Kiedy zamykałam oczy, wciąż widziałam jego twarz. Uśmiechniętą, pełną ciepła i miłości. Mój mąż, Tomek, odszedł niespodziewanie, zabrany przez okrutny los zaledwie rok po naszym ślubie. Miałam zaledwie 26 lat i zostałam sama, pogrążona w żalu i bólu.
Jeszcze nie otrząsnęłam się z traumy utraty, gdy na moje barki spadł kolejny cios. Teściowa, pani Ewa, od zawsze chłodna i dystansowana, zaczęła nachalnie domagać się ode mnie pieniędzy. Tłumaczyła, iż potrzebuje ich na leki, rachunki i inne wydatki, a ja, jako jedyna osoba z rodziny Tomka, mam obowiązek jej pomóc.
Początkowo starałam się jej pomagać. Dawałam jej część swojej pensji, oszczędności, a choćby sprzedałam kilka wartościowych pamiątek po Tomku. Ale apetyt pani Ewy rósł z każdym dniem. Domagała się coraz więcej, a jej roszczenia stawały się coraz bardziej bezczelne.
Czułam się bezradna i uwięziona. Z jednej strony wciąż kochałam Tomka i chciałam szanować jego wolę, a z drugiej strony nie mogłam pozwolić, by teściowa wykorzystywała moją słabość i żałobę.
Pewnego dnia, gdy pani Ewa po raz kolejny żądała ode mnie pieniędzy, w końcu wybuchłam. Nie mogłam dłużej tłumić w sobie gniewu i frustracji. Wykrzyczałam jej, iż nie jestem bankomatem i nie dam jej ani złotówki więcej.
Pani Ewa była zaskoczona i oburzona moją reakcją. Doszło do ostrej kłótni, podczas której padły gorzkie słowa. W końcu teściowa wybiegła z mieszkania, trzaskając drzwiami.
Poczułam ulgę, ale jednocześnie smutek. Wiedziałam, iż to nie koniec konfliktu. Pani Ewa z pewnością nie odpuści i będzie szukać sposobu, aby mnie ukarać.
Byłam sama, bez wsparcia rodziny i przyjaciół, którzy nie rozumieli mojej sytuacji. Czułam się jak w potrzasku, uwięziona między żalem po mężu a chęcią chronienia siebie przed chciwą teściową.
Nie wiedziałam, co robić dalej. Czy mam walczyć o swoje prawa i narażać się na kolejne konflikty z panią Ewą? Czy mam ustąpić i pozwolić jej się wykorzystywać?
%20(2).jpg)
