny atak wściekłości ich rodziców lub co mogły „zrobić”, aby uniknąć kary. Bycie dzieckiem narcystycznych rodziców jest jedną z najbardziej bolesnych i traumatycznych rzeczy, przez które człowiek może przejść. Nie tylko musi przetrwać na tym polu walki, ale ponosi tego konsekwencje przez całe życie.
Oto jaki wpływ na dziecko mają narcystyczni rodzice:
Przepraszanie choćby jeżeli przeprosiny nie są potrzebne
Dzieci narcystycznych rodziców mają tendencję do płynnego mówienia „przepraszam”. To dlatego, iż rodzice nauczyli je, iż są ciężarem. Potrzeba czasu, aby oduczyć się tego zachowania i nauczyć się przepraszać tylko za rzeczywiste przewiny, a nie za wszystko.
Zastanawiając się, czy przeprosić, zadaj sobie pytanie: Czy w jakikolwiek sposób to ja do tego przyczyniłam? jeżeli nie ponosisz osobistej odpowiedzialności, nie masz powodu, by przepraszać. A jeżeli zdarzenie, o którym mowa, było winą kogoś innego, pozwól mu ponieść konsekwencje.
Pamiętaj, iż na świecie są ludzie, którzy choćby nie mają w sobie na tyle uprzejmości, by przeprosić Cię za swoje przewinienia – więc ostatnią rzeczą, jakiej powinnaś, jest przepraszanie za rzeczy, których nie zrobiłeś źle.
Wahanie się przed powiedzeniem „nie”, ponieważ może to nie podobać się innym.
Jako dziecko byłeś uwarunkowana, aby być posłuszna swoim toksycznym rodzicom, choćby kosztem własnego dobra i podstawowych potrzeb. Byłaś karana, gdy odmówiłaś spełnienia ich żądań. Powiedzenie „tak” było istotną częścią twojego przetrwania jako bezradnego dziecka, które zrobiło wszystko, co w jego mocy, aby rodzic go nie odtrącił.
A przecież mówienie „nie” jest częścią stawiania zdrowych granic. Kluczem jest sprawdzenie w sobie, dlaczego boisz się powiedzieć „nie”. Codziennie zadawaj sobie pytanie: „Czy robię to, aby zadowolić kogoś innego, czy naprawdę tego chcę?”.
Wątpienie we własne postrzeganie i niesłuchanie swojej intuicji
Chociaż jesteśmy bardzo wrażliwe i intuicyjne, przez większość naszego życia oprawcy zmuszali nas do myślenia inaczej. Mamy tendencję do niedoceniania własnych emocji i instynktów, jednocześnie przeceniając zdanie innych. Może to doprowadzić nas do bardzo niebezpiecznych sytuacji, takich jak toksyczne przyjaźnie, związki, środowisko pracy lub podejrzane interesy.
Istnieje kilka prostych pytań, które możesz zacząć zadawać sobie, jeżeli chcesz zrozumieć, czy problem dotyczy ciebie, czy tej drugiej strony. Czy wszyscy sprawiają, iż czujesz się niekomfortowo, czy to głównie ta jedna osoba uruchamia twój wewnętrzny „czujnik dymu”? Czy zauważyłaś u tej osoby podobne toksyczne zachowania, jakich doświadczyłaś u swoich rodziców? Czy kiedykolwiek traktowałabyś kogoś tak, jak ta osoba traktuje ciebie?
Te pytania mogą pomóc ci odzyskać swoje podstawowe prawa i spojrzeć na sytuację z wielu perspektyw. Na przykład, często jako dzieci narcyzów mamy tendencję do przedkładania cierpienia innych nad własne.
Sprawdzenie, czy ktoś jest zwykłym dupkiem, jest w porządku – i iż nie ma to nic wspólnego z tobą.
Nieustanne sprawdzanie, co ktoś inny myśli o tobie, bez zwracania uwagi na to, co naprawdę czujesz do tej osoby
Ponieważ wychowałeś się w chaotycznym, niestabilnym środowisku, zrozumiałe jest, iż boisz się sytuacji, w których prawdopodobnie napotkasz możliwość zmiany. W rezultacie zawsze obserwujesz, czy coś się zmienił. Zawsze kwestionujesz status swoich najbardziej intymnych związków. Nie masz pojęcia, co myślą o tobie inni, więc w rezultacie próbujesz odzyskać kontrolę, mikrozarządzając swoimi relacjami.
Tymczasem zdrowszą drogą byłoby cofnąć się i ponownie ocenić, czy ludzie, których tak desperacko próbujesz się trzymać, w ogóle zasługują na miejsce przy twoim stole. Czy zasługują na twoją energię i wysiłek? Czasami jesteśmy tak pochłonięci tym, jak postrzegają nas inni, iż zapominamy szanować to, co do nich czujemy.
Zapominamy dać sobie pozwolenie na nielubienie kogoś, rozwiązywanie konfliktów, konfrontację, a choćby po prostu przyznanie się, iż ktoś osiągnął epicki poziom dupka. Uznaj rzeczywistość, zamiast próbować przerobić swoje postrzeganie toksycznych ludzi na coś bardziej akceptowalnego społecznie. Niektórzy ludzie są naprawdę okropni i to jest w porządku – to nie znaczy, iż musisz ich tolerować. I choćby jeżeli są godnymi zaufania przyjaciółmi lub partnerami, nie są arbitrami naszej samooceny ani prawa do bycia kochanym.
Myślenie o kimś wychowanym w taki sposób, by być zależnym od walidacji innych, może być przerażające, ale możemy i przetrwamy z nimi lub bez ich aprobaty. Niektóre osoby słusznie należy usunąć ze swojego życia, podczas gdy inne zapewnią źródło bezpieczeństwa i wsparcia. Kluczem jest dostrzeżenie różnicy.
Wychwytywanie mikrosygnałów porzucenia lub niezadowolenia
Dzieci narcyzów stają się hiperświadome i dostrojone do mikroekspresji: gestów, zmian tonu głosu, które sygnalizują porzucenie lub niezadowolenie. Musiały zdawać sobie z tego sprawę, aby przetrwać i radzić sobie z nagłymi zmianami w swoim środowisku. Musiały wiedzieć, kiedy następny atak wściekłości ich rodziców miał się rozpocząć lub co mogły „zrobić”, aby uniknąć kary.
Jako dorosły masz bardzo intuicyjne podejście do motywacji innych, a także do ich prawdziwych emocji. Łapiesz subtelne zmiany z niesamowitą łatwością. Ten dar można mądrze wykorzystać do poruszania się w interakcjach społecznych, ale może też być przytłaczający. Czasami to nadmierne skupienie przeszkadza w posiadaniu własnego zdania.
Trudności z zaufaniem
Twoje zaufanie było wykorzystywane raz po raz. Nic dziwnego, iż masz trudności z wpuszczaniem ludzi do swojego serca. To nie znaczy, iż się mylisz – to po prostu świadectwo traumy, jaką przeżyłaś.
W wielu przypadkach spowolnienie i poświęcenie czasu w zaufanie jest dobrą rzeczą – oznacza to, iż masz świadomość, iż istnieją emocjonalni drapieżcy, którzy mogą wykorzystać twoją dobroć. Ale są też ludzie godni zaufania, po prostu musisz chcieć zobaczyć ich takimi, jakimi naprawdę są, a nie kim chcesz, żeby byli lub kim udają.
Problematyczny związek z niewygodnymi emocjami, takimi jak ból i wściekłość: albo całkowicie je tłumisz, albo pozwalasz, by cię pochłonęły
Dzieci narcyzów są od najmłodszych lat chronicznie upośledzone emocjonalnie. Są uwarunkowane, aby wierzyć, iż ich emocje nie mają znaczenia lub iż czynią je ułomnymi. Uczą się tłumić swój gniew i tłumić ból. W rezultacie mogą zakopać swoje prawdziwe emocje na całe życie. Rozwijanie zdrowszego stosunku do swoich emocji i znajdowania lepszego ujścia dla nich (pisanie, medytacja, poradnictwo, ćwiczenia) może zmienić życie.
Nauka identyfikowania i potwierdzania wszystkich swoich emocji może mieć najważniejsze znaczenie dla korzystania z podstawowych praw człowieka i wdrażania swoich granic. Ważne jest, aby nauczyć się konstruktywnie stawać w obronie siebie.
Nie trać nadziei. Pomimo zmagań dzieci narcyzów mają ogromną odporność i jeszcze więcej powodów, by utorować lepszą przyszłość sobie i przyszłym pokoleniom.
