Czterdzieści lat małżeństwa. Czterdzieści lat wspólnego życia, budowania domu, wychowywania dzieci, wspierania się w trudnych chwilach. Myślałam, iż znam mojego męża, Marka, lepiej niż kogokolwiek na świecie. Aż do dnia, gdy wszystko, w co wierzyłam, legło w gruzach.
Zaczęło się niewinnie. Przeglądając dokumenty w naszym biurku, przypadkiem natknęłam się na rachunki. Były tam paragon z ekskluzywnej restauracji, którą nigdy nie odwiedziliśmy razem, i rachunek za hotel, którego nazwa brzmiała znajomo, ale nigdy tam nie byliśmy. Zaniepokoiłam się, ale nie chciałam wyciągać pochopnych wniosków.
– „Marek, co to za rachunki?” zapytałam spokojnie, pokazując mu znalezione dokumenty.
Jego twarz momentalnie zmieniła wyraz. Zobaczyłam w jego oczach coś, czego nigdy wcześniej nie widziałam – strach.
– „To nic, Elu,” odpowiedział, wymijająco. „To rachunki służbowe, nie musisz się nimi przejmować.”
Ale coś we mnie pękło. Po tylu latach wspólnego życia znałam go zbyt dobrze, by uwierzyć w tę wymówkę.
Przez kolejne dni próbowałam przekonać samą siebie, iż może rzeczywiście przesadzam, iż Marek nigdy by mnie nie zdradził. Ale moje obawy narastały. Zaczął częściej wychodzić z domu wieczorami, jego telefon zawsze był przy nim, a rozmowy stały się krótkie i powierzchowne. Czułam, iż coś jest nie tak.
Pewnego wieczoru, gdy Marek znów „musiał” wyjść, postanowiłam to sprawdzić. Z drżącymi rękami wzięłam telefon i zadzwoniłam do jednej z jego koleżanek z pracy, z którą często rozmawiał.
– „Czy Marek jest u ciebie?” zapytałam, próbując brzmieć spokojnie.
– „Nie, Elu,” odpowiedziała zdziwiona. „Nie widziałam go od tygodni poza biurem.”
Poczułam, jak ziemia usuwa mi się spod nóg. Postanowiłam śledzić go, kiedy kolejny raz wychodził z domu. Gdy zatrzymał się przed niewielkim domem na przedmieściach, poczułam, iż moje serce bije jak szalone. Z samochodu wysiadła kobieta, młodsza ode mnie, z długimi blond włosami. Przywitała go uśmiechem, a on pocałował ją w policzek.
To był moment, w którym moje życie się rozpadło. Czy to była jego kochanka? Czy ten dom był ich wspólnym miejscem?
Nie miałam odwagi konfrontować się z nim od razu. Spędziłam całą noc, siedząc w kuchni, próbując zrozumieć, co poszło nie tak. Czy całe nasze małżeństwo było kłamstwem? Czy kiedykolwiek mnie kochał?
Następnego dnia, kiedy wrócił do domu, spojrzałam mu prosto w oczy.
– „Marek, czy masz coś, co chciałbyś mi powiedzieć?” zapytałam.
Zobaczyłam, jak jego twarz blednie. Wziął głęboki oddech i usiadł.
– „Elu… przepraszam. Powinienem był ci powiedzieć wcześniej.”
To była najtrudniejsza rozmowa mojego życia. Przyznał, iż od lat utrzymuje kontakt z inną kobietą. Twierdził, iż to nie miało nic wspólnego z jego miłością do mnie, iż to „coś innego.” Ale jak mogłam w to uwierzyć? Czy miłość pozwala na takie zdrady? Czy można kochać dwie osoby jednocześnie?
Od tamtej rozmowy minęło kilka miesięcy. Wciąż mieszkamy razem, ale nic już nie jest takie samo. Każdy jego ruch, każde słowo budzi moje wątpliwości. Zastanawiam się, czy powinnam odejść, zacząć życie od nowa, ale po czterdziestu latach wspólnego życia to tak, jakby wyrywać część siebie.
Czasem patrzę na nasze zdjęcia – z młodości, z wakacji, z rodzinnych uroczystości.
Zastanawiam się, czy to wszystko było prawdziwe, czy byłam tylko jedną z wielu osób w jego życiu. Czy kiedykolwiek naprawdę mnie kochał?
Nie znam odpowiedzi. Ale wiem jedno – muszę znaleźć w sobie siłę, by dalej żyć, niezależnie od tego, co zdecyduję. Moje życie jest warte więcej niż kłamstwa.
