Na początku wyruszyliśmy na podbój stolicy z niewielką ilością pieniędzy w kieszeniach, które były prezentem ślubnym. Po opłaceniu wynajmowanego mieszkania nie zostało nam prawie nic.
Pieniądze te ledwo wystarczały na jedzenie. Później sytuacja nie zmieniła się znacząco. Pierwszy rok w stolicy był bardzo trudny. Co najmniej kilka razy byłam gotowa zrezygnować z tego pomysłu i wrócić do domu na wsi.
Ale to dzięki temu, iż razem z mężem działaliśmy w bardzo skoordynowany sposób, udało nam się tu zostać. Drugi rok również nie należał do udanych. Ale przynajmniej udało nam się wejść w rytm i zaczęliśmy pewnie sięgać po kolejną pensję. W tym trudnym okresie nasz związek cechowała sielanka i wzajemne zrozumienie.
Wydawało mi się, iż skoro w takich chwilach żyliśmy serce w serce, to później, gdy wszystko się poprawi, nie będzie powodów do nieporozumień. Rok później zrozumiałam, jak bardzo się myliłam.
Stolica, która testowała nas przez dwa lata, nagle zaczęła otwierać przed nami nowe możliwości. Na początku wszystko poszło w górę dla Darka. Dosłownie zaraz po Nowym Roku zaproponowano mu wyższe stanowisko z pensją, która była prawie dwukrotnie wyższa niż jego poprzednie dochody.
Oczywiście trochę odetchnęliśmy i poluzowaliśmy pasa. Dopiero w trzecim roku naszego pobytu w Warszawie udało nam się w końcu wyjść do restauracji. Wtedy wszystko zaczęło się dla mnie rozkręcać. Projekty spadały na mnie dosłownie zewsząd.
Moja pensja potroiła się w ciągu kilku miesięcy. "Piotrek, Kasia i Wojtek zamierzają polecieć do Turcji i zapraszają nas do siebie... Pojedziemy?" Wróciłam do domu tego wieczoru w dobrym nastroju.
"Nie, nie możemy, nie mamy teraz takiej możliwości..." mój ukochany, potrząsnął głową w odpowiedzi. Ta wiadomość była dla mnie szokiem. Jak to nie mamy? Nasz budżet rodzinny można nazwać oddzielnym.
Mąż ze swojej pensji opłaca wynajmowane mieszkanie, swoje ubrania i duże zakupy (których na pewno nie zrobiliśmy w ciągu trzech miesięcy), a ja kupuję artykuły spożywcze, chemię gospodarczą i ubrania dla siebie. W tamtym czasie udawało mi się choćby co miesiąc trochę zaoszczędzić."
-Kupiłeś coś? -Zmrużyłam oczy. Wtedy jeszcze wierzyłam w cuda, Świętego Mikołaja i to, iż mój mąż wydał wszystkie swoje oszczędności na prezent dla ukochanej żony.
-Nie, wysłałem pieniądze rodzicom — odpowiedział spokojnie.
-Dlaczego? - zapytałam zdezorientowana
-Co to za pytanie, Marta? Jestem ich synem i muszę zapewnić im godną starość! - odpowiedział spokojnie.
-A ty nie musisz utrzymywać swojej żony?
-Moja żona ma wszystko, czego potrzebuje... Czy brakuje ci czegoś?
-Ne, ale tylko dlatego, iż sama dobrze zarabiam na życie!
-Jakie więc możesz mieć do mnie pretensje?
-Darek, nie mam nic przeciwko temu, żebyś pomagał swoim rodzicom, ale nie ze szkodą dla naszej rodziny! Nie miałam wakacji od ponad trzech lat, a wiesz, przez co przeszliśmy! Chcę odpocząć!" Zaczęłam jęczeć.
-Odpoczniemy, kiedy będziemy mieli okazję! - pozostał nieugięty. Od tego czasu minęło sześć miesięcy. Przez sześć miesięcy czekałam, aż mój mąż w końcu zrozumie, iż powinien pomagać rodzicom z umiarem.
Wysyłanie im większości swojej pensji to za dużo. Ale cud nigdy się nie wydarzył. przez cały czas trzymał się swoich poglądów. Od tego czasu minęło sześć miesięcy. Przez sześć miesięcy czekałam, aż mój mąż w końcu zrozumie, iż powinien pomagać rodzicom z umiarem.
Przekazałam matce prawie wszystkie oszczędności, żeby mogła w końcu wyremontować kuchnię. I wtedy, jak na zawołanie, mąż postanowił wyjechać na wakacje...
-Oszczędzałaś pieniądze, więc wyjedźmy gdzieś — zaproponował.
-Tak, tak, ale już zaoszczędziłam potrzebną kwotę i wysłałam ją rodzicom na remont — odpowiedziałam niewinnie. Nagle twarz mojego męża zmieniła się. Tego wieczoru po raz pierwszy usłyszałam, jak krzyczy.
Nie będę powtarzać całego jego monologu. Powiem tylko, iż od tamtej pory zabronił mi wysyłać pieniądze rodzicom. Ale zrobię to tylko wtedy, gdy przestanie finansować swoich krewnych.
