Kocham zwierzęta całym sercem, więc przyjmuję "na przechowanie" psy i koty. Nie gonię za dużymi zyskami, więc nie staram się przyjmować jak największej liczby zwierząt. Wręcz przeciwnie, wolę stałych klientów. Dochód jest dobry, a przyjemność obcowania ze zwierzętami daje mi euforia i komfort.
Mam prywatny dom, jest wystarczająco dużo miejsca dla wszystkich. Prawie cały czas mam 3-4 psy i tyle samo kotów. To zabawne, ale choćby jeżeli przyprowadzą mi zwierzę o złym temperamencie, zachowuje się ono dobrze w moim "przedszkolu". Atmosfera tutaj jest dobra i przyjazna. Mam ulubioną wnuczkę Anię, która ma sześć lat. Bardzo lubi do mnie przychodzić. Ale synowa Ela jest twardą dziewczyną. W żaden sposób się nie rozumiemy.
Moja wnuczka to bardzo piękna dziewczyna. Rzadko ją teraz widuję, ale chcę kupić jej nową sukienkę, poczęstować czymś smacznym i dać zabawkę. Któregoś dnia Ela zaczęła płakać przez telefon, iż musi przygotować ją do szkoły, a koszty są niebotyczne.
Dałam jej więc swoją kartę do konta, na które przychodzi moja emerytura. - Możesz z niej kupić wszystko do szkoły swojej córki — powiedziałam. Ela westchnęła smutno, ale wzięła kartę. Dostaję emeryturę co miesiąc. Powiedziałam "wydaj na owoce, ubrania, buty dla Ani". Widzę po Elce, iż żyją oszczędnie. Kiedyś robiła sobie piękny manicure, układała włosy, kupowała sukienki. Ale po tym, jak rzuciła pracę, nie miała wystarczająco dużo pieniędzy.
Spokojnie oddałam kartę, bo zwykle nie dotykałam emerytury — oszczędzałam ją na duże zakupy. A teraz mam ważniejszą rzecz do zrobienia — wspierać Anię. Oczywiście miałam też samolubną myśl. Postanowiłam, iż jeżeli uda mi się uszczęśliwić Elę, będzie częściej przyprowadzać do mnie Anię. I rzeczywiście, pewnego dnia zadzwoniłam do synowej i zaproponowałam spotkanie w cukierni. Ela zgodziła się i przyprowadziła ze sobą Anię. Ale zamówiła wszystko dla siebie i córki, i spojrzała na mnie.
Nie mam nic przeciwko płaceniu, ale moja synowa ma przecież moją kartę bankomatową. I jest uzupełniana co miesiąc. Mogła sama za to zapłacić, ale nie chciałam robić sceny, więc zapłaciłam za wszystko. Przy okazji zobaczyłam, iż Ela wyglądała dobrze — była modnie ubrana i stylowo uczesana. Nie podobało mi się, jak ubrana była Ania. Zapytałam synową, co kupiła mojej wnuczce, a ona powiedziała coś niejasnego. Zamiast tego powiedziała mi, ile wydała na kluby i grupy hobbystyczne dla dziewczynki.
Następnym razem, gdy się spotkałyśmy, zobaczyłam, iż Ela ma na sobie nową sukienkę, natomiast Ania miała tornister wyraźnie z drugiej ręki. I znowu nic nie powiedziałam. Aż pewnego dnia przyszedł do mnie mój syn Szymon. Z apetytem zjadł mój barszcz i rumieniąc się, poprosił o pożyczenie pieniędzy.
Tłumaczył, iż brakuje na dodatkowe zajęcia dla Ani, iż żona wypomina mu, jak źle ubrana jest ich córka... Byłam zaskoczona i zła jednocześnie. Przypomniałam sobie, iż Elka prosiła, żebym nie mówiła synowi, iż wykorzystuje moją emeryturę... O żmija! Wydaje moją emeryturę na paznokcie i sukienki, a dziecko do szkoły posyła w łachmanach. Nic nie powiedziałam mojemu synowi. Dałam mu pieniądze, które zaoszczędziłam na budowę wanny.
Sama rozmawiałam z Elką i doprowadziłam moją bezwstydną synową do płaczu. Zabrałam jej kartę i powiedziałam, iż jeżeli nie przyprowadzi do mnie Ani, powiem Szymkowi, iż "kradnie" moją emeryturę. Ośmieliła się również zawstydzić mojego syna za to, iż nie ma wystarczająco dużo pieniędzy. Ela opuściła mnie z dąsem.
Nawet się nie pożegnała. Miesiąc później znów dostała pracę. Zaczęła kupować córce ładne ubrania i zabawki. Pewnego razu zaproponowała, żebyśmy wybrali się we trójkę do zoo. Sama zapłaciła za wstęp i kupiła nam wszystkim lody.
