Kiedy wstąpiłem w związek małżeński, wierzyłem, iż wspólne życie to partnerstwo, iż będziemy się wspierać i dzielić obowiązkami. Przez lata starałem się, by w naszym domu panowała harmonia. Wiedziałem, iż mamy różne zadania, iż każdy z nas ma swoje obowiązki, ale wierzyłem, iż będziemy to robić wspólnie.
Z czasem jednak drobne sprawy zaczęły tworzyć niewidoczne napięcia. Zaczęło się od małych rzeczy – od naczyń pozostawionych w zlewie, których moja żona nie chciała umyć. Myślałem, iż to drobiazg, iż czasem zdarza się każdemu zaniedbać coś, ale z czasem to zaczęło się powtarzać. Kiedy zapytałem, dlaczego ich nie myje, powiedziała:
– „To twój obowiązek. Zawsze to robiłeś, więc teraz też możesz.”
Poczułem, iż coś we mnie pęka. Przecież wcześniej mieliśmy wspólne zasady, dzieliliśmy się obowiązkami, a teraz nagle każde słowo zdawało się być pretekstem do kolejnej kłótni. Zacząłem zastanawiać się, gdzie popełniłem błąd, co poszło nie tak, iż prosta czynność, jak mycie naczyń, stała się przyczyną takiego konfliktu.
Z dnia na dzień atmosfera w naszym domu stawała się coraz bardziej napięta. Każdy dzień przynosił nowe spory o drobnostki, a ja czułem, iż nasze małżeństwo traci fundamenty. Próbowałem z nią rozmawiać, tłumaczyć, iż nie chodzi tylko o naczynia, ale o coś głębszego – o szacunek, o wzajemne wsparcie.
Ale ona nie chciała słuchać.
Każda rozmowa kończyła się jej chłodnym spojrzeniem i słowami, iż „to jest mój obowiązek” i iż „jeśli tego nie rozumiem, to ona nie ma o czym rozmawiać”. Stałem się dla niej kimś, kto miał po prostu spełniać określone zadania, bez względu na to, jak bardzo mnie to raniło.
Zacząłem czuć, iż nasze małżeństwo to nie partnerstwo, ale układ, w którym każde z nas dąży do czegoś innego. Zrozumiałem, iż nie chodzi o same naczynia – one stały się symbolem czegoś, co w naszym związku było głębsze, bardziej bolesne. Każde brudne naczynie było przypomnieniem, iż nasze drogi powoli się rozchodzą.
Dziś, kiedy patrzę na stertę naczyń w zlewie, nie widzę już tylko obowiązku. Widzę wszystkie niewypowiedziane słowa, wszystkie niespełnione obietnice, całą przepaść, która pojawiła się między nami.
