Po tak długim związku czekałam, aż się oświadczy, ale nigdy tego nie zrobił, choćby gdy zaszłam w ciążę. Urodziłam mu bliźniaki. Miesiąc po narodzinach dzieci, Paweł poszedł do sklepu i, jak w kiepskim dowcipie, nigdy nie wrócił.
Próbowałam się do niego dodzwonić, ale nie odbierał. Cztery dni później napisał wiadomość. Brzmiała ona mniej więcej tak: "Dorotko, mam depresję. Poszedłem do domu rodziców, muszę być sam".
Zostawił mnie samą z dwójką dzieci, ponieważ cierpiał na depresję! Nawiasem mówiąc, nie obchodziło go, iż nie pracuję i nie mam pieniędzy. Doskonale wiedział, iż nie mam do kogo zwrócić się o pomoc. Mam tylko matkę jako rodzica, ale ona ledwo utrzymuje się z emerytury.
Nie wiem, co by się z nami stało, gdyby w naszym życiu nie pojawiła się Marta. Jest naszą sąsiadką z dołu. Dowiedziała się o mojej sytuacji i postanowiła mi pomóc. Na początku zatrudniła mnie w swoim salonie jako sprzątaczkę za dobrą pensję. Kiedy byłam w pracy, moja przyjaciółka opiekowała się dziećmi.
Jestem jej bardzo wdzięczna za pomoc. Potem zorganizowała dla mnie darmowe kursy manicure, nauczyłam się fachu i zaczęłam dobrze zarabiać. Z czasem stanęliśmy na nogi. Sama opiekuję się dwójką dzieci. Paweł nigdy nie skontaktował się z nami po wyjeździe i nie poinformował nas o tym. Niedawno dowiedziałam się od nowych przyjaciół, iż Paweł się ożenił. Nie sądzę, żeby kiedykolwiek mnie kochał.
