Cisza w kościele była przytłaczająca. Ludzie siedzieli w ławkach, pochylając głowy, a jedynym dźwiękiem, jaki rozbrzmiewał, było ciche szlochanie najbliższych. Trumna stała na środku, otwarta, otoczona kwiatami, wśród których dominowały białe lilie – jego ulubione kwiaty. Anna siedziała tuż obok, ubrana w czarną suknię, z twarzą schowaną w dłoniach. Jej mąż, Jan, leżał tam, spokojny i cichy, jakby jeszcze przed chwilą po prostu drzemał.
Nie mogła uwierzyć, iż to wszystko wydarzyło się tak nagle. Jeszcze miesiąc temu żyli, rozmawiali, planowali przyszłość. A teraz? Teraz była tutaj, sama, a trumna miała zostać za chwilę zamknięta na zawsze. Na zawsze. Te słowa dźwięczały jej w głowie, przypominając, iż nigdy już go nie zobaczy, iż życie, które zbudowali razem, skończyło się bezpowrotnie.
Kiedy kapłan zakończył modlitwę, podniósł wzrok i kiwnął głową w stronę grabarzy, którzy powoli zaczęli podchodzić do trumny, przygotowani, by zamknąć wieko. Ludzie wstali, gotowi pożegnać Jana ostatnim spojrzeniem, ale wtedy Anna podniosła się niespodziewanie z ławki. Jej ruch był szybki, nagły, jakby coś przypomniała sobie w ostatniej chwili.
– Poczekajcie chwilę – powiedziała cicho, ale stanowczo. Cała sala zamilkła, a grabarze przystanęli, niepewni, co robić.
Wzrok wszystkich obecnych skierował się na Annę. Ludzie szeptali między sobą, zastanawiając się, co chce zrobić. Wszyscy wiedzieli, iż była zdruzgotana, iż strata męża była dla niej ciosem nie do zniesienia, ale teraz, w tym momencie, było coś więcej. Coś ukrytego.
Anna podeszła bliżej trumny, jakby ignorując szeptających wokół ludzi. Jej dłonie drżały, ale w jej spojrzeniu było coś nieugiętego, coś, co świadczyło, iż miała do spełnienia istotną misję. Oparła się o brzeg trumny i spojrzała na swojego zmarłego męża, jakby chciała jeszcze raz zapamiętać każdy szczegół jego twarzy. Było coś, co musiała zrobić, coś, co obiecała mu jeszcze przed jego śmiercią.
– Obiecałam mu coś – powiedziała, bardziej do siebie niż do zebranych, ale jej słowa były na tyle głośne, iż wszyscy mogli je usłyszeć.
Cofnęła rękę i sięgnęła do małej, srebrnej torebki, którą trzymała przy sobie przez cały pogrzeb. W środku było coś małego, coś, co ukrywała od momentu, kiedy Jan zmarł. To był jego ostatni list.
Zaledwie kilka dni przed śmiercią, Jan – choć wyniszczony chorobą – poprosił ją, by spełniła jego ostatnie życzenie. Było to coś, czego wcześniej nie rozumiała, ale teraz wiedziała, iż musi to zrobić. Mówił jej, iż kiedy nadejdzie ten moment, będzie wiedziała, co zrobić. I właśnie teraz, przy zamknięciu trumny, Anna wiedziała.
Wyjęła mały, starannie złożony kawałek papieru, który teraz wydawał się cięższy niż kiedykolwiek wcześniej. Ludzie patrzyli na nią z napięciem, nie wiedząc, co się wydarzy. Nikt nie śmiał się odezwać, a Anna drżącymi palcami rozwinęła list. To była jego ostatnia wiadomość, słowa, które napisał z ostatnich sił.
Nie czytała go na głos. Zamiast tego, pochyliła się nad trumną, delikatnie wsunęła list w jego ręce i pocałowała go w czoło.
– Zabierz to ze sobą, Janie – wyszeptała, a jej głos był ledwie słyszalny.
W tym momencie zamknęła oczy, pozwalając łzom popłynąć swobodnie. Była gotowa.
Wiedziała, iż spełniła jego ostatnie życzenie, choćby jeżeli nie wszyscy rozumieli, co się właśnie wydarzyło. List zawierał słowa, które miały zostać tylko między nimi. Były to słowa pożegnania, tajemnicy, której nigdy nie zdradziła, a teraz Jan zabrał je ze sobą na zawsze.
Kiedy w końcu cofnęła się od trumny, grabarze ponownie podeszli, by zamknąć wieko. Tym razem Anna nie protestowała. To był koniec, ale jednocześnie nowy początek. Spełniła jego ostatnią prośbę, oddała mu to, co należało tylko do nich.
– Możecie zamykać – powiedziała cicho, z łagodnym uśmiechem na ustach. Czuła spokój.
Ludzie wokół szeptali, nie wiedząc, co dokładnie się wydarzyło. Ale Anna wiedziała, iż nie muszą wiedzieć. To była ich tajemnica, ich ostatnia rozmowa, której nikt inny nie zrozumie. Trumna została zamknięta, a jej mąż odszedł na zawsze, zabierając ze sobą te ostatnie, najważniejsze słowa.
Ona spełniła swoje zadanie.
