Byłam najstarsza w licznej rodzinie, dorastając w małej wiosce pod Poznaniem. Cały ciężar opieki nad młodszym rodzeństwem spadł na moje barki. Gotowałam im, leczyłam przeziębienia, odprowadzałam do przedszka i szkoły. Rodzice nigdy nie pytali, czy chcę to robić—po prostu rzucali: „Musisz!”—i koniec.
Przyjaciół prawie nie miałam. Nie starczało czasu, a rówieśnicy wyśmiewali się, nazywając mnie „nianią” i „popychadłem”. Ich słowa paliły jak ogień, często płakałam w ukryciu, chowając się w stodole. Ojciec, widząc łzy, sięgał po pas. „Wybiję ci głupoty z głowy!”—wrzeszczał, a każdy raz bolał nie tylko ciało, ale i duszę.
Dzieciństwa nie było. Po dziewiątej klasie rodzice postanowili, iż zostanę kucharką—żeby rodzina zawsze była najedzona. Wysłali mnie do zawodówki, choćby nie pytając. Zgodziłam się, jak zawsze, zaciśniętymi zębami.
Po trzech latach dostałam pracę w małej stołówce w Łodzi. Ojciec żądał, żebym znosiła jedzenie do domu, ale odmawiałam. Matka natychmiast rzucała oskarżenia: „Egoistka! Przez ciebie wszyscy głodują!” Moją pierwszą wypłatę zabrali bez słowa. Gdy dostałam drugą, spakowałam rzeczy i uciekłam. Kupiłam bilet na pierwszy lepszy pociąg, nie zastanawiając się, dokąd jedzie. Ważne było tylko uciec z tego piekła. Wiedziałam: jeżeli zostanę, moje życie się skończy.
Było ciężko. Podejmowałam się każdej pracy: myłam klatki schodowe, zamiatałam ulice, aż w końcu zatrudniłam się w kawiarni jako zmywaczka. Dopiero po latach dopuścili mnie do kuchni. Oszczędzałam każdy grosz, choćby gdy zarabiałam więcej. Marzenie o własnym mieszkaniu, gdzie sama stanowię o sobie, nie pozwalało mi się poddać. Mieszkałam u starszej kobiety, Barbary Nowak, która stała mi się bliższa niż rodzina. Brała symboliczną opłatę, a ja pomagałam jej w domu. Każdy wieczór witała mnie gorącą herbatą z miętą i świeżo upieczonymi drożdżówkami. W tych chwilach czułam się naprawdę szczęśliwa.
Poznałam potem Marka, mojego przyszłego męża. Nie było wesela—tylko urzędowy ślub. Zamieszkaliśmy u jego rodziców, a po roku urodziłam córkę, potem syna. Życie zdawało się układać, ale przeszłość nie dawała za wygraną. Rodzice zaczęli nawiedzać mnie w snach—ich surowe twarze, ich krzyki. Opowiedziałam o tym Markowi i postanowiliśmy ich odwiedzić. Chciałam się pogodzić, pokazać wnuki, odnowić więź. Kupiłam pełne torby prezentów—czekoladki, owoce, wędliny—i szykowałam się na spotkanie z drżeniem serca.
Lecz gdy przekroczyłam próg rodzinnego domu, zamiast uścisków przywitały mnie przekleństwa. Rodzice obrzucili mnie wyzwiskami, a ojciec podniósł na mnie pięść. Bracia popili się, najmłodsza siostra wpadła w złe towarzystwo. Nikt choćby nie spojrzał na moje dzieci, nie spytał, jak mi się wiodło. Matka zatrzasnęła drzwi przed moim nosem, krzycząc: „Zdrajczyni!” Stałam oszołomiona, zaciskając palce na uchwytach ciężkich toreb. Może ktoś nazwie mnie drobną, ale odwróciłam się, zabrałam prezenty i wyszłam. Na zawsze. choćby na ich pogrzeb nie wrócę.
