Tym razem wybraliśmy się tam na początku października, aby zakonserwować jedzenie na zimę. Weszliśmy do domu i zobaczyliśmy, iż było włamanie.
Okolica niby spokojna, sąsiedzi porządni, ale trochę zabrali: zalany telewizor, który już dawno mieliśmy wyrzucić i stare narzędzia z szopy. Straty pieniężne były niewielkie, choćby nie groszowe, ale i tak nieprzyjemne.
Nie uznaliśmy tego z żoną za wielki problem i nie denerwowaliśmy się. Uporządkowaliśmy sprawy i zaczęliśmy piklować warzywa. W tym czasie otrzymałem telefon od ojca, który chciał wiedzieć, jak sobie radzimy i co robimy. Natrętnie nalegał, iż przyjedzie do nas i nam pomoże. Mieszka sam. Siedzenie w domu jest nudne, więc marudzi o każdą rzecz.
Pewnie chce się poczuć ważny, jakbyśmy nie mogli rozwiązać problemów bez niego. Tata przyjechał jakieś dwadzieścia minut później, bardzo się spiesząc, żeby do nas dotrzeć. Wysiadł z samochodu, przeszedł się po domu, wyglądając na ważnego, wszedł do szopy i rzeczowo ocenił sytuację. "Złodzieje wrócą tu znowu, jest tu tyle rzeczy, iż nie zostawią tego w spokoju! Musimy coś zrobić!" - podsumował jego ojciec.
Oczywiście ciągnęło się to przez godzinę, może dłużej. Po skończonej pracy usiedliśmy przy herbacie i oczywiście zaprosiliśmy mojego tatę. "Powinniśmy szykować się do powrotu do domu, robi się ciemno" - powiedziała moja żona. "Tej zimy nigdzie się nie wybieram" - oznajmił nagle mój tata. "Będę tu mieszkał i pilnował domu" - oznajmił nagle.
Roześmialiśmy się. Myśleliśmy, iż żartuje. Ale mój ojciec powtórzył całkiem poważnie, iż będzie tu mieszkał zimą. Zacząłem wyjaśniać, iż dom jest letni i nie da się tu mieszkać w zimnie. Nie tylko nie ma ogrzewania, ale kanalizacja zamarza zimą, więc nie będzie wody, a prąd jest odłączany.
"Więc zaizoluj go, zainstaluj ogrzewanie i wszystko inne. Przecież ja tu zostanę dla dobra domu i was wszystkich" - skrzywił się mój tata. Byłem szczerze oszołomiony, bo w tej chwili nie planowałem takich inwestycji. jeżeli teraz zainwestujemy wszystkie pieniądze w ten dom, nie zostanie nam nic na życie.
"Zima nadejdzie, zobaczymy!" - warknąłem i ruszyłem w stronę samochodu. "Kiedy nadejdzie mróz, będzie za późno, żeby cokolwiek zrobić!" - narzekał mój ojciec przez całą drogę do domu. Wieczorem moja żona i ja jeszcze raz przedyskutowaliśmy nasz problem i zdecydowaliśmy, iż zimowanie tam nie wchodzi w rachubę. Niech ojciec przeklina i się obraża. Ale w mieście jest pod nadzorem i jesteśmy bardziej spokojni.
