Odkąd rozwiodłam się z mężem, starałam się poukładać nasze życie od nowa. Zostałam sama z dwójką dzieci, z jednym celem – zapewnić im stabilność i poczucie bezpieczeństwa, które utraciliśmy. Zamieszkaliśmy w małym mieszkaniu, które stało się dla nas przystanią, miejscem, w którym mogliśmy zacząć od nowa. To tu zasypiałam, wiedząc, iż mam gdzie wracać, iż moje dzieci są bezpieczne, a przyszłość, choć niepewna, daje nam nadzieję.
Jednak ta nadzieja została zachwiana pewnego dnia, kiedy były mąż przyszedł z wiadomością, która zmroziła mi krew w żyłach. Stanął w drzwiach i bez cienia emocji oznajmił, iż chce odzyskać mieszkanie, które dotąd było naszym domem. Patrzyłam na niego z niedowierzaniem, próbując zrozumieć, jak mógł podjąć taką decyzję, wiedząc, iż to jedyny dach nad głową, jaki mamy.
– „To mieszkanie należy do mnie. Zdecydowałem, iż chcę je sprzedać,” powiedział, patrząc na mnie chłodno.
– „Ale gdzie my pójdziemy? Przecież to jedyne miejsce, które mamy… Twoje dzieci też tutaj mieszkają,” odpowiedziałam, a mój głos drżał, pełen desperacji.
– „To nie mój problem. Miałem prawo do tej decyzji, więc korzystam z niego. Musisz znaleźć inne rozwiązanie,” odpowiedział bez wahania, a jego słowa przeszły przez mnie jak zimne ostrze.
Czułam, jak moje serce bije szybciej, jak mój świat zaczyna się kruszyć. Wiedziałam, iż bez tego mieszkania nie mam dokąd pójść, iż każda decyzja, którą teraz podejmie, wpłynie na nasze życie, na życie naszych dzieci. Stałam przed nim bezradna, próbując przekonać go, iż nasze potrzeby, nasze wspólne wspomnienia, coś znaczą. Ale w jego oczach nie było śladu zrozumienia, ani cienia dawnej miłości.
Każda noc, którą spędziłam na myśleniu o przyszłości, była pełna strachu. Próbowałam znaleźć rozwiązanie, szukałam pomocy, myślałam o każdej możliwości, o każdej osobie, która mogłaby nas wesprzeć. Ale wszędzie napotykałam zamknięte drzwi. Czułam, iż tracimy jedyną oazę bezpieczeństwa, którą miałam nadzieję zachować dla moich dzieci.
Każdy dzień przynosił coraz więcej lęku, każde słowo byłego męża przypominało mi, iż możemy skończyć na ulicy, iż nasze życie może zmienić się w koszmar. Moje dzieci nie rozumiały, co się dzieje, patrzyły na mnie z ufnością, a ja wiedziałam, iż nie mogę ich zawieść. Musiałam znaleźć w sobie siłę, by stawić czoła tej sytuacji, by walczyć o nasz dom, o nasze życie.
Dziś stoję na krawędzi, pełna niepewności i bólu, ale wiem jedno – nie poddam się.
