Miałam dobre małżeństwo, urodziłam troje dzieci, opiekuję się wnukami... W weekendy kopię w ogrodzie i plotkuję z sąsiadkami na ławkach. Tak, nie jestem jeszcze stara, mam dopiero 63 lata, ale nie jestem już dziewczyną.
Zaczęłam wieść typowe, stare życie. Ale wtedy stało się coś, co dla wszystkich zdrowego na umyśle człowieka wydaje się być czymś strasznym. Na tyle strasznym, iż włosy stają mi dęba, i to nie tylko na głowie.
Krótko mówiąc, mój mąż mnie zdradzał. Jest starszy ode mnie o trzy lata i miał romans z młodą sprzedawczynią ze sklepu niedaleko mojego domu. Efekt był spodziewany — złapałam go prawie za rękę, nie próbował zaprzeczać, zaproponował rozwód. W ten sposób zostałam sama na emeryturze.
Na początku po prostu położyłam się na łóżku, zamknęłam oczy i leżałam tam godzinami. Ale "zbawienie", na które czekałam, nie nadeszło — moje zdrowie było doskonałe, więc gdzie mogłam iść przed czasem... Możesz powiedzieć, iż to bzdura i nie możesz się tak prowadzić ze względu na męża. Częściowo się zgodzę, ale ważne jest, aby zrozumieć, iż nie tyle chodzi o mężczyznę, ile o zmarnowane życie. Wierzyłam w tego człowieka przez wiele lat, planowałam coś, marzyłam o czymś... I w jednej chwili wszystko się zawaliło. Stąd depresja i wiele innych rzeczy.
Byłam bardzo zdesperowana i po kilku latach rzucania się i przewracania zamierzałam pójść do domu opieki. Będą mnie karmić i leczyć, jeżeli zajdzie taka potrzeba. Znowu będzie z kim porozmawiać. Postanowiłam podzielić się tymi przemyśleniami z moją najstarszą córką Anną.
Mamo, czy ty zwariowałaś? - zapytała mnie córka, gdy przestałam opowiadać jej o swoim stanie i planach z nim związanych. - Patrzyłaś kiedyś na siebie w lustrze? - Co jest ze mną nie tak? Przeraziłam się, myśląc, iż z żalu i stresu stałam się bardzo brzydka. - Nie wyglądasz na 50 lat. - Córka zaczęła mnie przekonywać, iż nie jestem jeszcze stara, iż mogę zacząć życie od nowa. Nie wierzyłam jej.
Postanowiłam jednak uspokoić Anię, postarać się trochę umalować, lepiej ubrać i pójść do teatru na jakiś modny spektakl. W jej mniemaniu chodziło o to, żebym mimo wieku przez cały czas była atrakcyjna dla mężczyzn. Na przykład, iż na pewno znajdzie się jakiś samotny staruszek, który się mną zainteresuje i obdarzy miłością, lojalnością i innymi dobrymi rzeczami. Czy jej uwierzyłam? Nie, w żadnym wypadku. Chociaż, szczerze mówiąc, zasiało to nadzieję w mojej duszy.
Po raz pierwszy od czasu zdrady mojego niegdyś ukochanego męża poczułam ciepło i lekkość w sercu. Nie będę szczegółowo opisywać, przez co przeszłam w ciągu następnych kilku dni. Moja córka zabrała mnie do sklepów odzieżowych i kosmetycznych, salonów paznokci i fryzjerów. Tworzyła, jak to określiła, uroczy wizerunek wieku. Sprawiła, iż wyglądałam jak szanowana dama, wolna, trochę frywolna. "Ugh, co za wulgarność", pomyślałam, stojąc przed drzwiami teatru pewnego letniego wieczoru. Mój wizerunek wydawał się wulgarny, zbyt młody... Przesada! Mimo to weszłam do teatru i od razu przyciągnęłam wzrok kilku starszych panów.
W przerwie jeden z nich zaprosił mnie na filiżankę kawy. Siedzieliśmy przy ladzie w kawiarni, rozmawiając i śmiejąc się. Zapomniałam o mojej depresji, byłym mężu i planach pójścia do domu spokojnej starości. Myślę, iż choćby trochę się zauroczyłam tym miłym staruszkiem...
Nigdy nie znalazłam nowego partnera do życia i tak naprawdę wcale go nie szukałam. Ale jestem niezmiernie wdzięczna mojej córce. Myślałam, iż moje życie się skończyło i iż emerytura będzie piekłem. Ale ona otworzyła mi oczy, pokazując, iż wciąż jestem kobietą, która potrafi czarować i cieszyć się życiem. Dziękuję jej za to, nigdy tego nie zapomnę i będę jej dziękować przy każdej okazji!
