Czasem w życiu zdarzają się takie chwile, iż nie wiadomo, czy śmiać się, czy płakać. Wczoraj miałam właśnie taką sytuację, od której do dziś trzęsą mi się ręce. Postanowiłam upiec ciasto — dawno nie rozpieszczałam rodziny domowymi wypiekami, a tu pogoda ładna, humor dopisywał, a wnuczka bawiła się w pokoju obok. Wszystko było gotowe, brakowało tylko jajek. Podchodzę do lodówki, otwieram drzwi… a tam pusto. Dwie godziny temu na pewno tam były. Schowałam je specjalnie, żeby nikt ich nie wziął. A tu — nic.
Naturalnie, poszłam zapytać synową — może wzięła, może odłożyła gdzie indziej. I wtedy zaczęło się… Rzuciła się na mnie: „Żałuje pani jajek dla wnuczki? Ona rano jadła jajecznicę!” Stałam jak wryta, nie wierząc własnym uszom. Serce bolało z przykrości. Odpowiedziałam: „Jesteś głupia…”. Tak, nie powstrzymałam się. Słowo ostre, ale jak inaczej, gdy oskarża się ciebie o skąpstwo przez parę jajek, które sama kupiłam?
A w odpowiedzi słyszę: „Kupię swoją lodówkę i niech każdy je tylko swoje!” Wyobrażacie to? Pod jednym dachem, w jednym mieszkaniu — i osobne lodówki? To już nie rodzina, tylko jakaś komunalka. A wszystko przez co? Przez to, iż ja — matka i babcia — ośmieliłam się zapytać o zniknięte jajka.
Nie jestem młodą kobietą. Żyję skromnie, bez luksusów. To mieszkanie to jedyne, co mam. Zdobyłam je ciężko, niemal przypadkiem. Żyję z emerytury, oszczędzam każdą złotówkę. Chodzę na targ, żeby kupić taniej, szukam promocji. A młodzi, jak mówią, „nie mają czasu”. Pracują, są zmęczeni, rozumiem. Syn — od rana do nocy w robocie, żeby jakoś wyciągnąć rodzinę z biedy. Na osobne mieszkanie nie ma szans. Nie mogą się wyprowadzić — najem drogi, kredyt niemożliwy. Więc żyjemy we trójkę w dwupokojowym: ja, syn, synowa i mała wnuczka. Staram się nie wtrącać, nie przeszkadzać, choćby cieszę się, iż jest choć trochę towarzystwa.
Ale życie razem to nie tylko wspólna kuchnia i łazienka. To szacunek. To zrozumienie, iż starszy człowiek też jest człowiekiem, też ma swoje potrzeby, przyzwyczajenia i, Boże odpuść, prawo do ciasta. A tu — awantura o dwa jajka. To nie pierwszy raz, gdy coś takiego się dzieje: garnek nie tam, gdzie powinien, patelnia zabrana, składnik, który chciałam wykorzystać, zjedzony. Milczę, znoszę. Ale tym razem nie wytrzymałam. Bo nie chodzi o jajka, nie o lodówkę i choćby nie o ciasto.
Chodzi o stosunek. O ten ból, gdy całe życie dajesz, opiekujesz się, karmisz, wychowujesz, a potem słyszysz, iż jesteś „skąpa”. A przecież to ja ich do siebie zaprosiłam, nie wyrzuciłam, nie odmówiłam. Podzieliłam się mieszkaniem, wszystko rzuciłam do jednego worka, żyjemy, jak potrafimy. A teraz proponują mi, żebym jadła osobno, żyła osobno i, w sumie, się nie wtrącała.
Rozumiem, iż jesteśmy z innych pokoleń. Oni mają swoje poglądy, ja swoje. Ale rodzina to nie lodówki. To nie o to, kto co zjadł. To o szacunek, troskę i wdzięczność. Nie żądam pokłonów. Ale usłyszeć zarzut o skąpstwo — to boli. Bardzo boli.
Teraz myślę: nie będę więcej się wtrącać. Zjedzą — trudno. Nie będzie — ugotuję sobie kaszę. Wspólny obiad? Niech jedzą osobno. Tylko pamiętajcie: nie dlatego, iż się obraziłam albo jestem skąpa. Tylko dlatego, iż wy tak zadecydowaliście. Wy tak chcieliście. A ja… ja to zapamiętam. I wyciągnę wnioski. W życiu najważniejsze jest, by nie tracić wzajemnego zaufania — bo gdy ono pęka, trudno je skleić.
