Miałam 21 lat, gdy za niego wyszłam. W długiej, koronkowej sukni i z nadzieją w oczach. On był moim pierwszym i jedynym. Razem budowaliśmy dom, wychowywaliśmy dzieci, przeżyliśmy wzloty i upadki. Było różnie — jak w każdym małżeństwie. Ale nigdy, przenigdy, nie przyszło mi do głowy, iż kiedyś usłyszę właśnie to.
To była zwykła środa. Ugotowałam jego ulubioną zupę. Zjadł ją w milczeniu, jak zwykle. Potem spojrzał na mnie, ale ten wzrok był obcy. Zimny. I wtedy powiedział:
– Już cię nie kocham. Odchodzę.
Myślałam, iż to jakiś ponury żart. Roześmiałam się nerwowo. Ale on nie żartował. Wstał od stołu, wziął przygotowaną walizkę i wyszedł. Bez krzyku. Bez pożegnania. Po prostu… zniknął.
Dzieci były w szoku. Znajomi pytali, co się stało. A ja? Ja nie potrafiłam odpowiedzieć. Bo co można powiedzieć, gdy po 40 latach ktoś przestaje cię kochać, jakbyś była zużytą książką na półce?
Z czasem dowiedziałam się, iż odszedł do innej. Młodszej. Wesołej. Podobno „odmieniła jego życie”. Zaczęli jeździć na wycieczki, publikować wspólne zdjęcia w internecie, chodzić za rękę po parku, gdzie jeszcze niedawno spacerowaliśmy razem.
A ja?
Zostałam z pamiątkami. Z jego kubkiem w szafce. Z koszulą, której nie miałam siły wyrzucić. Z ciszą w łóżku, gdzie zawsze spał po lewej stronie. Z uczuciem, iż całe moje życie było tylko tłem dla jego decyzji.
Codziennie patrzę w lustro i widzę kobietę, która już nic nie musi, ale wciąż wszystko czuje. Czasem łapię się na tym, iż czekam na dźwięk klucza w drzwiach. Że wierzę, iż wróci i powie, iż to był tylko zły sen.
Ale nie wraca.
Bo po 40 latach można przestać kochać. I zostawić kogoś z całym ciężarem wspomnień.
