ZAWSZE NIENAWIDZIŁAM MOJEGO OJCA, BO BYŁ MECHANIKIEM MOTOCYKLOWYM—ALE TERAZ JEŻDŻĘ JEGO HARLEYEM CO NIEDZIELĘ
Dorastając, marzyłam, żeby moje życie było bardziej… eleganckie. Tata mojej najlepszej przyjaciółki był chirurgiem. Mama innej koleżanki – znaną adwokatką. Ich domy pachniały waniliowymi świeczkami i nową skórą. Rodzice nosili nienagannie wyprasowane garnitury, jeździli luksusowymi samochodami i nigdy nie mieli smaru pod paznokciami.
A potem był mój ojciec—Wiesiek.
Mechanik motocyklowy. Tatuaże, ręce w plamach oleju, stare buty z dziurami. Zajeżdżał pod szkołę swoim wysłużonym Harleyem, broda powiewała jak dzika flaga, skórzana kurtka pokryta brudem, jakby właśnie wczołgał się spod ciężarówki.
Było mi wstyd.
Pamiętam, jak pewnego dnia w trzeciej klasie gimnazjum schowałam się za drzwiami szkoły, zobaczywszy go czekającego na parkingu. Moja przyjaciółka Kasia pomachała. „To twój tata?”
„Nie”—odpowiedziałam zbyt szybko. „To tylko… Wiesiek. Pracuje w warsztacie przy naszej ulicy.”
Nawet nie nazywałam go „tatą”. Nie publicznie. choćby w domu. „Wiesiek” trzymał dystans. Łatwiej było udawać, iż nie jestem córką faceta, który składa silniki, zamiast toczyć boje w sądzie.
On nigdy nie narzekał. Ani razu.
Gdy wymyślałam historie o rodzinie na szkolne projekty, tylko się uśmiechał. „Cokolwiek ci pomoże błyszczeć, córeńko”—mówił z cichym smutkiem w oczach.
Wciąż pamiętam go żywego—na moim dyplomie.
Powinna to być chwila dumy. Przyszedł w swoich najlepszych dżinsach i niebieskiej koszuli, której nie widziałam od lat. choćby przyciął brodę i uczesał włosy. Zauważyłam, jak stoi wśród innych rodziców—niezgrabny, wyłączony, trzymając bukiet polnych kwiatów w swoich zgrubiałych dłoniach.
Rodzice moich przyjaciół byli ubrani w markowe ciuchy. Ich zegarki lśniły. Ściskali dłonie profesorów. A potem był Wiesiek—moje przypomnienie wszystkiego, od czego uciekałam.
Gdy ceremonia się skończyła, a tłum otoczył nas, podszedł do mnie z otwartymi ramionami.
„Jestem z ciebie taki dumny, córeńko”—powiedział, a głos mu się załamał.
Cofnęłam się i podałam mu dłoń. „Dzięki, Wiesiek”—mruknęłam.
Jego uśmiech zgasł na sekundę. Spojrzał na moją rękę, jakby należała do obcej osoby. Ale uścisnął ją, skinął głową i nie powiedział już nic.
Trzy tygodnie później dostałam telefon.
Wypadek motocyklowy. Natychmiastowy. Bez bólu, mówili.
Nie płakałam. Nie od razu. Wmawiałam sobie, iż nie muszę. Nie byliśmy blisko. On żył swoim życiem. Ja szłam dalej.
Ale pogrzeb… to było coś zupełnie innego.
Spodziewałam się kilku członków rodziny. Może jego starego kumpla, Zbyszka. Zamiast tego kościół był wypełniony po brzegi. Ludzie, których nigdy wcześniej nie widziałam—motocykliści w kurtkach z naszywkami, nastolatkowie z łzami na policzkach, starsze kobiety trzymające zdjęcia owinięte w chusteczki, młode mamy z maluchami.
Stałam z przodu, oszołomiona, gdy podchodzili do mnie jeden po drugim.
Wysoki mężczyzna z wojskową krótką fryzurą ścisnął moją dłoń. „Twój tata odwiedzał mojego syna co tydzień po wypadku. Nigdy nie opuścił wtorku. Przynosił mu kawę i gazety o motoryzacji.”
Siedemdziesięcioletnia kobieta przytuliła mnie mocno. „Wiesiek naprawił mi piec za darmo, gdy nie było mnie stać. Przynosił zupę, gdy byłam chora. Kto jeszcze tak robi?”
Nastolatek obok mnie szlochał. „Nauczył mnie wymieniać klocki hamulcowe. Pomógł dostać pierwszą pracę. Mówił, iż warto we mnie wierzyć, choćby gdy rodzice nie wierzyli.”
I tak ciągle ktoś podchodził.
„Kupił nam wszystkim jedzenie po powodzi.”
„Utrzymywał świetlicę, gdy nikomu już na niej nie zależało.”
„Nigdy nie mówił o sobie. Po prostu przychodził, pomagał i szedł.”
Stałam tam, zawstydzona. Znali go lepiej niż ja.
Tej nocy wróciłam do jego warsztatu. Światło nad stołem wciąż było włączone. Narzędzia były poukładane z dziwnym rodzajem miłości—każdy klucz wypolerowany, każda śruba w oznaczonych szufladach. Na ścianie, między starymi kalendarzami i schematami, wisiało moje zdjęcie.
Pięcioletnia. Na jego ramionach, śmiejąca się, z różowym kaskiem zsuwającym mi się na oczy. Oboje uśmiechaliśmy się, jakby świat nie mógł nas dosięgnąć.
Opuściłam się na podłogę, łkając.
Na jego stole znalazłam list. Moje imię było napisane na kopercie jego koślawym pismem.
*„Moja córeńko, jeżeli to czytasz, to chyba mnie już nie ma. Mam nadzieję, iż zdążyłem powiedzieć, jak bardzo jestem z ciebie dumny, jak bardzo cię kochałem—zawsze. Wiedziałem, iż się mnie wstydzisz. Widziałem to. Czułem. Ale nigdy ci tego nie wypominałem. Goniłaś coś większego, lepszego. Tego ci życzyłem. Mimo wszystko, mam nadzieję, iż kiedyś zrozumiesz, iż naprawianie motocykli nigdy nie było tylko o silnikach. Chodziło o dawanie ludziom sposobu, by ruszyć dalej. Ty zawsze byłaś moim powodem, by iść naprzód. Nie dźwigaj żalu. Po prostu żyj dobrze. Jeździj czasem, jeżeli zechcesz. Harley jest teraz twój. Kochający, Tata.”*
Ten list coś we mnie pękł.
Spędziłam kolejne tygodnie, sprzątając jego warsztat. Nie z obowiązku—ale by być mu bliżej. Nauczyłam się wymieniać olej. Sprawdzać świece. Włączałam stare płyty rockowe, przy których nucił, pracując. A potem, w niedzielny poranek, wyjechałam jego Harleyem.
Na początku bałam się—ryk silnika, pęd wiatru, rozmazany świat wokół.
Ale wtedy usłyszałam jego głos w głowie.
*„Trzymaj się prosto, córeńko. Przechyl się w zakręt.”*
I tak zrobiłam.
Teraz jeżdżę co niedzielę. Starymi szosami, przez ciche osiedla, przez most, którym on jeździł każdego rankaI wiem, iż gdzieś tam jedzie ze mną, gdy słońce ogrzewa asfalt, a wiatr szepta mi do ucha jego słowa: „Jesteś moją największą dumą, córeńko”.
