Zapytałam tylko, gdzie się podziały jajka a nazwano mnie skąpą. Synowa postanowiła kupić drugą lodówkę, żeby oddzielić swoją żywność.
Są chwile, gdy nie wiadomo, czy śmiać się, czy płakać. Wczoraj przeżyłam coś, od czego wciąż drżą mi dłonie. Postanowiłam upiec szarlotkę dawno nie rozpieszczałam rodziny domowym ciastem. Dzień był ciepły, humor dopisywał, a wnuczka bawiła się w pokoju obok. Wszystko gotowe, brakowało tylko jajek. Otwieram drzwi lodówki i nic. Zniknęły. A przecież jeszcze rano leżały na półce. Schowałam je specjalnie, żeby nikt nie wziął. I co? Pusto.
Naturalnie, spytałam synową, czy przypadkiem ich nie zabrała. Wtedy rozpętała się burza. Warknęła: Co? Żałujesz wnuczce jajek? Zjadła dziś jajecznicę! Stałam jak skamieniała, z bólem ściskającym serce. Odpowiedziałam: Jesteś naprawdę głupia Tak, nie wytrzymałam. Słowo ostre, ale jak reagować, gdy ktoś oskarża cię o skąpstwo przez dwa jajka, które sama kupiłaś?
A ona na to: Kupię swoją lodówkę i każdy będzie jadł swoje! Wyobrażacie to? Pod jednym dachem, w tym samym mieszkaniu, osobne lodówki? To już nie rodzina, tylko współlokatorzy. I wszystko przez co? Przez pytanie o zaginione jajka.
Nie jestem już młoda. Żyję skromnie, bez luksusów. To mieszkanie to wszystko, co mam. Zdobyłam je z trudem, niemal przypadkiem. Utrzymuję się z emerytury, licząc każdy grosz. Chodzę na targi, szukam promocji. Młodzi mówią, iż nie mają czasu. Pracują, są zmęczeni rozumiem. Syn od rana do wieczora w biurze, żeby wyrwać rodzinę z biedy. Na osobne mieszkanie nie ma szans. Nie mogą się wyprowadzić: czynsze wysokie, kredyt nieosiągalny. Więc żyjemy we czwórkę w kawalerce: ja, syn, synowa i wnuczka. Staram się nie przeszkadzać, cieszę się choćby z towarzystwa.
Ale wspólne życie to nie tylko jedna kuchnia i łazienka. To szacunek. To zrozumienie, iż starsza osoba też ma potrzeby, przyzwyczajenia i Boże odpuść prawo do upieczenia ciasta. A tu awantura o dwa jajka. To nie pierwszy raz: patelnia nie odłożona, garnek pożyczony, składniki znikające tuż przed gotowaniem. Milczę, znoszę. Ale tym razem nie wytrzymałam. Bo to nie chodzi o jajka, lodówkę, ani choćby o szarlotkę.
Chodzi o szacunek. O ból, gdy całe życie dba się o innych, karmi, wychowuje, a słyszy się, iż jest się skąpym. A przecież to ja ich przygarnęłam, nie odpędzając. Dzieliłam mieszkanie, wszystko wspólne, żyjemy, jak umiemy. A teraz słyszę, żeby jeść osobno, żyć osobno, trzymać się z boku.
Wiem, różne pokolenia, różne poglądy. Ale rodzina to nie lodówki. Nie to, kto co zjadł. To szacunek, uwaga, wdzięczność. Nie chcę pokłonów. Ale usłyszeć, iż jest się skąpym to boli. Bardzo.
Teraz myślę: nie będę się już wtrącać. jeżeli wszystko zjedzą, trudno. jeżeli nic nie zostanie, zrobię makaron. Wspólny obiad? Niech jedzą sami. Ale niech wiedzą jedno: nie dlatego, iż jestem obrażona albo skąpa. To ich wybór. Oni tak chcą. A ja zapamiętam. I wyciągnę wnioski.
Życie uczy, iż szacunek znika szybciej, niż się go zdobędzie. Ale rodzina nie dzieli się przez jajka ani przez nic innego.
