Szczerze mówiąc, zawsze czułam, iż moja matka po prostu we mnie nie wierzy. W jej oczach zawsze byłam trochę nieudacznikiem.
W pewnym momencie mojego życia choćby prawie w to uwierzyłam, ale miałam szczęście, iż spotkałam w swoim życiu odpowiednich ludzi. Niedawno wyszłam za mąż, wyprowadziłam się z domu rodziców, a mój mąż i ja mamy choćby psa. Mimo iż to mały pinczer, jest to dla mnie odpowiedzialny krok.
Nigdy wcześniej nie byłam odpowiedzialna za czyjeś życie, ponieważ moja matka nie pozwalała mi mieć zwierząt. Jej zdaniem każde zwierzę, które wpadło w moje ręce, powinno umrzeć niemal natychmiast. Po tym, jak się wyprowadziłam, moja matka nabrała zwyczaju odwiedzania mnie.
Zazwyczaj robi to, gdy mój mąż jest w pracy. Ma zmienny grafik, więc jego weekendy rzadko pokrywają się z moimi. Moja matka przychodzi do mnie wieczorem i zaczyna zachowywać się tak, jakby była w domu. Żąda, bym niemal jej usługiwała. Gdyby nie moja matka, nigdy nie doświadczyłbym tego rodzaju postawy.
Potrafi po prostu położyć się na naszej sofie lub w kuchni przy stole jadalnym z nogami uniesionymi na krześle naprzeciwko. Wydaje się, iż to drobnostka, ale uważam, iż człowiek nigdy nie powinien zapominać, iż jest gościem, więc powinien zachowywać się odpowiednio.
Moja matka często przegląda też moje rzeczy. Potrafi po prostu podejść do dowolnych drzwi i otworzyć je, mówiąc: "Co my tu mamy?", wejść do środka i zacząć przeglądać moje rzeczy. Kiedy ostatnio przyłapałam ją na otwieraniu szafek w kuchni i zapytałam, co tam robi, po prostu odwróciła się i powiedziała, iż po prostu patrzy, jak ułożyliśmy rzeczy.
Przez prawie rok znosiłem audyty mojej matki i nie mogłam się niczemu sprzeciwić. Ale w końcu doszłam do wniosku, iż muszę zmienić tę sytuację. Dwa dni temu moja matka jak zwykle przyszła mnie odwiedzić. Nasze spotkania realizowane są zwykle około dwóch godzin. W tym czasie mojej mamie udaje się wytłumaczyć mi, iż nie robię wszystkiego tak, jak ona uważa, iż powinno się to robić.
Kiedy byłam w toalecie, nasz pies zdołał zrobić kałużę na korytarzu. Ma zaledwie sześć miesięcy. Pies został natychmiast obrzucony wyzwiskami i przekleństwami. Pies skomlał i zamilkł. Wybiegłam z łazienki, naciągając spodnie na pupę. Moja matka wtykała nos mojego psa w kałużę na podłodze i przeklinała. "To mój pies!" krzyknąłem do matki. "Przychodzisz tu jak do nastolatki i zaczynasz ustalać własne zasady." Krótko mówiąc, warknąłem na matkę z powodu psa.
Zdaję sobie sprawę, iż w zasadzie nie było to spowodowane psem, tylko tym, iż wszystko nagromadziło się w ciągu roku. Miałam dość słuchania tych kazań, zaczęłam krzyczeć na mamę i wyrwałam jej z rąk szczeniaka, który był zdezorientowany. Mama krzyknęła do mnie, iż psa trzeba uczyć, bo inaczej wejdzie nam na głowy i próbowała zabrać psa.
Mentos miał tego dość, odwrócił się i ugryzł. Moja matka krzyczała jak zraniona mewa, gwałtownie wstała i pobiegła do domu. Teraz pisze do mnie SMS-y i każe mi przepraszać za krzyczenie na matkę! I za psa też. Wydaje się, iż łatwo jest przeprosić, ale rozumiem, iż moja matka nie wyciągnęła żadnych wniosków z tej sytuacji i jeżeli ją przeproszę, nie zmieni swojego zachowania. Zastanawiam się więc, jak wybrnąć z tej sytuacji.
